تیم روانپزشکی سایت دکتر با من با نگارش بیش از صدها مقاله و دارا بودن هزاران متخصص روانپزشکی در این حوزه توانسته جایگاه بالایی در حوزه ی علم روانپزشکی داشته باشد. یکی از بیماری های مهم در این بخش، اختلال دلبستگی واکنشی (RAD) است که در ادامه بدان پرداخته ایم.
تاریخچه بیماری
تاریخچه اختلال دلبستگی واکنشی (RAD) به سال‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ برمی‌گردد. در آن زمان، محققان به بررسی کودکانی که پس از جدایی از والدین خود در آسایشگاه‌ها و زیر نظر سازمان ملل متحد (UNICEF) بزرگ شده بودند، پرداختند. این محققان متوجه شدند که کودکانی که با والدین خود جدا شده بودند، نسبت به کودکانی که با خانواده خود بزرگ شده بودند، دارای مشکلات عاطفی و ارتباطی بودند. به همین دلیل، این اختلال ابتدا به عنوان “نارسایی عاطفی در کودکان جداشده” شناخته شد.
در سال‌های بعدی، محققان دیگری با این اختلال در کودکانی که به علت بیماری یا شرایط دیگر از والدین خود جدا شده بودند، روبرو شدند. به عنوان مثال، در سال ۱۹۷۲، یک محقق به نام ماری اسیلی در مطالعه خود به نام “پیوند آسیب‌دیده”، بررسی کودکانی را که پس از جراحی قلب در بیمارستان بستری شده بودند، انجام داد. او متوجه شد که کودکانی که بدون حضور والدین خود بستری شده بودند، دارای مشکلات عاطفی و رفتاری بودند که مشابه با نارسایی عاطفی در کودکان جدا شده بود.
در سال‌های بعدی، توصیف‌های مختلفی از این اختلال ارائه شد و در سال ۱۹۸۰، در رده‌بندی DSM-III (رده‌بندی اختلالات روانی و رفتاری) به نام “اختلال دلبستگی جدید” به عنوان یکی از اختلالات شناخته شد. پس از آن، در DSM-IV و DSM -5 نسخه‌های بعدی، این اختلال با نام “اختلال دلبستگی واکنشی” شناخته شد و به شکلی که امروزه شناخته می‌شود، توصیف شد. در حال حاضر، این اختلال در DSM-5 به عنوان یکی از اختلالات اطفالی شناخته شده است.
به طور کلی، اختلال دلبستگی واکنشی در کودکانی رخ می‌دهد که در اولین سه سال زندگی خود با والدین یا فردی که به جای والدینشان مراقبت می‌کند، ارتباط عاطفی مناسبی برقرار نکرده‌اند. این اختلال می‌تواند منجر به مشکلات رفتاری، اجتماعی، روابطی و احساسی در بزرگسالی شود.
مفهوم بیماری اختلال دلبستگی واکنشی
اختلال دلبستگی واکنشی یا Reactive attachment disorder، یکی از اختلالات روانی کودکان است که ناشی از نبود دلبستگی مناسب بین کودک و والدین است. این اختلال معمولا در کودکانی که به دلایلی از جمله اهمال و نادیده گرفته شدن نیازهای اساسی، جدایی از والدین، یا تجربه دردناکی مثل سوء استفاده وجود دارد.
در این اختلال کودکان عموماً از دید دیگران بی توجه و بی احساس به نظر می‌رسند و با دشواری در برقراری ارتباط عاطفی با دیگران مواجه می‌شوند. آنها ممکن است از تعامل با دیگران بی‌نیاز باشند، ترجیح محیطی انزوایی داشته باشند و یا به دیگران ظاهر سرد و بی تفاوتی داشته باشند. همچنین، در این اختلال، کودکان ممکن است نسبت به افراد دیگر بی‌اعتماد و خوددار باشند.
درمان این اختلال معمولاً به دو صورت دارویی و روان‌شناختی صورت می‌گیرد. بهترین راهکار برای پیشگیری از این اختلال، ایجاد و نگهداری دلبستگی مناسب بین کودک و والدین است.
علت بیماری اختلال دلبستگی واکنشی (RAD)
علت اختلال دلبستگی واکنشی (RAD) به طور کلی مربوط به عدم برقراری ارتباط عاطفی مناسب کودک با والدین یا فردی که به جای والدینش مراقبت می‌کند، در سال‌های اولیه زندگی است.
برخی از علل، شامل جدایی زودرس کودک از والدین، عدم توانایی والدین در ارائه مراقبت و پشتیبانی مناسب برای کودک، سوء رفتار والدین نسبت به کودک و یا حتی اختلالات روانی و شخصیتی والدین است. همچنین، مشکلات زاید شده و خشمگین شدن والدین نیز می‌تواند بر روی توسعه دلبستگی کودک تاثیر منفی بگذارد و به علت اینکه کودکان در سنین اولیه به تجربه شرایط حسی و ارتباطات عاطفی نیاز دارند، این تجربیات ناکافی می‌تواند تأثیر بسزایی بر روی رشد و توسعه ارتباطات اجتماعی، روابط بین فردی، هویت شخصیتی و حتی سلامت روانی کودک داشته باشد.
اختلال دلبستگی واکنشی ممکن است باعث شود که کودک احساس کند از نظر اجتماعی و روابطی محروم است و نتواند ارتباطات خوبی برقرار کند.
این مشکلات می‌تواند در زمینه‌های مختلفی مانند ایجاد مشکلات رفتاری و اضطراب، کاهش خودکارآمدی، کاهش قابلیت توجه و حافظه، مشکلات در مهارت‌های ارتباطی، تأخیر در توسعه شخصیتی و اجتماعی و حتی افزایش خطر اختلالات روانی در بزرگسالی، تاثیر گذار باشد. بنابراین، تشخیص و درمان اختلال دلبستگی واکنشی در سنین کودکی، بسیار مهم است تا بتوان مشکلات روانی و اجتماعی بعدی را پیشگیری و بهبود بخشید.
راه های پیشگیری از اختلال دلبستگی واکنشی (RAD)
اختلال دلبستگی واکنشی (RAD) یکی از اختلالات روانی در کودکان است که نشانه‌هایی از اشتباه در شیوه پیوستن به دیگران و شکل‌گیری روابط اجتماعی دارد.
برای پیشگیری از این اختلال می‌توان به راهکارهای زیر توجه کرد:
- ارائه محیط پایدار و پیوسته: محیط پایدار و پیوسته برای کودکان بسیار مهم است. بهتر است کودک در محیطی ثابت و پایدار با دوستان و خانواده‌اش بزرگ شود تا بتواند ارتباطات خوبی با افراد برقرار کند.
- ارائه عشق و محبت: عشق و محبت والدین به کودکان یکی از مهمترین عواملی است که برای جلوگیری از این اختلال باید در نظر گرفته شود. والدین باید به کودکان خود عشق و محبت بی‌قید و شرط بدهند تا احساس امنیت داشته باشند.
- حمایت از کودک: والدین باید در همه شرایط حمایت کامل از کودکان خود داشته باشند. این حمایت می‌تواند شامل ارائه راهنمایی‌ها و تشویق‌های لازم به کودکان باشد.
- ترغیب به فعالیت‌های اجتماعی: ترغیب کودکان به شرکت در فعالیت‌های اجتماعی می‌تواند به شکل قوی در جلوگیری از اختلال دلبستگی واکنشی موثر باشد. فعالیت در گروه‌های اجتماعی می‌تواند کودکان را به شیوه‌های صحیح برای پیوستن به دیگران آموزش دهد.
- تشویق به گسترش دایره ارتباطی: تشویق کودکان به برقراری ارتباط با افراد خارج از خانواده می‌تواند آنها را به شیوه‌های مختلفی از پیوستن به دیگران آشنا کند. برای مثال، آنها را به شرکت در فعالیت‌های اجتماعی، رفتن به مهد کودک یا دبستان و یا مراجعه به جلسات خانوادگی تشویق کنید.
- ارائه امکانات آموزشی: در نظر داشته باشید که آموزش مهارت‌های اجتماعی و برقراری ارتباط با دیگران، برای پیشگیری از اختلال دلبستگی واکنشی بسیار مهم است. بنابراین، باید امکانات آموزشی مناسب برای کودکان فراهم شود تا بتوانند این مهارت‌ها را درک کنند و از آنها بهره‌مند شوند.
- مراقبت از سلامت روانی کودک: سلامت روانی کودکان یکی از مهمترین عواملی است که برای پیشگیری از اختلال دلبستگی واکنشی باید در نظر گرفته شود. بنابراین، مراقبت و نظارت دقیق بر سلامت روانی کودکان توسط مشاورین مجرب در حوزه روانشناسی از جمله این راه کارهاست.
- مشاوره: در صورتی که به هر دلیلی نگرانی درباره رفتار کودکان داشتید، بهتر است با یک مشاور روانشناس یا روانپزشک کودکان مشورت کنید. مشاوره می‌تواند به شما کمک کند که بهترین راه حل‌ها را برای پیشگیری از اختلال دلبستگی واکنشی پیدا کنید.
علائم اختلال دلبستگی واکنشی (RAD) چیست؟
علائم اختلال دلبستگی واکنشی (RAD) در کودکان شامل موارد زیر می‌شود:
- اجتناب از نزدیک شدن به افراد: کودکان با اختلال دلبستگی واکنشی معمولاً از نزدیک شدن به افراد خارج از خانواده اجتناب می‌کنند.
- نبود حس نزدیکی: آنها نسبت به افراد خارج از خانواده حس نزدیکی ندارند و نشانه‌های محبت و علاقه را نشان نمی‌دهند.
- نداشتن فعالیت اجتماعی: کودکان با این اختلال معمولاً به فعالیت های اجتماعی علاقه ندارند و به دیگران توجه نمی‌کنند.
- مشکلات در برقراری ارتباط با دیگران: آنها معمولاً مشکلاتی در برقراری ارتباط با دیگران دارند و قادر به ایجاد رابطه عاطفی با دیگران نیستند.
- رفتارهای ناگوار: کودکان با این اختلال ممکن است رفتارهای ناگواری مانند فرار، مقاومت و عصبانیت نشان دهند.
- کاستی از نمایش احساسات: آنها معمولاً کمترین احساس را از خود نشان می‌دهند و در برابر اتفاقاتی که برای بقیه افراد می افتد، بی‌تفاوت می‌مانند.
- اختلال در توسعه زبانی: کودکان با این اختلال ممکن است در توسعه زبانی و ارتباطات غیرکلامی مشکل داشته باشند.
- مشکلات در تعامل با همسالان: آنها معمولاً به دیگر کودکان علاقه ندارند و اغلب به تنهایی فعالیت می‌کنند.
- نشانه‌های اختلالات رفتاری: کودکان با اختلال دلبستگی واکنشی ممکن است نشانه‌های اختلالات رفتاری مانند نارسایی در محیط‌های اجتماعی، بیش‌فعالی، اضطراب و دشواری در کنترل خود، عدم توجه، نافرمانی، تنش و خشونت نشان دهند.
- ترس از جدایی: کودکان با این اختلال ممکن است ترس از جدایی از والدین یا فرد مرتبط دیگر را نشان دهند.
- رفتارهای محافظه‌کارانه: آنها معمولاً رفتارهای محافظه‌کارانه دارند و از تغییر در محیط خود خودداری می‌کنند.
- مشکلات در تغییرات و تنوع: کودکان با این اختلال ممکن است مشکلاتی در تنوع و تغییرات داشته باشند و با سختی و انعطاف‌پذیری مواجه شوند.
- نشانه‌های فیزیکی: در بعضی موارد، کودکان با این اختلال ممکن است نشانه‌های فیزیکی نیز داشته باشند، مانند رفتار غیرمعمول در خوردن یا خواب، رشد و توسعه نامناسب، یا مشکلات جسمی و سلامتی دیگر.
تشخیص و درمان این اختلال می‌تواند به کمک متخصصین روانشناسی و فوق تخصص روانپزشک کودک و نوجوان انجام شود. درمان معمولاً شامل ترکیبی از مشاوره، درمان دارویی، و مداخلات خانواده است.
تشخیص اختلال دلبستگی واکنشی به چه صورت است؟
تشخیص (RAD) توسط متخصصین روانشناسی و روانپزشکی صورت می‌گیرد. برای تشخیص این اختلال، متخصص ممکن است از روش‌های مختلفی استفاده کند که عبارتند از:
- مصاحبه با والدین و نگهدارندگان کودک: در این مرحله، متخصص اطلاعاتی از وضعیت کودک و شرایط پیرامونی او کسب می‌کند.
- مشاهده رفتار کودک: متخصص ممکن است کودک را به صورت مستقیم مشاهده کرده و رفتارهای آن را بررسی کند.
- استفاده از مقیاس‌های ارزیابی: متخصص ممکن است از مقیاس‌های ارزیابی مختلفی استفاده کند که به او کمک می‌کند تا تشخیص دقیق‌تری از این اختلال بگیرد.
- بررسی وضعیت پیوند والدینی: متخصص ممکن است وضعیت پیوند والدینی کودک را بررسی کند تا بهتر بفهمد که آیا این اختلال به علت عدم پرورش صحیح و یا نارضایتی والدین از رفتار کودک ایجاد شده است یا خیر.
- بررسی علایم دیگر اختلالات روانی: اختلال دلبستگی واکنشی ممکن است با علائم دیگر اختلالات روانی همراه باشد، به عنوان مثال اختلالات اضطرابی، اختلالات توجه و بیش فعالی، اختلالات خلقی، و غیره. بررسی این علائم نیز به تشخیص دقیق‌تر این اختلال کمک می‌کند.
- استفاده از فنون تصویربرداری: استفاده از فنون تصویربرداری مانند رادیولوژی و ام آر آی (MRI) می‌تواند به متخصص کمک کند تا تغییرات در ساختار مغز کودک را بررسی کند.
در نهایت، تشخیص اختلال دلبستگی واکنشی بر اساس علائم و شرایط مختلفی که برای هر کودک متفاوت است، صورت می‌گیرد. لذا بهترین راه برای تشخیص دقیق‌تر و درمان این اختلال، مشاوره با متخصصین روانشناسی و پزشکی است.
درمان اختلال دلبستگی واکنشی (RAD) چیست؟
اختلال دلبستگی واکنشی (RAD) یکی از اختلالات رفتاری در کودکان است که معمولا به دلیل بی توجهی ناپایداری و یا انزوا در دوران نوزادی و کودکی به وجود می آید. درمان RAD به صورت مشارکتی بین خانواده و متخصصین بهداشت روانی انجام می شود.
درمان این اختلال باید با توجه به شرایط و نیازهای هر کودک تعیین شود و ممکن است شامل تغییر در الگوی پرورش، ترکیب موثر داروها، مشاوره خانواده و مداخلات رفتاری متنوعی باشد. اهمیت تمرین ارتباطی میان والدین و کودک نیز درمان RAD را تقویت می کند.
به عنوان مثال، متخصصین بهداشت روانی می توانند به والدین کودک آموزش دهند که چگونه به شیوه هایی که توجه بیشتر به کودک را جلب می کند، واکنش نشان دهند. همچنین، برخی روش های رفتاری مثل بازی های تعاملی و رفتار درمانی والدین می تواند به ایجاد پیوند عاطفی میان والدین و کودک کمک کند
مهمترین نکته در درمان RAD، شناسایی و درمان عوامل موجود در زمینه بروز این اختلال است. این امر نیازمند ارزیابی دقیق کودک توسط متخصصین بهداشت روانی و تشخیص درست علت این اختلال است.
علاوه بر این، ممکن است که برخی مشکلات جسمی مانند بیماری های شدید یا نارسایی های گوارشی نیز عامل بروز این اختلال باشند، بنابراین این مشکلات نیز باید درمان شوند. از آنجایی که RAD معمولا در دوران نوزادی و کودکی بروز می کند، درمان در این مراحل زمانی که مغز در حال رشد و توسعه است، بسیار مهم است. اگر این اختلال بدون درمان باقی بماند، می تواند تاثیراتی جبران ناپذیر بر روی توانایی های ارتباطی، اجتماعی و روابط عاطفی کودک در آینده داشته باشد.
بنابراین، درمان RAD باید به صورت جدی گرفته شود و بهتر است با متخصصین بهداشت روانی و پزشکان همکاری کرد تا بتوان بهبودی بیشتری در کودکان با این اختلال دیده شود.
نتیجه گیری
ما در این مقاله در خصوص اختلال دلبستگی واکنشی (RAD) صحبت کرده ایم تا شما بتوانید به خوبی درمان خود را آغاز و در خصوص آن اطلاعات لازم را بدست آورید. به همین جهت شما میتوانید به راحتی در این مقاله هر آنچه نیاز دارید راجع به این بیماری را بدانید و از متخصص روانپزشکی یا اعصاب و روان بدست آورید.
منابع
- Human SuperPower Of Attachment – Mental Health & Counseling…
- Sensory Processing Disorder – Learn about the symptoms
- Reactive Attachment Disorder (RAD) – Cleveland Clinic
- Reactive attachment disorder – Symptoms and causes
- Reactive Attachment Disorder – StatPearls – NCBI Bookshelf
- Mental Health: Reactive Attachment Disorder – WebMD
- Quick Guide to Reactive Attachment Disorder
- Causes, Symptoms & Effects of Attachment Disorders
- Reactive Attachment Disorder: Definition, Symptoms, Traits …
- Attachment Disorders in Children: Causes, Symptoms, and …
دیدگاه خود را درج کنید