ما در سایت دکتر با من به صورت تخصصی در خصوص بیماری های روانپزشکی صحبت کرده ایم که یکی از مهم ترین آنها، فوبیا خاص بوده و در این مقاله به صورت تخصصی به آن پرداخته ایم. در نتیجه برای آشنایی با این اختلال، از شما می خواهیم تا انتهای این مطلب همراه ما باشید.

تاریخچه ی فوبیا خاص

فوبیا خاص یا اختلال اضطراب وسواسی-جبری، یکی از اختلالات روانی معروف است که با افرادی که آن را تجربه می کنند، به شدت مزاحمت ایجاد می کند. این اختلال معمولا با وسواس‌های خاصی همراه است که شامل تکرار کارهای خاص، بررسی و بررسی مجدد از اطلاعات و ترس‌هایی از عواقبی که ممکن است رخ دهند، می‌شود.

به طور کلی، فوبیا خاص در افرادی که به آن مبتلا هستند، باعث ایجاد استرس و اضطراب شدید می‌کند و ممکن است به شدت زندگی روزمره آنها را تحت تاثیر قرار دهد. بسیاری از افرادی که با فوبیای خاص مبتلا هستند، احساس می‌کنند که نمی‌توانند از آن خلاص شوند و در بعضی موارد، باعث می‌شود که زندگی شخصی و اجتماعی آنها تحت تأثیر قرار گیرد.

تاریخچه فوبیا خاص به سال‌های ۱۹۰۰ میلادی بازمی‌گردد، اما این بیماری به عنوان یک اختلال روانی مستقل در سال ۱۹۸۰ توسط انجمن روانپزشکی آمریکا شناخته شد. در این زمان، این اختلال به عنوان یک شکل از اختلالات اضطراب شناخته شد که با وسواس‌های خاصی همراه است.

در سال‌های بعدی، روش‌های مختلف درمانی برای فوبیای خاص توسعه یافته‌اند، از جمله درمان دارویی، روان‌درمانی و روش‌های مشاوره است.

فوبیا خاص چیست؟

فوبیا خاص به معنای ترس بیش از حد از یک شیء یا وضعیت خاصی است که در برخی افراد بیشتر از دیگران دیده می‌شود. این ترس می‌تواند به شدت زندگی روزمره فرد را تحت تاثیر قرار دهد و او را از انجام کارهای روزمره مانند رفتن به محل کار، تحصیل یا حتی خانه ترسانده و از روابط اجتماعی به دور کند. برای درمان فوبیای خاص می‌توان از روش‌های مختلفی مانند روان‌درمانی، مداخلات شناختی-رفتاری و درمان‌های دارویی استفاده کرد.

معرفی انواع فوبیا

فوبیا به صورت عمومی به دو دسته عمده تقسیم می‌شوند:

1. فوبیاهای خاص: در این نوع از فوبیاها، فرد ترس یا وحشت زیادی نسبت به موضوع یا شیء خاصی دارد. به‌عنوان مثال فوبیای ارتفاع، فوبیای حیوانات، فوبیای خفاش، فوبیای خون، فوبیای آسانسور و غیره.
2. فوبیاهای عمومی: این نوع از فوبیاها به نوعی به ترس یا وحشت غیر مشروع از موضوعات عمومی و رایج اشاره دارد. به‌عنوان مثال فوبیای ازدواج، فوبیای اجتماعی، فوبیای رانندگی، فوبیای بهداشتی و غیره است.

انواع فوبیای خاص چیست؟

این بیماری انواع بسیار مختلفی دارد که شامل موارد زیر است:

1. فوبیای ارتفاع: ترس شدید از ارتفاعات و بلندی‌ها که می‌تواند شامل ترس از سقوط و یا وقوع حادثه‌ای باشد.
2. فوبیای پرواز: ترس شدید و نامعقول از سفر با هواپیما که می‌تواند شامل ترس از سقوط و یا وقوع حادثه‌ای باشد.
3. فوبیای بیمارستان: ترس از بیمارستان و درمانگاه که می‌تواند شامل ترس از بیماری و یا پذیرش درمان باشد.
4. فوبیای عقیمیت: ترس شدید از عدم توانایی در باروری و بچه دار شدن.
5. فوبیای حشرات: ترس شدید از حشرات که می‌تواند شامل ترس از نزدیک شدن، لمس و یا نفوذ حشرات در بدن باشد.
6. فوبیای تاریکی: ترس شدید و نامعقول از تاریکی که می‌تواند شامل ترس از حمله و یا تهدید باشد.
7. فوبیای خون: ترس شدید از خون که می‌تواند شامل ترس از دیدن خون، تماس با خون و یا نیاز به خون باشد.
8. فوبیای مردم‌گریزی: ترس از مواجهه با افراد جدید و یا سختگیرانه و ترس از شرکت در رویدادهای اجتماعی و جمعیتی.

هر یک از این انواع فوبیاها می‌توانند به شدت زندگی روزمره فرد را تحت تاثیر قرار دهند و نیاز به درمان دارند.

علت بیماری فوبیای خاص چیست؟

علت بیماری فوبیا خاص همچنان مورد بحث است و به دلایل گوناگونی برمی‌گردد.

برخی از عوامل موثر در بروز این بیماری عبارتند از:

1. تجربه‌های منفی گذشته: تجربه مواجهه با وقایع ترسناک و ناگوار در گذشته می‌تواند در بروز فوبیای خاص نقش داشته باشد.
2. یادگیری از مدل: در برخی موارد، افراد می‌توانند از مدلی در خانواده یا جامعه خود یاد بگیرند که باعث بروز فوبیا در آنها می‌شود.
3. پاسخ به تنش: تنش و فشارهای زیاد می‌توانند به عنوان عامل موثر در بروز فوبیای خاص در برخی افراد محسوب شوند.
4. ژنتیک: برخی از مطالعات نشان می‌دهند که عوامل ژنتیکی هم ممکن است در بروز فوبیای خاص نقش داشته باشند.
5. ترس و اضطراب: ترس و اضطراب می‌توانند به عنوان عامل موثر در بروز فوبیای خاص در برخی افراد محسوب شوند.
6. سوء استفاده از مواد: مصرف برخی مواد مخدر و مسکن‌های قوی می‌تواند باعث بروز فوبیای خاص در برخی افراد شود.
7. تجربه‌های فردی: تجربه‌های فردی مثل شکست در یک وضعیت خاص و یا برخورد با مشکلات در زمینه‌ای خاص می‌تواند باعث افزایش شدت فوبیای خاص در فرد شود.
8. شیوع فراگیر: شنیدن اخبار و تجربه شاهد بودن افراد دیگری که با وضعیت خاصی همچون حوادث طبیعی، حمله تروریستی و غیره مواجه شده‌اند، می‌تواند به شکلی انواع مختلفی از فوبیا را در افراد ایجاد کن

با توجه به اینکه علل بروز فوبیای خاص متنوع هستند، برای درمان آن نیاز به انجام تشخیص دقیق آن بهتر است به بهترین روان درمانگر در سایت دکتر با من مراجعه نمایید.

چه افرادی بیشتر در معرض مبتلا شدن به فوبیای خاص هستند؟

هیچ گروه خاصی به‌طور خاص برای مبتلا شدن به فوبیاهای خاص مشخص نیست، اما برخی از عوامل می‌توانند بر احتمال مبتلا شدن به این نوع از اختلالات تاثیر بگذارند. به‌طور کلی، فردی که در یک خانواده‌ای با سابقه فوبیا و اختلالات اضطرابی زندگی می‌کند، بیشتر به‌ خطر ابتلا به فوبیاهای خاص قرار دارد. همچنین، تجربه ترس یا وحشت شدید در مورد یک موضوع خاص، مثلاً پرواز، می‌تواند موجب افزایش احتمال بروز فوبیا شود.

برخی از فوبیاهای خاص، مثل فوبیای حیوانات، در کودکان شایع تر هستند، در حالی که دیگر فوبیاها، مثل فوبیای اجتماعی، در بزرگسالان شایع تر هستند.

فوبیا خاص چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص فوبیا خاص براساس تاریخچه بالینی، مصاحبه با بیمار و ارزیابی روان‌شناختی انجام می‌شود. در برخی موارد، روان درمانگر ممکن است از آزمون‌های تشخیصی مانند تست فوبیا استفاده کند تا به تشخیص نهایی برسد. این آزمون‌ها به عنوان یک ابزار کمکی برای تشخیص فوبیاهای خاص مورد استفاده قرار می‌گیرند.

علاوه بر این، پزشک ممکن است برای ردیابی بیشتر به تست‌های دیگری مانند تست‌های آزمایشگاهی، تصویربرداری و سایر آزمایش‌های تشخیصی نیز نیاز داشته باشد. با این حال، تشخیص فوبیاهای خاص باید توسط روانپزشک یا روان‌شناس با تخصص درمانی اختلالات اضطرابی انجام شود. پس در نتیجه روش های زیر برای تشخیص این بیماری استفاده می شود:

فوبیا به معنای وسواس و ترس بیش از حد از چیزی مشخص است که معمولاً باعث اضطراب و نگرانی شخص مبتلا به آن می شود. تشخیص فوبیا می تواند با استفاده از روش های مختلفی انجام شود که در ادامه به آنها اشاره می کنیم:

• مصاحبه با بیمار: در این روش، پزشک یا روانشناس با بیمار صحبت می کند و تلاش می کند تا از وضعیت روانی و احساسات بیمار آگاهی پیدا کند و نشانه های فوبیا را شناسایی کند.
• مشاهده علائم جسمی و رفتاری: در این روش، پزشک یا روانشناس به دنبال نشانه های فوبیا در علائم جسمی و رفتاری بیمار می گردد. این شامل افزایش ضربان قلب، تنگی نفس، عرق کردن، لرزش و …
• استفاده از مقیاس های تشخیصی: مقیاس های تشخیصی مانند مقیاس فوبیای اختصاصی (Specific Phobia Scale)، مقیاس فوبیای خاص (Specific Phobia Inventory) و مقیاس فوبیای عمومی (General Phobia Inventory) برای تشخیص فوبیا استفاده می شوند. این مقیاس ها به پزشک یا روانشناس کمک می کنند تا اطلاعات دقیقی از شدت و نوع فوبیای بیمار به دست آورند.
• آزمایش های علمی: آزمایش های علمی نیز برای تشخیص فوبیا استفاده می شوند. در این روش، بیمار به مواردی مثل ارائه تصاویر مرتبط با فوبیا و ارائه محرک های مرتبط با فوبیا در محیط کنترل شده، مورد آزمایش قرار می گیرد. پاسخ های فیزیولوژیکی و رفتاری بیمار نیز برای تشخیص فوبیا استفاده می شود.

درمان بیماری فوبیای خاص

درمان فوبیا به منظور کاهش اضطراب و تسکین نگرانی بیماران از روش های مختلفی استفاده می کند. به صورت کلی، روش های درمانی فوبیا به دو دسته درمان دارویی و درمان روانشناختی تقسیم می شوند. در ادامه به توضیح هر یک از این دو دسته پرداخته می شود:

• درمان دارویی: در برخی موارد، ممکن است به منظور کاهش اضطراب و تسکین نگرانی بیمار دارویی استفاده شود. داروهایی مانند آنتی‌اضطراب، آنتی‌دپرسانت‌ها و بتا بلوکرها برای کاهش نشانه های فوبیا مورد استفاده قرار می گیرند. این درمان ها باید تحت نظر روانپزشک تجویز شوند و باید با دقت و توجه به عوارض و محدودیت های داروها مصرف شوند.
• درمان روانشناختی: در بسیاری از موارد، درمان فوبیا از طریق روش های روانشناختی مانند درمان شناختی رفتاری (CBT) و درمان تحلیلی رفتاری (ABA) انجام می شود. در این روش ها، افراد با روانشناس یا متخصص روانشناسی همکاری می کنند تا رویکردی سیستماتیک برای شناسایی و تغییر انگیزه ها، افکار، رفتارها و تجارب بدیعی که باعث ایجاد فوبیا شده است، ارائه شود. به عنوان مثال، برای کاهش فوبیای شرکت در جمع، برخی از افراد ممکن است از تکنیک هایی مانند تمرینات تنفسی، رویارویی با محیط هایی که فوبیایی را ایجاد می کند و یا تمرینات محافظه کاری استفاده کنند.
• روش مدیریت رفتاری: در این روش، بیمار تحت آموزش رفتاری قرار می گیرد که با استفاده از تکنیک هایی مانند مثبت سازی، شرط بندی معکوس و خود کنترل، سعی در کاهش و مدیریت علایم فوبیای خود می کند.

لازم به ذکر است که روش درمانی مناسب برای فوبیای خاص باید توسط روانپزشک یا روانشناس تعیین شود و برای هر بیمار ممکن است متفاوت باشد.

چه داروهایی معمولا برای درمان فوبیای خاص تجویز می شود؟

درمان دارویی برای بیماری فوبیا خاص به مقدار و نوع علائم بیماری بستگی دارد و باید توسط روان پزشک تعیین شود. اما در برخی موارد از داروهای ضداضطراب و ضدافسردگی برای کنترل علائم فوبیا استفاده می‌شود.

برخی از این داروها عبارتند از:

1. بنزودیازپین‌ها: این داروها برای کاهش اضطراب و استرس استفاده می‌شوند.
2. آنتی‌دپرسانت‌ها: این داروها برای کنترل افسردگی و اضطراب استفاده می‌شوند.
3. بتابلاکرها: این داروها برای کاهش نبض و فشار خون و کنترل علائم فیزیکی اضطراب مانند تپش قلب و عرق سرد استفاده می‌شوند.
4. آنتی‌هیستامین‌ها: این داروها برای کاهش علائم جانبی اضطراب مانند تورم صورت و خارش استفاده می‌شوند.

لازم به ذکر است که مصرف هر یک از این داروها باید تحت نظارت و تعیین دوز و نوع دارو توسط پزشک مربوطه باشد.

نتیجه گیری

ما در این مقاله جهت افزایش آگاهی شما عزیزان در خصوص بیماری فوبیا خاص تمام موارد را نگارش کرده ایم تا شما بتوانید به خوبی درمان خود را شروع و نزد دکتر روانپزشک نوبت خود را در سایت دکتر با من اخذ نمایید. برای آگاهی بیشتر در مورد اختلالات عصبی دیگر به مطالب گذشته ما مراجعه نمایید. شیوه ی اخذ نوبت در سایت بدین شکل است:

وارد سایت شده و سپس نام پزشک متخصص و یا تخصص او را جستجو نموده و سپس با توجه به ساعات و روزهای حضور او نوبت اینترنتی خود را دریافت نمایید. در نتیجه به قسمت اخذ نوبت آنلاین رفته و آن را دریافت نمایید. با آرزوی بهبودی سلامتی شما بیمار عزیز دکتر با من

منایع

• Specific Phobia – NIMH – National Institutes of Health (NIH)
• Specific phobias – Symptoms and causes – Mayo Clinic
• Specific Phobia – StatPearls – NCBI Bookshelf
• Specific phobia – Wikipedia
• Specific Phobias (Symptoms) | Center for the Treatment and …
• DSM-5 Diagnostic Criteria for a Specific Phobia – Verywell Mind
• Specific Phobias Types and Symptoms – WebMD
• Specific Phobia | Psychology Today
• Specific Phobias | Anxiety and Depression
• Types of phobia – Mind

تیم تخصصی و حرفه ای روانپزشکی دکتر با من در زمینه ی معرفی روانپزشکان و روانشناسان فعالیت داشته و همچنین بسیاری از بیماری های مختلف در این زمینه را معرفی می نماید. به همین جهت در این مقاله در خصوص بیماری اختلال زبان به طور کامل صحبت کرده ایم که شما می توانید برای آگاهی بیشتر تا انتهای مطلب همراه ما باشید.

تاریخچه بیماری

اختلال زبان یکی از اختلالات روان‌شناختی است که در آن شخص دچار مشکلاتی در تولید، فهم و استفاده از زبان است. این اختلال می‌تواند به صورت خود به خودی یا ناشی از بیماری، ضربه و… باشد.تاریخچه این بیماری قدمت قدیمی دارد. در دوران باستان، به دلیل اعتقادات اسطوره‌ای و مذهبی، افرادی که دچار این بیماری بودند، به عنوان نعمت خدایی یا تنبیه خدایی در نظر گرفته می‌شدند. اما با پیشرفت علم و دانش، این اختلال به صورت جدی‌تری مورد مطالعه قرار گرفته و به عنوان یک اختلال روان‌شناختی شناخته شد.در سال ۱۸۶۴، اولین گزارش مبتلایان به اختلال زبان توسط John Hughlings Jackson ارائه شد. او این اختلال را با عارضه‌های عصبی در مغز مرتبط دانست. در سال‌های بعد، این اختلال توسط پژوهشگران بسیاری مورد بررسی و تحقیق قرار گرفت. به طوری که در سال ۱۹۴۸، اولین کتاب در مورد آ با عنوان “زبان و مغز” توسط George E. Pickworth منتشر شد.اکنون، به دلیل پیشرفت‌های علمی و فناوری، امکانات تشخیص و درمان اختلالات زبانی بهبود یافته است و بیشتر مردم با آن آشنایی دارند.

اختلال زبان چیست؟

اختلال زبان به وضعیتی گفته می‌شود که فرد ناتوان در صحبت کردن، درک کردن و استفاده از زبان است. این اختلال می‌تواند به صورت توانایی‌های زبانی کلی یا بخشی از آن مانند خواندن، نوشتن، صحبت کردن یا درک کردن مطلب صورت گیرد. اختلال زبان ممکن است ناشی از مشکلات شناختی، عصبی، جسمی یا خودکارآمدی باشد و معمولاً با مشکلات دیگری مانند اختلال یادگیری، اختلالات رفتاری و اختلالات توجه همراه است. به عنوان مثال، اختلال یادگیری خواندن می‌تواند به اختلال زبان خواندن منجر شود. درمان اختلال زبان به شدت و نوع اختلال وابسته است و ممکن است شامل مداخله‌های شناختی، رفتاری، گفتاری و دارویی باشد.

علت ابتلا به این بیماری

علل این بیماری ممکن است مربوط به مشکلات مختلفی باشد، مانند:

1. 1. مشکلات شنوایی: افرادی که مشکلی در شنوایی دارند، ممکن است نتوانند کلمات را به درستی شنیده و به همین دلیل بتوانند آنها را به درستی تلفظ کنند.

1. 1. مشکلات اعصابی: اختلالات در سیستم عصبی ممکن است باعث اختلال در کنترل حرکات دهان و زبان شود.

1. 1. مشکلات عضلانی: مشکلات عضلانی در دهان و زبان می‌تواند باعث اختلال در تلفظ کلمات شود.

1. 1. اختلالات توانایی تفکر: افرادی که دچار اختلالات توانایی تفکری هستند، ممکن است نتوانند کلمات را به درستی استفاده کنند.

1. 1. مشکلات روانی: برخی از اختلالات روانی می‌توانند باعث اختلال در تلفظ و استفاده از کلمات درست شوند.

اگر شما یا عزیزانتان با این بیماری مواجه هستید، بهتر است به روانپزشک حضوری یا روانشناس در سایت دکتر با من مراجعه کنید تا علت دقیق بیماری تشخیص داده شود و درمان مناسب ارائه شود.

علائم بیماری اختلال زبان چیست؟

علائم بیماری اختلال زبان شامل موارد زیر می‌شود:

1. 1. مشکل در تلفظ کلمات

1. 1. دشواری در فهمیدن و استفاده از مفردات

1. 1. مشکل در تشخیص صحیح مفردات

1. 1. اختلال در نحوه صحبت کردن و جمله‌بندی

1. 1. کاهش توانایی در بیان افکار و احساسات به شکل صحیح

1. 1. مشکل در یادگیری زبان جدید و فراگیری آن با سختی

1. 1. ناتوانی در یادگیری نوشتن و خواندن به خوبی.

در صورت تجربه هریک از این علائم، بهتر است که به یک متخصص زبان‌شناسی مراجعه کنید تا علت این مشکلات مشخص شده و درمان مناسبی صورت گیرد.

چه افرادی منجر به بیماری اختلال زبان می شوند؟

افرادی که در معرض خطر بیماری اختلال زبان هستند عبارتند از:

1. 1. افرادی که دارای بیماری های مغزی هستند، مانند سکته مغزی، آسیب مغزی، ترومای مغزی و غیره.

1. 1. افرادی که با بیماری های شنوایی روبرو هستند مانند نشانه گوش، بیماری های شنوایی و غیره.

1. 1. افرادی که با بیماری های گلویی و صدایی روبرو هستند مانند کمرنگی صدا، آسیب های سر و گلو و غیره.

1. 1. افرادی که با بیماری های عصبی و روانی روبرو هستند مانند سندرم داون، اوتیسم، اختلال نارسایی توجه / فراگیر، اختلالات وسواسی – جبری و غیره.

1. 1. افرادی که با بیماری های عفونی و التهابی روبرو هستند مانند التهاب حنجره، التهاب مجاری تنفسی بالا و غیره.

لازم به ذکر است که در برخی موارد این بیماری می تواند به صورت وراثتی نیز به دیگران منتقل شود. به همین دلیل برای جلوگیری از بروز بیماری اختلال زبان، بهتر است که از رعایت سبک زندگی سالم و ارتباطات موثر و موثر با دیگران پیروی کنید.

راه های پیشگیری از اختلال زبان چیست؟

روش های پیشگیری از بروز بیماری اختلال زبان شامل موارد زیر می‌شود:

• • مراجعه به پزشک و انجام بررسی‌های دوره‌ای جهت شناسایی زودهنگام بیماری‌هایی که می‌توانند به اختلال زبان منجر شوند، مانند بیماری‌های مغزی و شنوایی.

• • انجام تمرینات روزانه و استفاده از روش‌های توانبخشی زبان جهت بهبود توانایی زبانی و جلوگیری از اختلال زبان.

• • رعایت سبک زندگی سالم شامل تغذیه مناسب، ورزش منظم، کاهش استرس و افزایش آرامش.

• • ارتباط موثر با دیگران و شرکت در گروه‌های تحریری و صحبت کردن با دیگران به عنوان یک روش کاربردی در جلوگیری از اختلال زبان محسوب می‌شود.

• • عدم مصرف مواد مخدر، الکل و سیگار به دلیل این که این مواد می‌توانند منجر به بروز بیماری‌هایی شوند که به اختلال زبان منجر می‌شوند.

لازم به ذکر است که برای جلوگیری از بروز بیماری اختلال زبان، لازم است که در صورت وجود هرگونه علائم و نشانه‌های آن، به پزشک یا متخصص زبان شناسی یا بهترین دکتر گفتار درمانی مراجعه کنید.

تشخیص بیماری اختلال زبان به چه صورت است؟

برای تشخیص بیماری اختلال زبان، روش‌های مختلفی وجود دارد که به‌صورت مستقیم یا غیرمستقیم می‌توانند به تشخیص بیماری کمک کنند. برخی از این روش‌ها عبارتند از:

1. 1. معاینه جسمانی و عصبی: این روش شامل بررسی وضعیت جسمانی و عصبی بیمار می‌شود تا علائم و نشانه‌های احتمالی اختلال زبان مشخص شوند.

1. 1. آزمایش‌های علمی: انجام آزمایش‌های خون و ام‌آرآی (MRI) به منظور بررسی وضعیت سلامتی مغز و سیستم عصبی بیمار.

1. 1. مصاحبه با بیمار: پرسشنامه‌هایی که به بیمار ارائه می‌شود به منظور بررسی توانایی او در استفاده از زبان و تشخیص اختلال زبان.

1. 1. آزمون‌های زبانی: انجام آزمون‌های زبانی مانند آزمون تشخیص خواندن و نوشتن (WRAT) و آزمون زبان بوستون به منظور بررسی توانایی زبانی بیمار و شناسایی اختلالات زبانی.

لازم به ذکر است که تشخیص بیماری اختلال زبان باید توسط یک پزشک متخصص روانپزشکی انجام شود و هرگونه تشخیص و درمان باید به‌صورت شخصی و بر اساس شرایط هر بیمار مشخص شود.

درمان بیماری اختلال زبان چیست؟

این بیماری ممکن است به دلیل عوامل مختلفی از جمله مشکلات عصبی، مشکلات جراحی، ضایعات مغزی و یا بیماری‌های مرتبط با زبان و گفتار به وجود آید. بسته به علت بروز آن، درمان ممکن است شامل داروخانه، فیزیوتراپی، مراقبت‌های ویژه، تمرینات گفتاری و یا مداخلات جراحی باشد.اگر اختلال زبان به علت عوارض جراحی یا ضایعات مغزی باشد، درمان شامل ترکیبی از فیزیوتراپی، تمرینات گفتاری و در بعضی موارد مداخلات جراحی می‌باشد. اگر اختلال زبان به علت بیماری‌های مرتبط با زبان و گفتار مانند ناتوانی گفتاری، اختلال خواندن و نوشتن و یا ناتوانی شنیداری باشد، درمان شامل تمرینات گفتاری، درمان‌های ویژه و مراقبت‌های پشتیبانی می‌باشد.اگر ابتلا به این بیماری به علت عوامل عصبی باشد، درمان شامل تمرینات گفتاری، فیزیوتراپی و در بعضی موارد داروخانه می‌باشد. مهمترین قسمت درمان اختلال زبان، تمرینات گفتاری و درمان‌های ویژه به منظور بهبود توانایی گفتاری بیمار است. این تمرینات شامل تمرینات تلفظ، تمرینات تنفسی، تمرینات نحوه استفاده از صداها و تمرینات تقویت حافظه و تمرکز است.همچنین، برای برطرف کردن مشکلات گفتاری بیمار، می‌توان از تکنیک‌های مختلفی مانند تکرار، نمایش تصویری و ویدئویی، بازخورد محافظت‌کننده و ارائه تمرینات خانگی بهره برد. این تکنیک‌ها کمک می‌کنند تا بیمار بیشتر با نحوه استفاده از زبان آشنا شود و توانایی‌های گفتاری‌اش را تقویت کند.در صورتی که این بیماری برای بیمار آسیب‌های روانی و اجتماعی ایجاد کرده باشد، نیاز به مشاوره روان‌شناختی و روان‌درمانی نیز وجود دارد. در این موارد، روان‌شناس یا روان‌درمانگر با بیمار کار می‌کند تا به بهبود رفتار و تعامل او با دیگران کمک کند.در نهایت، برای بهبود و تقویت توانایی گفتاری، نیاز به صبر، تمرکز و تلاش پیوسته و همکاری بیمار با پزشک و تیم درمانی می‌باشد. همچنین، مواظبت و پشتیبانی مناسب از بیمار و ارائه تمرینات و راهکارهای موثر برای افزایش توانایی‌های گفتاری او، نقش مهمی در بهبود وضعیت این بیماری دارد.

راه های درمان خانگی این بیماری چیست؟

اختلال زبان به مشکلاتی مانند بی‌قراری، ناصافی، تلفظ نادرست، و قطع و وصل بیش از حد کلمات در سخنرانی اشاره دارد. برای درمان خانگی این بیماری می‌توانید از روش‌های زیر استفاده کنید:

1. 1. تمرین زبان: تمرین‌های ساده‌ای مانند باز و بسته کردن دهان، زدن زبان به دندان‌ها و تکرار حروف الفبا و کلمات ساده می‌تواند به بهبود این مشکل کمک کند.

1. 1. تمرین تنفس: تمرین‌های تنفسی مانند تنفس عمیق، تنفس با صدای بلند، و تمرین نفس کشیدن و بازدم کمک می‌کند تا فرد با اختلال زبان بهبود یابد.

1. 1. تمرین گفتاری: تمرین‌هایی مانند تمرین تلفظ کلمات سخت، تمرین تقویت شنیداری و تمرین صحبت کردن با شخص دیگر می‌تواند به بهبود این مشکل کمک کند.

1. 1. تمرین خواندن: خواندن متون ساده با صدای بلند و تمرین خواندن با نوای بلند و واضح می‌تواند به بهبود این مشکل کمک کند.

در صورتی که با این روش‌ها بهبودی در وضعیت زبانتان نیافتید، بهتر است به یک متخصص روانپزشک مراجعه کنید.

نتیجه گیری

درمان بسیاری از بیماری های روانی در صورتی که شما سریع متوجه آن شوید، می توانید به خوبی آن را درمان کنید و در نتیجه در روند بهبودی قرار خواهید گرفت. در این مقاله در خصوص بیماری اختلال زبان صحبت کرده ایم و هر آنچه که نیاز است تا شما راجع به این بیماری بدانید را بیان نموده ایم. در واقع هدف این است که شما شناخت بیشتری نیست به بیماری خود پیدا کرده و به راحتی با آن مقابله و درمان کنید.منابع

• • Developmental Language Disorder | NIDCD

• • Language disorder – Wikipedia

• • Quick Guide to Language Disorder

• • Language Disorders in Children | Types, Causes & …

• • Language Disorders in Children

• • Language Disorder: Symptoms, Causes, and Treatment

• • What Are Language Disorders?

• • Spoken Language Disorders

• • Language Disorders: Definition, Types, Causes, Remedies

اختلال ناشی از مواد (Substance use disorder) یکی از اختلالات روانی است که به دلیل استفاده مزمن و بیش از حد از مواد مخدر یا الکل تشکیل می‌شود. که شما می توانید برای نتیجه بهتر به سایت دکتر با من برای نوبت دهی آنلاین پزشکی مراجعه کنید.

تاریخچه بیماری

تاریخچه این اختلال به قدمت‌های بسیار دوری در تاریخ برمی‌گردد. در بسیاری از فرهنگ‌ها، استفاده از مواد مخدر به عنوان جزء طبیعی زندگی شناخته شده بوده است. برای مثال، در فرهنگ آزتک، استفاده از قارچ‌های پیوسته به طقوس مذهبی آنان بود و در فرهنگ چینی، استفاده از افیون به عنوان درمان برای دردهای مزمن مورد استفاده قرار می‌گرفته است.اما با پیشرفت تکنولوژی و انتقال فرهنگی، مواد مخدر به عنوان یک مشکل جدی شناخته شدند. در سال ۱۸۰۴، روابط کشورهای آسیایی و اروپایی باعث شد که مصرف افیون به عنوان یک مواد مخدر شناخته شود. در سال ۱۸۷۴، انگلیس به همراه شرکای خود به دلیل نگرانی در مورد استفاده از کوکائین، این مواد را به عنوان غیر قانونی تعریف کرد.پس از جنگ جهانی دوم، مصرف مواد مخدر به عنوان یک مشکل جدی شناخته شد و بسیاری از کشورها قوانین و مقرراتی برای کنترل استفاده از مواد مخدر تدوین کردند. در سال ۱۹۷۰، اتحادیه جهانی بهداشت، اختلال ناشی از مواد را به عنوان یک اختلال روانی شناخت و در صورت تشخیص این اختلال، درمان آن را تأمین کرد.امروزه، این اختلال به عنوان یکی از مهم‌ترین مشکلات جامعه شناخته شده است که بسیاری از متخصصین بهداشت روانی و مواد مخدر در حال بررسی راهکارهای جدید و مؤثر برای کاهش این مشکل هستند.

مفهوم بیماری اختلال ناشی از مواد

بیماری اختلال ناشی از مواد (Substance use disorder) به عنوان یکی از اختلالات روانی، ناشی از استفاده مزمن و بیش از حد از مواد مخدر یا الکل اطلاق می‌شود. این اختلال بیش از حد به مصرف مواد مخدر، به شکلی است که باعث تغییرات رفتاری و روانی شخص شده و در برخی موارد مشکلات جدی سلامتی را به همراه دارد.اختلال ناشی از مواد به عنوان یک بیماری شناخته می‌شود و در بسیاری از موارد به دلیل عدم توانایی در کنترل مصرف مواد، خطرات جدی برای سلامتی شخص و افرادی که به او وابسته هستند، ایجاد می‌کند. این اختلال ممکن است منجر به مشکلاتی مانند کاهش کارآیی، افزایش تعداد جرایم، نقض قوانین و حتی مرگ شخص شود.درمان اختلال ناشی از مواد، مانند بسیاری از بیماری‌های دیگر، شامل ترک اعتیاد، کاهش خطرات و درمان مشکلات جانبی است. برای درمان این اختلال، اغلب از ترکیبی از درمان‌های روان‌شناختی و دارویی استفاده می‌شود. هدف درمان این اختلال، بهبود کیفیت زندگی شخص، بهبود رفتار و کنترل مصرف مواد است.

نشانه های اختلال ناشی از مواد

اختلال ناشی از مواد (Substance use disorder) دارای نشانه‌های متعددی است که ممکن است با توجه به نوع مواد مخدر و شدت مصرف، متفاوت باشد. در ادامه به برخی از نشانه‌های این اختلال اشاره می‌کنیم:

1. 1. داشتن شدت بیشتری در مصرف مواد نسبت به قبل، برای رسیدن به تجربه‌های مشابه

1. 1. عدم توانایی در کنترل مصرف مواد، به طوری که بیش از حد مصرف شود

1. 1. تلاش برای قطع استفاده از مواد، اما ناتوانی در موفقیت آن

1. 1. ادامه مصرف مواد، با وجود شناخت ضررهای احتمالی آن

1. 1. تغییرات در رفتار، شخصیت و نحوه ارتباط با دیگران

1. 1. عدم توانایی در انجام فعالیت‌های روزمره به خوبی

1. 1. داشتن وابستگی به مواد مخدر و عدم توانایی در انجام فعالیت‌های روزمره بدون مصرف مواد

1. 1. تجربه علائم جسمی مانند تعریق، سردرد، تهوع و استفراغ، در صورتی که مصرف مواد مخدر متوقف شود

همچنین، بسته به نوع مواد مخدر مصرفی، نشانه‌ها ممکن است متفاوت باشد. برای مثال، در مورد مصرف الکل، نشانه‌های دیگری نیز ممکن است شامل بی‌قراری، ترس، افسردگی و تغییرات در خواب باشد. در هر صورت، در صورت تشخیص هر یک از این نشانه‌ها، بهتر است به یک متخصص روانپزشک مراجعه کنید تا ارزیابی دقیق‌تری در مورد احتمال وجود اختلال ناشی از مواد انجام شود و روش های تقویت سلامت روان را انجام دهید.

انواع اختلال ناشی از مواد

اختلال ناشی از مواد (Substance use disorder) به تقسیم‌بندی‌های مختلفی تقسیم می‌شود، که در زیر به برخی از انواع این اختلال اشاره می‌کنیم:

1. 1. اختلال ناشی از مصرف الکل: این نوع اختلال ناشی از مصرف بیش از حد الکل است و ممکن است منجر به مشکلاتی مانند اختلالات کبدی، مشکلات قلبی، افسردگی، اضطراب و مشکلات رفتاری شود.

1. 1. اختلال ناشی از مصرف مواد مخدر: این نوع اختلال ناشی از مصرف مواد مخدر مانند هروئین، کوکائین، متامفتامین و غیره است. مصرف بیش از حد این مواد می‌تواند منجر به اختلالات رفتاری، مشکلات جسمی و روانی و کاهش کارایی شخصی شود.

1. 1. اختلال ناشی از مصرف داروهای تجویزی: این نوع اختلال ناشی از مصرف بیش از حد داروهای تجویزی مانند مسکن‌ها، آنتی دپرسانت‌ها و آرامبخش‌ها است. مصرف بیش از حد این داروها می‌تواند منجر به اعتماد به نفس زیاد، اضطراب، مشکلات خواب و سایر مشکلات رفتاری شود.

1. 1. اختلال ناشی از مصرف ترکیبی مواد: این نوع اختلال ناشی از مصرف ترکیبی مواد مخدر و الکل است و ممکن است باعث افزایش خطرات جانبی و مشکلات رفتاری شود.

همچنین، بسته به نوع مواد مخدر و شدت مصرف، این اختلال ممکن است در سه سطح ملایم، متوسط و شدید دیده شود. در هر صورت، برای تشخیص این اختلال و تعیین راهکارهای درمانی مناسب، بهتر است به یک متخصص بهداشت روانی یا روانپزشک مراجعه کنید.

راه های پیشگیری از اختلال ناشی از مواد

پیشگیری از اختلال ناشی از مواد (Substance use disorder) بسیار مهم است و ممکن است با کاهش خطر ابتلا به این اختلال و کاهش شیوع آن در جامعه همراه باشد. در ادامه به برخی از راه‌های پیشگیری از این اختلال اشاره می‌کنیم:

• • اطلاعات و آگاهی: بهترین راه برای پیشگیری از این اختلال، داشتن اطلاعات و آگاهی صحیح در مورد مواد مخدر و الکل و ضررهای آن‌ها است. افرادی که با خطر ابتلا به این اختلال مواجه هستند، مانند افرادی با تاریخچه خانوادگی از اعتیاد، بهتر است این اطلاعات را از منابع معتبر و قابل اعتماد به دست آورند.

• • تقویت مهارت‌های اجتماعی: مهارت‌های اجتماعی بسیار مهم هستند و می‌توانند به افراد کمک کنند تا بهتر در مقابل فشارها و استرس‌های روزمره مقاومت کنند. این مهارت‌ها شامل مهارت‌های ارتباطی، استرس مدیریت، حل مسئله، تصمیم‌گیری و احترام به دیگران است.

• • تقویت خودسازی: افرادی که خودسازی و اعتماد به نفس قوی دارند، ممکن است در برابر فشارهای روزمره و فرصت‌های اعتیادزایی مقاومت بیشتری داشته باشند. تقویت خودسازی شامل تمرینات روان‌شناختی، فعالیت‌های ورزشی و استفاده از تکنیک‌های مدیتیشن و تمرینات تنفسی است.

• • ایجاد روابط سالم: داشتن روابط سالم با خانواده، دوستان و افرادی که از خود مراقبت می‌کنند، می‌تواند به افراد کمک کند تا در مقابل فشارهای روزمره مقاومت کنند و به جای مصرف مواد، راه‌های دیگری را برای تفریح و سرگرمی در نظر بگیرند.

• • تحریم مصرف مواد: عدم مصرف مواد بسیار مهم است و بهتر است به دیگران نیز توصیه شود که از مصرف مواد خودداری کنند. در صورت نیاز، افراد می‌توانند به یک مشاور بهداشت روانی یا پزشک مراجعه کنند تا راهکارهای مناسب برای جلوگیری از این اختلال را دریافت کنند.

مهم است بدانید که پیشگیری از اختلال ناشی از مواد باید در تمامی دوران‌های زندگی به عنوان یک رویکرد پایدار و مستمر در نظر گرفته شود و برای افرادی که قبلاً با این اختلال مواجه شده‌اند، درمان و پشتیبانی مناسب بسیار مهم است.

راه های درمان اختلال ناشی از مواد

درمان اختلال ناشی از مواد (Substance use disorder) باید به صورت یک رویکرد چندگانه باشد و باید به شدت بستگی به نوع و شدت این اختلال داشته باشد. در ادامه، به برخی از راه‌های درمانی این اختلال اشاره می‌کنیم:

• • درمان دارویی: درمان دارویی می‌تواند برای مصرف کنندگان مواد خطرناک و معتادان مفید باشد. این درمان شامل تجویز داروهایی مانند نالترکسون، متادون و سوبوکسون است که به کاهش علائم اعتیاد کمک می‌کنند.

• • درمان رفتاری: درمان‌های رفتاری مانند روان درمانی، روش‌های مدیریت شناختی-رفتاری و مشاوره ممکن است برای درمان اختلال ناشی از مواد مؤثر باشند. این درمان‌ها به ارائه راهکارهایی برای مقابله با شرایط استرس‌زا و تغییر رفتارهای مخرب که به مصرف مواد منجر می‌شود، کمک می‌کنند.

• • درمان گروهی: درمان گروهی مانند جلسات گروهی با مشاوران، نشست‌های خانواده و حمایت از همدیگر در جامعه، می‌تواند به مصرف کنندگان مواد کمک کند تا در مقابل فشارهای اجتماعی و روابط پرتنش با دیگران و ادراک پریشی مقاومت کنند.

• • درمان اعتماد به نفس: افزایش اعتماد به نفس افراد ممکن است به کاهش نیاز به مصرف مواد و افزایش مقاومت در برابر فشارها کمک کند. این درمان شامل استفاده از تکنیک‌های مثل تمرینات تنفسی و مدیتیشن، تمرینات ورزشی و روان‌درمانی است.

• • درمان پشتیبانی: پشتیبانی از افراد معتاد بسیار مهم است و ممکن است شامل کمک به ایجاد روابط سالم، ارائه اطلاعات در مورد مواد مخدر و الکل و ارائه خدمات پشتیبانی مانند خدمات مسکن و کارآموزی باشد.

مهم است بدانید که درمان اختلال ناشی از مواد ممکن است مدت طولانی باشد و نیاز به تلاش و پشتیبانی مداوم داشته باشد. برای دریافت درمان مناسب، بهتر است به یک متخصص روان روانی یا متخصص روانپزشک مراجعه کنید.

نتیجه گیری

این مقاله در مورد راه‌های پیشگیری و درمان اختلال ناشی از مواد (Substance use disorder) صحبت می‌کند. به طور خلاصه، پیشگیری از این اختلال به وسیله داشتن اطلاعات و آگاهی، تقویت مهارت‌های اجتماعی و خودسازی، ایجاد روابط سالم و تحریم مصرف مواد امکان‌پذیر است. درمان این اختلال شامل درمان دارویی، درمان رفتاری، درمان گروهی، درمان اعتماد به نفس و پشتیبانی است. مهم است بدانید که درمان این اختلال ممکن است مدت طولانی باشد و نیاز به تلاش و پشتیبانی مداوم داشته باشد. در نهایت، برای دریافت درمان مناسب، بهتر است به یک متخصص بهداشت روانی یا روانپزشک مراجعه کنید.منابع– National Institute on Drug Abuse (NIDA). (2020). Principles of Drug Addiction Treatment: A Research-Based Guide (Third Edition).- Substance Abuse and Mental Health Services Administration (SAMHSA). (2019). Treatment Improvement Protocol: Addressing Substance Use Disorders in Health Care Settings.- American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (Fifth Edition).- Miller, W.R., & Rollnick, S. (2012). Motivational Interviewing: Helping people change. New York: Guilford Press.- Kelly, J.F., & White, W.L. (2011). Addiction recovery management: Theory, research, and practice. New York: Springer.

ما در مقالات قبل در خصوص بیماری های روانی صحبت کرده ایم تا شما بتوانید نسبت به بیماری خود اطلاع کافی داشته باید. در این مطلب ما در خصوص بیماری اختلال علائم جسمی صحبت کرده ایم، بهتر است برای آشنایی با اطلاعات دقیق تر با این بیماری تا انتهای مقاله همراه ما باشید.

مقدمه

اختلال علائم جسمی (SSD که قبلاً به عنوان “اختلال جسمانی سازی” یا ” اختلال جسمی شکل ” شناخته می شد) نوعی بیماری روانی است که باعث ایجاد یک یا چند علامت بدنی از جمله درد می شود. این علائم ممکن است به دلیل مشکلات فیزیکی از جمله شرایط عمومی پزشکی، سایر بیماری های روانی یا سوء مصرف مواد، به درستی قابل تشخیص در این دسته نباشند. اما به طور کلی ممکن است در صورتی که علائم شدید شود شخص، دیگر قادر به تحمل آن نباشد. این علائم ممکن است در چندین اندام مختلف شخص نمایان شود.

مفهوم بیماری اختلالات جسمی

اختلال علائم جسمی با تمرکز شدید بر علائم فیزیکی – مانند درد یا خستگی – مشخص می شود که باعث ناراحتی عاطفی و مشکلات عملکردی می شود. ممکن است بیماری تشخیص داده شده دیگری با این علائم داشته باشید یا نداشته باشید، اما واکنش شما به علائم طبیعی نیست. اختلالات جسمی گروهی از اختلالات روانپزشکی هستند که در آن بیماران با تعداد بیشماری از علائم فیزیکی مهم اما غیر قابل توضیح ظاهر می شوند. آنها عبارتند از:

• اختلال جسمانی سازی
• اختلال جسمانی تمایز نیافته
• هیپوکندریازیس
• اختلال تبدیلی
• اختلال درد
• اختلال بدشکلی بدن
• اختلال جسمی

این اختلالات اغلب باعث ناراحتی عاطفی قابل توجهی برای بیماران می شود و برای پزشکان نیز یک چالش است.

بیش از 50 درصد از بیماران با علائم اولیه فیزیکی ظاهر می شوند که با یک وضعیت پزشکی عمومی قابل توجیه نیستند. یعنی علت درد در جسم شخص، از نظر معاینات پزشکی تناقض دارد. برخی از این بیماران معیارهای اختلالات جسمی را دارند. می توان گفت این گروه از بیماری ها در دسته ی روانپزشکی قرار دارند و شخص برای درمان آنها بایستی نزد روانپزشک یا روانشناس برود.

اختلالات جسمی اغلب به اضطراب سلامت عمومی منجر می شود. مشغله مکرر و بیش از حد با علائم فیزیکی غیر قابل توضیح؛ باورهای نادرست یا اغراق آمیز در مورد علائم جسمی؛ مواجهه دشوار با سیستم مراقبت های بهداشتی؛ ناتوانی نامتناسب؛ نمایش احساسات قوی و اغلب منفی نسبت به پزشک یا کارکنان مطب و انتظارات غیر واقعی بیماران، موردی است که اغلب پزشکان در خصوص این افراد با آنها مواجه می شوند و گاهی اوقات، مقاومت یا عدم انطباق با تلاش های تشخیصی یا درمانی نیز می تواند از علت آن باشد. این رفتارها ممکن است منجر به مراجعه‌های مکرر به مطب، آزمایش‌های غیرضروری آزمایشگاهی یا تصویربرداری، یا روش‌های تهاجمی پرهزینه و بالقوه خطرناک شود.

اگر اختلال علائم جسمی دارید، ممکن است پریشانی عاطفی و جسمی قابل توجهی را تجربه کنید. درمان می تواند به کاهش علائم، کمک به مقابله و بهبود کیفیت زندگی کمک کند.

انواع اختلال علائم جسمی چیست؟

هیپوکندریازیس

• اختلال جسمانی شدن
• اختلال تبدیلی (اختلال علائم عصبی عملکردی)
• اختلال ساختگی تحمیل شده به خود (سندرم مونچاوزن)
• اختلال ساختگی تحمیل شده به دیگری (مونچاوزن توسط نماینده)
• اختلال درد

افکار و احساسات در بیماری اختلالات جسمی شامل چه مواردی است؟

• نگرانی دائمی در مورد بیماری احتمالی
• در نظر گرفتن احساسات طبیعی بدن به عنوان نشانه ای از بیماری شدید جسمی
• ترس از جدی بودن علائم، حتی زمانی که هیچ مدرکی وجود ندارد
• فکر کردن به اینکه احساسات فیزیکی تهدید کننده یا مضر هستند
• احساس می کنید ارزیابی پزشکی و درمان کافی نبوده است
• ترس از اینکه فعالیت بدنی ممکن است به بدن شما آسیب برساند
• به طور مکرر بدن خود را از نظر وجود ناهنجاری بررسی کنید
• ویزیت های مکرر که نگرانی های شما را برطرف نمی کند یا آنها را بدتر می کند
• عدم پاسخ به درمان پزشکی یا حساسیت غیر عادی به عوارض جانبی دارو
• داشتن یک اختلال شدیدتر از آنچه معمولاً از یک وضعیت پزشکی انتظار می رود

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

از آنجایی که علائم فیزیکی می تواند به مشکلات پزشکی مرتبط باشد، اگر مطمئن نیستید که چه چیزی باعث علائم شما می شود، مهم است که علائم شما توسط پزشک ارزیابی شود. اگر پزشک معتقد است که شما ممکن است اختلال علائم جسمانی داشته باشید، می تواند شما را به بهترین دکتر اعصاب و روان ارجاع دهد.

چگونه به فردی که دچار بیماری اختلال علائم جسمی شده است کمک کنیم؟

هنگامی که علائم فیزیکی که به عنوان اختلال علائم جسمی در نظر گرفته میشود و در شخص رخ می دهد، پذیرش اینکه این یک بیماری تهدید کننده زندگی اوست، می تواند دشوار باشد. این علائم باعث ناراحتی بسیار واقعی برای فرد می شود و هیچگاه مفید نمی باشد. شما بهتر است، فرد مورد علاقه خود را تشویق کنید تا امکان ارجاع سلامت روان را در نظر بگیرد و راه های مقابله با واکنش به علائم و هرگونه ناتوانی ناشی از آن را بیاموزد.

ناتوانی جسمی ممکن است باعث شود که فرد به شخص دیگر وابسته باشد و به مراقبت فیزیکی و حمایت عاطفی اضافی نیاز داشته باشد که می تواند مراقبان خود را خسته کند و باعث استرس در خانواده و روابط شود. بهتر است برای درمان بهتر آن شخص از یک متخصص روانپزشکی در سایت دکتر با من کمک بگیرید.

علل اختلال علائم جسمی

علت دقیق اختلال علائم جسمی مشخص نیست، اما هر یک از این عوامل ممکن است نقش داشته باشد:

• عوامل ژنتیکی و بیولوژیکی، مانند افزایش حساسیت به درد
• تأثیر خانواده، که ممکن است ژنتیکی یا محیطی یا هر دو باشد
• ویژگی شخصیتی منفی گرایی، که می تواند بر نحوه شناسایی و درک شما از بیماری و علائم بدن تاثیر بگذارد
• کاهش آگاهی یا مشکل در پردازش احساسات، که باعث می شود علائم جسمی به جای مسائل عاطفی در کانون توجه قرار گیرند.
• رفتار هایی که به علت یاد گرفته شده اند. به عنوان مثال، توجه یا سایر مزایای به دست آمده از داشتن یک بیماری؛ یا “رفتارهای درد” در پاسخ به علائم، مانند اجتناب بیش از حد از فعالیت، که می تواند سطح ناتوانی شما را افزایش دهد. و به یک نوع عادت تنبلی در فرد تبدیل شده است.

چه عواملی در بیماری اختلال علائم جسمی می تواند برای بیمار خطرناک باشد؟

یک سری از عوامل می تواند بیماری را شدیدتر و یا حتی فرد را در موقعیت هایی قرار دهد که برای او بسیار خطرناک باشد مانند:

• اضطراب یا افسردگی
• داشتن یک وضعیت پزشکی یا عدم بهبودی
• قرار گرفتن در معرض خطر ابتلا به یک بیماری پزشکی، مانند داشتن سابقه خانوادگی قوی یک بیماری
• تجربه وقایع استرس زا در زندگی، تروما یا خشونت
• بیماری تروما گذشته، مانند سوء استفاده جنسی از دوران کودکی
• داشتن سطح پایین تر از آموزش و وضعیت اقتصادی و اجتماعی

چنانچه دارای یکی از علائم بالا هستید بهتر است هرچه سریع تر به پزشک متخصص مراجعه نمایید و در نتیجه می توان گفت که این عوامل می تواند حتی در صورت مراقب نبودن منجر به حوادث تلخ تر نیز بشود.

عوارض بیماری اختلالات علائم جسمی

این بیماری مانند سایر بیماری های روانی دیگر می تواند اثرات بسیار بدی بر روی اشخاص بگذارد و سلامت جسمی آنها را تحت تاثیر قرار بدهد. این عوامل عبارتند از:

• سلامت ضعیف
• مشکلات عملکرد در زندگی روزمره، از جمله ناتوانی جسمی
• مشکلات در روابط
• مشکلات در محل کار یا بیکاری
• سایر اختلالات سلامت روان مانند اضطراب، افسردگی و اختلالات شخصیتی
• افزایش خطر خودکشی مرتبط با افسردگی
• مشکلات مالی به دلیل مراجعه بیش از حد به پزشک

در نتیجه بهتر است همواره با مراجعه کردن به پزشک تا حد امکان از عوارض بیمار خود کاهش دهد تا شاهد نتایج تلخ تری نباشید.

نتیجه گیری

ما در این مقاله در خصوص اختلالات علائم جسمی صحبت کرده ایم و هر آنچه که نیاز است را برای شما گفته ایم تا بتوانید به خوبی در خصوص بیماری اختلال جسمی و نشانه های آن آگاهی پیدا کنید و سعی بنمایید که بیماری را بهتر بشناسید. علاوه بر این بهتر است که حتما از پزشک متخصص روانپزشک آنلاین در سایت دکتر با من نوبت اخذ کنید تا به خوبی درمان شوید.

شیوه ی درمان نیز بدین صورت است که شما وارد سایت می شوید و در آنجا لیست کاملی از روانشناس خوب در تهران با قیمت مناسب و پزشکان اعصاب و روان را مشاهده می کنید و سپس با توجه به ساعت و روزهای فعالیت وی از پزشک نوبت اینترنتی اخذ نمایید.

با آرزوی بهبودی و سلامتی شما

منابع

• https://www.healthline.com/
• https://www.psychiatry.org/patients-families/somatic-symptom-disorder/what-is-somatic-symptom-disorder
• https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3048500/
• https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3181771/
• https://ontario.cmha.ca/documents/the-relationship-between-mental-health-mental-illness-and-chronic-physical-conditions/
• https://www.mentalhealth.org.uk/explore-mental-health/a-z-topics/physical-health-and-mental-health
• https://www.aafp.org/pubs/afp/issues/2007/1101/p1333.html

ما در یک مقاله جامع در سایت دکتر با من در خصوص بیماری های روانی به صورت کامل صحبت کرده ایم و در اینجا یکی از اختلالات اساسی روانپزشکی یعنی، اختلال افسردگی اساسی صحبت خواهیم کرد و تمام مواردی که از علت تا درمان راجع به آن بایستی بدانید به طور کامل نگارش شده است. در نتیجه بهتر است اصلا از این بیماری نترسید و به فکر درمان آن باشید تا مشکل اساسی و جدی تری برای شما به وجود نیایید. پس با ما تا انتهای مقاله همراه باشید.

مفهوم اختلال افسردگی اساسی

اختلال افسردگی اساسی یک بیماری روانی جدی است که بر روی احساس، فکر و انجام وظایف و امور روزمره افراد تاثیر می گذارد. همچنین این وضعیت می تواند بر عادات خواب، اشتها و توانایی فرد برای لذت بردن از زندگی تأثیر بگذارد.

اختلال افسردگی اساسی بیماری ای نیست که شما به راحتی از آن عبور نمایید و احساس خود را جدی نگیرید بلکه به شدت نیاز به درمان و مراجعه به روانپزشک و متخصص اعصاب و روان در سایت دکتر با من دارد.

در حالی که اکثر مردم در مقاطعی از زندگی خود احساس غم دارند و می توان گفت که حد طبیعی آن هیچ ایرادی هم ندارد، اما در مقابل، افسردگی اساسی زمانی است که فرد در اکثر اوقات روز یا حتی می توان گفت که تقریباً هر روز در حالت افسردگی به سر می برد. در حالیکه این احتمال وجود دارد که برخی افراد بدون اینکه بدانند چرا احساس افسردگی می کنند، در این دوران سخت زندگی خود را ادامه می دهند.

افسردگی می تواند حتی مدت کوتاهی رخ دهد اما آمارها نشان می دهد بیش از 50 درصد افراد افسردگی را حداقل به مدت 6 ماه تجربه خواهند کرد.

در حالی که علت دقیق افسردگی اساسی ناشناخته است، دانشمندان برخی از عواملی را که شامل سابقه خانوادگی و رویدادهای مهم زندگی مانند تروما، تحمل استرس زیاد، از دست دادن شغل یا رابطه، یا مرگ یکی از عزیزان است، می دانند. افرادی که دارای یک بیماری جدی پزشکی مانند بیماری قلبی، سرطان، دیابت یا بیماری پارکینسون هستند، ممکن است در معرض افزایش خطر ابتلا به افسردگی اساسی باشند.

علت اختلال افسردگی اساسی

 

افسردگی پس از زایمان

زنان بعد از زایمان، تحت تاثیر این بیماری قرار می گیرند. این موضوع باعث ایجاد احساسات شدید و طولانی مدت اضطراب، غم و خستگی می شود و مراقبت از خود و یا نوزادان و همچنین رسیدگی به مسئولیت های روزانه را برای مادر دشوار می کند. افسردگی پس از زایمان می تواند از هفته ها تا ماه ها پس از زایمان شروع شود.

افسردگی روانی نوعی افسردگی همراه با روان پریشی است، مانند هذیان (باورهای نادرست) و یا توهم (شنیدن یا دیدن چیزهایی که وجود ندارند).

اختلال عاطفی فصلی با تغییرات فصول ایجاد می شود. این نوع افسردگی معمولاً در ماه‌های پاییز و زمستان که نور خورشید کمتر است، رخ می‌دهد.

افسردگی مالیخولیایی یک نوع شدید افسردگی است که در آن افراد تقریباً در تمام فعالیت ها لذت کامل را از دست می دهد.

علائم اختلال افسردگی اساسی چیست؟

علائم این بیماری از فردی به فرد دیگر کاملا متفاوت است به گونه ای که اگر این نشانه ها تا 20 روز بیشتر ادامه پیدا کند، بایستی حتما به یک روانشناس خوب مراجعه نمایید. در نتیجه می توان گفت که شما بهتر است در ابتدا با روان درمانگر صحبت کنید و سپس برای معالجه به متخصص روانپزشکی در سایت دکتر با من مراجعه نمایید.

1. احساس غم، ناامیدی، بدبینی، پوچی
2. حس کردن خستگی، کمبود انرژی
3. بی خوابی یا مشکلات زیاد مانند خیلی زود بیدار شدن یا خواب زیاد
4. اضطراب، تحریک پذیری، بی قراری
5. احساس بی ارزشی یا گناه
6. عدم علاقه یا لذت به سرگرمی ها و فعالیت های شخص
7. تغییر در اشتها که منجر به کاهش وزن یا افزایش وزن برای فرد می شود
8. آهسته تر حرکت کردن، صحبت کردن یا فکر کردن
9. احساس فراموشی در حافظه
10. مشکل داشتن در تمرکز، تفکر واضح یا تصمیم گیری
11. دردهای مبهم، مانند سردرد، درد مفاصل، کمردرد یا مشکلات گوارشی
12. فکر خودکشی یا اقدام به آن

زندگی با افسردگی امکان پذیر است؟

شخصی که حس افسردگی شدید دارد، اصولا احساس تنهایی می کند. مردم ممکن است از اینکه به دیگران بگویند بیماری روانی دارند، از آنها دوری کرده و یا خود حتی میترسند که این جمله را به آنها بگویند که دچار این بیماری شده اند. در نتیجه ترجیح می دهند، به جای دریافت کمک، در سکوت رنج ببرند. در واقع، اکثر افراد مبتلا به افسردگی اساسی هرگز به دنبال درمان مناسب نیستند. اما کسانی که با این بیماری دست و پنجه نرم میکنند تنها نبوده و نیستند. این یکی از شایع ترین و قابل درمان ترین اختلالات سلامت روان است. با درمان زودهنگام و مستمر، افراد می توانند علائم خود را کنترل کنند، احساس بهتری داشته باشند و از زندگی خود لذت ببرند.

نحوه ی درمان بیماری اختلال افسردگی

افسردگی اساسی با دارو، درمان یا هر دو قابل درمان است. به خاطر داشته باشید، برنامه های درمانی برای هر فرد بسته به نوع افسردگی و شدت علائم متفاوت است.

1. دارو: انواع زیادی از داروهای ضد افسردگی وجود دارند که با بهبود در فرایند مغز افراد و تاثیر بر خلق و خو یا سطوح استرس در آنها می توانند به راحتی همه ی آن را کنترل کنند و افسردگی اساسی را درمان کنند. تأثیر کامل این داروها ممکن است تا چهار هفته طول بکشد و افراد متوجه خواهند شد که مشکلات خواب، اشتها یا تمرکزشان قبل از بهبود خلق و خویشان بهبود می یابد.
2. درمان با گفت وگو : صحبت منظم با یک درمانگر آموزش دیده، مانند روانپزشک یا روانشناس، به افراد کمک می کند تا عللی را که منجر به افسردگی آنها می شوند، شناسایی کنند و رفتارهای منفی را با رفتارهای مثبت جایگزین نمایند. بهتر است که استرس خود را با آنها کنترل کنید و اهداف خود را تعیین کنید و به برنامه درمانی خود پایبند باشید.

عادت های روزانه خود را تغییر دهید تا اختلال افسردگی را سریعتر درمان کنید. چنانچه سبک زندگی خود را تغییر دهید، می توانید این بیماری را راحت تر درمان و سریع تر روند بهبودی خود را شروع کنید.

 

• استرس را با فعالیت هایی مانند مدیتیشن یا تای چی کنترل کنید.
  سعی کنید علاوه بر ورزش کردن، سالم غذا بخورید، ورزش کنید و به اندازه کافی بخوابید. بیشتر بزرگسالان به 7 تا 9 ساعت خواب در شبانه روز نیاز دارند. از مصرف الکل و داروهای تفریحی که می توانند علائم را بدتر کرده و درمان افسردگی را سخت تر کنند، خودداری کنید.

• اهداف کوچک و قابل دستیابی را تعیین کنید. برای ایجاد اعتماد به نفس و انگیزه، اهداف واقع بینانه تعیین کنید. این هدف در ابتدای درمان ممکن است که از مرتب کردن تخت خواب خود شروع کنید و یا حتی با یک دوست ناهار بخورید یا پیاده روی کنید. در واقع در طول این کارها، همانطور که احساس بهتری دارید، اهداف بزرگتری بسازید.
• علائم هشدار دهنده را بشناسید محرک های افسردگی خود را بشناسید و اگر متوجه تغییرات غیرعادی در احساس، فکر یا عمل خود شدید با روانپزشک و یا روانشناس خود صحبت کنید. در صورت نیاز، پزشک می تواند با خیال راحت داروی شما را تجویز کند. برای شناسایی الگوها و درک محرک های افسردگی خود، احساس روزانه خود (حالات، احساسات، واکنش ها) را بنویسید و سپس به مشاور خود تمام آنها را بگویید.
• به خانواده و دوستان خود در مورد افسردگی خود صحبت کنید. آنها می توانند به شما کمک کنند تا متوجه علائم هشداردهنده ای شوید که افسردگی شما ممکن است در حال بازگشت باشد.
• سعی کنید تنها نمانید. بهتر است از اعضای خانواده یا یک گروه حمایتی کمک بگیرید و سعی نمایید روابط خود با دیگران را حفظ کنید، به ویژه در مواقع بحران یا خشم ها و حالات های درونی.
• به برنامه درمانی خود پایبند باشید. حتی اگر احساس بهتری دارید، درمان یا مصرف داروهای خود را متوقف نکنید. قطع ناگهانی دارو می تواند باعث علائم ترک و بازگشت افسردگی شود. در صورت نیاز، برای ادامه حتما یک مشاور خوب داشته باشید.

نتیجه گیری

ما در این مقاله هر آنچه که نیاز است راجع به اختلال افسردگی بدانید را توضیح داده ایم تا بتوانید به خوبی با بیماری خود مقابله و راهکارهای درمان را به کار ببرید. در اینجا بهتر است که در ابتدا به متخصص روانپزشک در سایت دکتر با من مراجعه و لیست و پروفایل کامل روانپزشکان را مشاهده و سپس به یکی از آنها مراجعه و خود را درمان کنید. در آنجا می توانید از متخصص مدنظر خود به راحتی نوبت اینترنتی آنلاین بگیرید.

منابع

• • Depression Treatment | Centers for Disease Control and Prevention
  • Depression | National Institute of Mental Health (NIMH)
  • Depression (Major Depressive Disorder) | Mayo Clinic
  • Preventing Recurrent Depression: Long-Term Treatment for Major Depressive Disorder | The Journal of Clinical Psychiatry (PDF | 383 KB)
  • https://www.healthline.com/health/clinical-depression#outlook
  • https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/24481-clinical-depression-major-depressive-disorder

مجموعه ی تخصصی روانپزشکی سایت دکتر با من در خصوص بیماری هایی که در این حوزه وجود داشته و به ویژه اختلال وسواس اجباری که در این مطلب آورده شده است به صورت حرفه ای برای آگاهی و ارتقای سطح زندگی افراد تلاش می نماید و بایستی که بیماران عزیز راجع به این دسته از بیماری ها اطلاع داشته باشند. در واقع هدف از آگاهی افراد این است که به راحتی بتوانند بیماری خود را کنترل و درمان کنند. تا انتهای مقاله همراه ما باشید.

مفهوم و تاریخچه ی اختلال وسواس اجباری

اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) یک وضعیت سلامت روان مزمن است که شامل وسواس، اجبار یا هر دو است. طبق گفته انجمن روانپزشکی آمریکا، در ایالات متحده، حدود 2 تا 3 درصد از افراد به این بیماری مبتلا هستند.

افراد مبتلا به OCD معمولاً وسواس‌ها یا افکار ناخواسته تکراری را تجربه می‌کنند که میل شدید به تکرار یک رفتار خاص را برمی‌انگیزد. سپس آن اصرار یا اجبار را برای کمک به رهایی از افکار وسواسی نشان می دهند.

بسیاری از مردم دوباره چک می کنند تا مطمئن شوند درب ورودی را قفل کرده اند یا اجاق گاز را خاموش کرده اند که خود بیانگر نوعی وسواس است. این عادات ممکن است به شما کمک کند احساس امنیت بیشتری داشته باشید. برای افرادی که با OCD زندگی می کنند، به انتخاب خود آنها نبوده است، بلکه زندگی روزمره برایشان پیچیده و مختل شده است. بسیاری از افراد مبتلا به OCD افکار و عقایدی را که به اجبار آنها دامن می‌زند، غیرمنطقی یا حداقل بسیار بعید می‌دانند. با این حال، آنها این بیماری را درمان میکنند تا پریشانی ناشی از افکار وسواسی مزاحم را تسکین دهند و از تبدیل شدن ترس های مداوم به واقعیت جلوگیری شود.

علائم اختلال وسواس چیست؟

OCD شامل دو نوع علائم اصلی است:

• وسواس فکری
• وسواس اجباری

بسیاری از افرادی که با OCD زندگی می کنند، هم وسواس و هم اجبار را تجربه می کنند، اما برخی افراد فقط یکی یا دیگری را تجربه می کنند.

این علائم فقط زودگذر یا کوتاه مدت نیستند. حتی علائم خفیف تر ممکن است حداقل یک ساعت در روز طول بکشد و به طور قابل توجهی بر فعالیت های روزانه شما تاثیر بگذارد.

وسواس یا اجبار ممکن است بر توانایی شما برای توجه کودک در مدرسه یا انجام وظایف در محل کار تأثیر بگذارد. آنها حتی می توانند شما را از رفتن به مدرسه یا محل کار یا هر جای دیگری باز دارند.

اغلب فرد، این افکار را غیرقابل کنترل میداند که بایستی راهنمایی های لازم را از متخصص روانپزشکی یا اعصاب و روان بگیرد.

وسواس چیست؟

وسواس در حوزه های زیادی رایج است که می توان به مهم ترین آنها در موارد زیر اشاره نمود:

• نگرانی در مورد میکروب، کثیفی یا بیماری
• ترس از آسیب رساندن به خود یا شخص دیگری
• ترس از گفتن چیزی توهین آمیز یا زشت
• همواره وسایل را منظم یا متقارن قرار دادن
• افکار جنسی صریح یا خشونت آمیز
• نگرانی بابت دور انداختن اشیا
• زیر سوال بردن تمایلات یا جهت گیری جنسی شما
• نگرانی زیاد در مورد سلامت و ایمنی خود یا عزیزانتان
• وسواس زیاد راجع به تصاویر مختلف، کلمات یا صداهای مزاحم

این افکار ناخواسته و مزاحم، بدون توجه به اینکه چقدر سعی می کنید آنها را نادیده بگیرید یا سرکوب کنید، باز می گردند. پافشاری آن‌ها می‌تواند به این باور قوی‌تر منجر شود که ممکن است درست باشند، یا ممکن است به حقیقت بپیوندند، اگر اقداماتی برای جلوگیری از آنها انجام ندهید.

رفتارهای اجباری در وسواس اجباری شامل چه مواردی است؟

• شستن دست ها، اشیاء یا بدن
• سازماندهی یا تراز کردن اشیا به روشی خاص
• شمردن یا تکرار عبارات خاص
• چند بار لمس کردن چیزی
• به دنبال اطمینان زیاد از دیگران بودن
• جمع آوری اشیاء خاص یا خرید چندین مورد از یک کالا

پنهان کردن اشیایی که می توانید از آنها برای آسیب رساندن به خود یا شخص دیگری استفاده کنید، به طور ذهنی اعمال خود را بررسی کنید تا مطمئن شوید که به شخص دیگری آسیب نرسانده اید.

چه چیزی باعث OCD می شود؟

متخصصان دقیقاً نمی‌دانند چه چیزی باعث OCD می‌شود، اما سابقه خانوادگی این بیماری ممکن است نقش مهمی داشته باشد. اگر یکی از اعضای نزدیک خانواده شما مبتلا به OCD است، شانس بیشتری برای ابتلا به این بیماری دارید.

به گفته منبع معتبر موسسه ملی سلامت روان، رشد نامنظم و اختلال در مناطق خاصی از مغز نیز با این وضعیت مرتبط است. برخی شواهد نشان می‌دهند که OCD ممکن است تا حدی به نحوه پاسخ مغز شما به سروتونین مربوط باشد. سروتونین یک انتقال دهنده عصبی است که به تنظیم خلق و خو و خواب کمک می کند و بسیاری از عملکردهای مهم دیگر را در سراسر بدن شما انجام می دهد.

چه عواملی برای بیماری وسواس اجباری خطرناک است؟

عوامل مهمی مانند ژنتیک شانس ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد اما موارد دیگری نیز وجود دارد که احتمال مبتلا شدن را افزایش می دهد. که این موارد شامل:

1. استرس یا تروما؛ استرس قابل توجه در خانه، مدرسه، محل کار یا در روابط شخصی می تواند احتمال ابتلا به OCD را افزایش دهد یا علائم موجود را بدتر کند.
2. ویژگی های شخصیت؛ برخی از ویژگی های شخصیتی، از جمله دشواری در کنترل عدم اطمینان در موضوعات، افزایش احساس مسئولیت، یا کمال گرایی، ممکن است در OCD نقش داشته باشند.
3. سوء استفاده در دوران کودکی؛ کودکانی که تجاوز یا سوء استفاده یا سایر تجربیات آسیب زا در دوران کودکی را تجربه می کنند، مانند قلدری یا بی توجهی شدید، شانس بیشتری برای ابتلا به این بیماری دارند.
4. علائم حاد عصبی – روانپزشکی دوران کودکی (CANS)؛ برای برخی از کودکان، OCD به طور ناگهانی شروع می شود. پس از عفونت استرپتوکوک، این سندرم به نام PANDAS شناخته می شود که مخفف اختلالات عصبی خودایمنی کودکان مرتبط با استرپتوکوک است. اما سایر عفونت ها یا بیماری ها نیز می توانند علائم ایجاد کنند.
5. آسیب تروماتیک مغز؛ طبق یک مطالعه در سال 2021، علائم OCD ممکن است برای اولین بار پس از آسیب به سر ظاهر شود.

با این حال، به خاطر داشته باشید که ممکن است سابقه خانوادگی OCD، همراه با سایر عوامل، خطر داشته باشید، اما هرگز خودتان به این بیماری مبتلا نشوید. علاوه بر این، افرادی که هیچ فاکتور خطر شناخته شده ای ندارند همچنان می توانند OCD داشته باشند.

OCD اغلب با سایر شرایط سلامت روان رخ می دهد، از جمله:

• اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD)
• سندرم تورت
• اختلال افسردگی اساسی
• اختلال اضطراب اجتماعی
• اختلالات اشتها

در واقع، حدود 90 درصد از افراد مبتلا به OCD دارای وضعیت سلامت روان دیگری هستند که شرایط اضطراب شایع‌ترین آنهاست. گفتنی است، داشتن یکی از این شرایط به طور خودکار به این معنی نیست که احتمال ابتلا به OCD بیشتر است.

OCD چگونه تشخیص داده می شود؟

اگر وسواس یا اجبار را تجربه می کنید، یک متخصص بهداشت روان آموزش دیده می تواند به شما در تشخیص و کشف بهترین گزینه های درمانی کمک کند.

از آنجایی که این علائم، اغلب به تدریج شروع می شوند، ممکن است فوراً خیلی قابل توجه نباشند. در واقع، بسیاری از مردم قبل از اینکه به دنبال کمک باشند، سال ها با این بیماری زندگی می کنند.

صحبت در مورد علائم OCD ممکن است دشوار به نظر برسد اما بهتر است با دوستان خود در میان بگذارید.

شاید شما یک فکر وسواسی را با یکی از والدین در میان گذاشتید و توانستید به خوبی آن را کنترل کنید.

یا شاید سعی کرده‌اید به همکارتان که مرتباً لوازم اداری قرض می‌گیرد، توضیح دهید که باید اقلام روی میز خود را به روشی در یک راستا قرار دهد. وقتی یک منگنه را برای قرض گرفتن آن برداشتند و آن را در جای نامناسبی قرار دادند، تا زمانی که آن را در جایی که تعلق داشت قرار ندادند، به شدت احساس ناراحتی خواهید کرد. بعداً ممکن است در راهرو صدای همکارانتان را بشنوید که با شخص دیگری در مورد “عجیب” بودن شما صحبت می کنند. این جای نگرانی ندارد شما بایستی در مورد بیماری خود راحت تر باشید، این شما هستید نه دیگری پس برای خوب شدن مبارزه کنید.

اما در عوض، یک متخصص سلامت روان به شما نمی خندد یا قضاوت نمی‌کند و با دلسوزی به علائم شما گوش می‌دهند و به شما کمک می‌کنند تا به آنها رسیدگی کنید.

آنها با پرسیدن سوالاتی در مورد انواع وسواس یا اجبار هایی که تجربه میکنید شروع می کنند، از جمله:

• هر روز چقدر زمان می گیرند
• کاری که شما برای نادیده گرفتن یا سرکوب آنها انجام می دهید
• آیا باورهای مرتبط با OCD برای شما صادق است یا خیر
• وسواس و اجبار چه تاثیری بر روابط و زندگی روزمره شما می گذارد
• آنها همچنین در مورد داروهایی که مصرف می کنید و سایر علائم سلامت روان یا پزشکی که تجربه می کنید برای کمک به رد کردن عوارض جانبی دارو یا سایر شرایط سؤال می کنند.

سایر شرایط سلامت روان می تواند علایمی شبیه OCD داشته باشد:

1. اختلالات بدشکلی:
   اختلال بدشکلی بدن می تواند شامل افکار ثابت یا رفتارهای تکراری باشد که به ظاهر فیزیکی شما مربوط می شود.

2. تریکوتیلومانیا شامل اصرار مداوم برای کندن موهای خود است.
3. افسردگی می تواند شامل حلقه زدن افکار ناخواسته باشد، اما این افکار معمولاً منجر به رفتارهای اجباری نمی شوند.
4. اختلال احتکار شامل جمع آوری بیش از حد اشیاء غیر ضروری و مشکل در دور انداختن اشیا است، اما این دارایی ها باعث ایجاد ناراحتی نمی شوند. افراد مبتلا به OCD ممکن است فقط به دلیل اجبار برای تکمیل یک مجموعه یا به این دلیل که معتقدند ذخیره نکردن آن موارد ممکن است منجر به آسیب شود، موارد را جمع آوری یا ذخیره کنند.
5. اختلال اضطراب فراگیر همچنین شامل نگرانی های مکرر و مداوم است. اگرچه این نگرانی ها اغلب به زندگی روزمره مربوط می شود. در حالی که ممکن است شما را به دوری از افراد یا موقعیت‌های خاص سوق دهند، اما معمولاً به اقدامات اجباری منجر نمی‌شوند.
6. تیک ها یا حرکات ناگهانی و مکرر می توانند با OCD اتفاق بیفتند. غیر معمول نیست که افراد مبتلا به OCD به یک اختلال تیک مانند سندرم تورت نیز مبتلا باشند. اما شما همچنین می توانید بدون داشتن OCD دچار اختلال تیک شوید.

بهتر است برای اینکه تشخیص داده شود شما کدام نوع از بیماری این اختلال را دارید با بهترین روانپزشک ایران در سایت دکتر با من مشورت نمایید.

درمان بیماری ocd چیست؟

دارو

یکی از روش هایی که به شما کمک می کند تا بتوانید درمان شوید استفاده از داروهای مختلفی است که توسط روانپزشکان تجویز می شود:

1. مهارکننده های انتخابی باز جذب سروتونین (SSRIs)، مانند فلوکستین (پروزاک) یا سرترالین (زولوفت)
2. کلومیپرامین (Anafranil) ضد افسردگی سه حلقه ای، اگرچه این دارو معمولاً به عنوان خط اول درمان تجویز نمی شود.
3. داروهای ضد روان پریشی مانند آریپیپرازول (Abilify) یا ریسپریدون (Risperdal) که می توانند اثرات SSRI را افزایش دهند.
4. ممانتین (نام ندا)، یک آنتاگونیست گیرنده NMDA، که می تواند اثرات SSRI را نیز افزایش دهد.

گاهی اوقات ممکن است 8 تا 12 هفته قبل از اثرگذاری SSRI ها طول بکشد، بنابراین داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید حتی اگر بلافاصله متوجه بهبودی نشدید.

برخی از عوارض جانبی ممکن است برای شما رخ دهد، بنابراین از شما همیشه می خواهیم که دکتر خود را از علائم ناخواسته ای که هنگام مصرف دارو تجربه می کنید مطلع کنید. اگر این عوارض جانبی بیشتر از فواید دارو باشد، روانپزشک شما ممکن است روش درمانی دیگری را توصیه کند.

مشاوره با روانشناس و روان درمانگر

یکی از شیوه هایی که شما می توانید به خوبی از آن استفاده و در کنار روان درمانی از آن استفاده نمایید، مشاوره با روانپزشک و روان درمانگر است.

دارو اغلب می تواند به تسکین علائم کمک کند، اما با همکاری با یک درمانگر، می توانید یاد بگیرید که ابزارهایی برای مدیریت افکار ناخواسته و تغییر الگوهای رفتاری غیر مفید و همچنین راهکارهایی برای بهبود آرامش و مقابله با پریشانی عاطفی خود داشته باشید.

رویکردهای درمانی توصیه شده برای OCD عبارتند از:

• درمان شناختی رفتاری CBT می تواند به شما کمک کند تا الگوهای افکار و رفتارهای ناخواسته یا منفی را شناسایی کرده و مجدداً چارچوب بندی کنید.
• پیشگیری از مواجهه و پاسخ (ERP)؛ این نوعی CBT است که شامل قرار گرفتن تدریجی در موقعیت‌های ترسناک یا نگرانی‌های ریشه‌ای وسواس یا اجبار است. هدف ERP یادگیری مدیریت وسواس های پریشانی بدون درگیر شدن در رفتارهای اجباری است.
• درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی.

این درمان شامل یادگیری مهارت های ذهن و آگاهی برای مقابله با پریشانی ناشی از افکار وسواسی است.

Ocd در کودکان به چه صورت است؟

در خصوص OCD در کودکان می توان گفت که حدود نیمی از افراد مبتلا به OCD اولین بار علائم را در دوران کودکی مشاهده کردند.

کودکان ممکن است همیشه علائم OCD را مانند بزرگسالان نشان ندهند. مثلا:

• آنها ممکن است متوجه نباشند که وسواس یا اجبار شان بیش از حد است.
• آنها ممکن است بر این باورند که همه افکار و تمایلات مشابهی دارند.
• وسواس ممکن است کمتر آشکار به نظر برسد. برخی از الگوهای فکری، مانند تفکر جادویی یا ترس از اتفاقات بد برای عزیزان، ممکن است بخشی معمولی از رشد کودک به نظر برسند.

بر اساس مطالعه‌ای که در سال 2014 انجام شد، تیک‌ها اغلب با OCD در دوران کودکی ایجاد می‌شوند. آنها معمولاً علائمی از چندین دسته دارند. همچنین درمان برای کودکان معمولاً مانند بزرگسالان شامل درمان، دارو یا هر دو است.

نتیجه گیری

ما در این مقاله در خصوص بیماری اختلال وسواس اجباری و فکری صحبت کرده ایم تا شما با آگاهی کامل در خصوص بیماری خود مواجه شده و درمان را آغاز نمایید. در واقع هدف این است که بتوانید علاوه بر داشتن اطلاعات کلی از انواع بیماری اعصاب و روان از متخصص روانپزشک یا متخصص اعصاب و روان در سایت دکتر با من نوبت اخذ نمایید.

شیوه ی اخذ نوبت آنلاین به این صورت است که شما وارد سایت شده و سپس اسم دکتر خود را جستجو نمایید. وارد پروفایل وی شده و سپس در آنجا لیست کامل متخصصین را مشاهده خواهید کرد و بر اساس تخصص و روز و ساعات حضور پزشک در مطب از وی نوبت اخذ خواهید نمود.

با آرزوی بهبودی سلامتی و درمان شما بیماران و همراهان عزیز دکتر با من

منابع

• https://www.nhs.uk/mental-health/conditions/obsessive-compulsive-disorder-ocd/overview/#:~:text=Obsessive%20compulsive%20disorder%20(OCD)%20is,usually%20starts%20during%20early%20adulthood.
• https://www.psychiatry.org/patients-families/obsessive-compulsive-disorder/what-is-obsessive-compulsive-disorder
• https://iocdf.org/about-ocd/
• https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/9490-ocd-obsessive-compulsive-disorder
• https://www.betterhealth.vic.gov.au/health/conditionsandtreatments/obsessive-compulsive-disorder#ocd-support-groups-and-education
• Obsessive-compulsive disorder (OCD): Symptoms, causes …
• What is OCD? – Mind
• Obsessive-compulsive disorder – Genetics – MedlinePlus
• Obsessive compulsive disorder (OCD) – Beyond Blue

تیم تخصصی و حرفه ای دکتر با من در حوزه ی روانشناسی و روانپزشکی فعالیت های گسترده داشته که یکی از آنها نگارش مطالب مفید در خصوص بیماری های روانپزشکی است در نتیجه بهتر است که تا انتهای این مطلب که در خصوص بیماری اختلال دیس تایمی است همراه ما باشید.

تاریخچه بیماری

تاریخچه اختلال دیس تایمی (Dysthymia) به سال‌های قبل از انتشار DSM-III (دستورالعمل تشخیصی و آماری اختلالات روانی) در دهه ۱۹۷۰ میلادی بازمی‌گردد. در این دوره، این اختلال به عنوان اختلال افسردگی شایع با مدت زمان طولانی تشخیص داده شد. در سال ۱۹۸۰، DSM-III منتشر شد و این اختلال به عنوان یک اختلال جداگانه با نام “اختلال دیس تایمی” شناخته شد. در نسخه‌های بعدی DSM (DSM-IV و DSM-5)، این اختلال به عنوان اختلال افسردگی مزمن (Chronic Depressive Disorder) شناخته شده است. اما با این حال، این اختلال تا به حال با نام “اختلال دیس تایمی” شناخته می‌شود و در میان متخصصین روان‌شناسی و روان‌پزشکی، همچنان به عنوان یکی از اختلالات رایج افسردگی مزمن مورد توجه قرار دارد.

مفهوم اختلال دیس تایمی

اختلال دیس تایمی (Dysthymia) یا اختلال افسردگی مزمن، یکی از اختلالات روانی است که در آن شخص برای دو سال یا بیشتر با حالت افسردگی مزمن مواجه است. افرادی که با این اختلال روبرو هستند، به طور معمول از تجربه احساسات بدخلقی، کم‌روحی و نارضایتی مزمن رنج می‌برند. این حالت، معمولاً در سنین بالغی آغاز می‌شود و ممکن است طولانی مدت نیز ادامه یابد.

در بسیاری از موارد، افراد با این اختلال، عملکرد خود را در کار، تحصیل یا فعالیت‌های اجتماعی کاهش می‌دهند و باعث کاهش کیفیت زندگی آن‌ها نیز می‌شود. علاوه بر این، افرادی که با این اختلال روبرو هستند، ممکن است احساس خستگی مداوم، افزایش وزن، کاهش اشتها، بی خوابی، بی‌اختیاری، کمبود انرژی و احساس بی‌اراده داشته باشند. عوامل مختلفی می‌تواند به ایجاد این اختلال مزمن کمک کند، از جمله عوامل ژنتیکی، محیطی، اجتماعی و روان‌شناختی می تواند موثر باشد.

علت ابتلا به این اختلال

علت اختلال دیس تایمی (Dysthymia) مشخص نیست، اما فرضیه هایی برای توضیح آن وجود دارد. این اختلال می تواند به علت عوامل ژنتیکی، محیطی یا ترکیبی از این دو باشد.

در برخی افراد، اختلال دیس تایمی ممکن است به دلیل وجود ژن هایی باشد که باعث کاهش سطح سروتونین و نوراپینفرین (دو نوع نوروترانسمیتر) در مغز می شوند. این کاهش سطح نوروترانسمیترها می تواند باعث افزایش علائم اختلال دیس تایمی شود.

عوامل محیطی نیز ممکن است بر ایجاد این اختلال تاثیرگذار باشند. مثلاً تجربه ناگواری هایی در طول زندگی، فشارهای روانی مداوم، افتادن در شرایط مالی و اقتصادی سخت، بیماری های عصبی و درد مزمن می توانند باعث افزایش این اختلال شوند.

همچنین، ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی نیز می تواند ایجاد این اختلال را تسریع کند. به طور مثال، فردی با ژنتیک آسیب پذیری بالا ممکن است به علت تجربه های ناگوار در طول زندگی، بیشتر در معرض این اختلال باشد.

البته باید توجه داشت که عوامل دیگری نیز می توانند بر این اختلال تاثیرگذار باشند و علت این اختلال همواره مشخص نیست.

همچنین برخی مطالعات نشان داده‌اند که اختلالات اضطرابی مانند اختلال اضطراب عمومی (GAD) و اختلال اضطراب اجتماعی (SAD) می‌تواند با اختلال دیس‌تایمی همراه باشد و این دو اختلال ممکن است با هم تعامل داشته باشند و علت‌های مشترکی داشته باشند.

هرچند این اختلال به ظاهر خفیف و کم‌شدت به نظر می‌رسد، اما ممکن است برای فرد دچارِ آن، بسیار مزاحم و سخت باشد و در صورت عدم درمان موجب کاهش کیفیت زندگی و تحریک فرد به سمت اختلالات شدیدتری مانند افسردگی شود.

با توجه به مشکلاتی که این اختلال برای فرد دارد، درمان مناسب این بیماری بسیار مهم است. درمان‌های مختلفی مانند روان‌درمانی دیس تایمی، درمان دارویی و ترکیبی از این دو مورد برای درمان این اختلال مورد استفاده قرار می‌گیرند. همچنین، برای کاهش این اختلال و پیشگیری از آن نیز می‌توان از راهکارهایی مانند مراقبت از سلامتی، تغذیه مناسب، تمرینات ورزشی و حفظ تعادل روحی و اجتماعی استفاده کرد.

علائم اختلال دیس تایمی (Dysthymia)

اختلال دیس تایمی (Dysthymia) یکی از اختلالات خلقی و روانی است که به طور معمول در مدتِ بیش از دو سال، وجود دارد. در این اختلال، شخص برای بیش از دو سال احساس افسردگی، بی‌اشتهایی، خستگی و ناامیدی دارد، اما شدت این علائم کمتر از اختلال افسردگی اساسی (Major Depressive Disorder) است.

اختلال دیس تایمی معمولاً به شکل مزمن و پایدار در فرد موجود است و می‌تواند باعث محدودیت‌هایی در کارکرد روزمره و روابط شخصی شود. افراد مبتلا به دیستایمیا عموماً به دنبال درمان هستند، اما به دلیل طولانی بودن مدت زمان این اختلال، درمان آن ممکن است چالش‌برانگیز باشد.

علاوه بر این، اختلال دیستایمیا می‌تواند با اختلالات روانی دیگری مانند اختلالات اضطرابی همراه باشد. بنابراین، تشخیص و درمان این اختلال نیازمند مشاوره و درمان‌های روانشناختی متناسب با نیاز فرد است.

علائم دیستایمیا شامل افسردگی مزمن، احساس ناامیدی و بی‌اشتهایی، خستگی و کاهش انگیزه، کاهش خود اعتمادی و اعتماد به دیگران، مشکلات در تمرکز و توجه، تغییرات در الگوی خواب و تغییرات در اشتها می‌باشد. همچنین، افراد مبتلا به دیستایمیا عموماً ناراحتی و اضطراب نیز تجربه می‌کنند.

تشخیص اختلال دیس تایمی بر اساس نشانه‌ها و علائم فردی و بررسی تاریخچه پزشکی و روانشناختی فرد تشخیص داده می‌شود. درمان دیس تایمی شامل مشاوره روانشناختی و درمان دارویی است. درمان‌های دارویی شامل آنتی‌دپرسانت‌ها و آنتی‌اضطرابی‌ها است که بهبود علائم افسردگی و اضطراب را ایجاد می‌کنند. همچنین، مشاوره روانشناختی برای بهبود روابط شخصی و تغییر الگوی فکری فرد نیز مفید است.

در کل، تشخیص و درمان دیستایمیا نیازمند همکاری بین فرد مبتلا، روانپزشک و مشاور روانشناختی است. به علت مزمن بودن این اختلال و تأثیرات آن بر زندگی فرد، درمان سریع و موثر برای بهبود وضعیت فرد بسیار حائز اهمیت است.

آمار اختلال دیس تایمی (Dysthymia)

براساس آمارها، اختلال دیس تایمی یکی از اختلالات روانی رایج است. این اختلال در حدود ۱-۲٪ جمعیت جهان دیده می‌شود. همچنین، بیشترین شیوع این اختلال در زنان و در گروه سنی بالای ۱۸ سال است.

در ایران نیز اختلال دیس تایمی به عنوان یکی از اختلالات رایج روانی شناخته شده است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که در حدود ۴٪ جمعیت ایران به این اختلال دچار هستند.

از آنجا که این اختلال به شکل مزمن و پایدار در فرد وجود دارد، می‌تواند باعث محدودیت‌هایی در کارکرد روزمره و روابط شخصی شود. بنابراین، تشخیص و درمان این اختلال بسیار مهم است و بهتر است با روانپزشک در سایت دکتر با من ارتباط بگیرید.

راه های پیشگیری از اختلال دیس تایمی (Dysthymia)

برای پیشگیری از اختلال دیس تایمی، رعایت چند روش مهم می‌تواند مفید باشد. این روش‌ها عبارتند از:

1. تحریک فعالیت بدنی: انجام فعالیت‌های ورزشی و تحریک بدنی می‌تواند بهبود وضعیت افسردگی و نگرانی را ایجاد کند.
2. تغذیه سالم: مصرف مواد غذایی سالم و متنوع باعث افزایش سطح انرژی و کاهش احساس افسردگی می‌شود.
3. رفع استرس: روش‌های مختلفی برای کاهش استرس و اضطراب وجود دارد که می‌توان از آن‌ها استفاده کرد. به طور مثال؛ ماساژ، مدیتیشن، یوگا و تنفس عمیق است.
4. خواب به موقع و کافی: برای جلوگیری از اختلالات خواب، خواب به موقع و کافی بسیار حائز اهمیت است.
5. ارتباط با دیگران: برقراری رابطه با دوستان و خانواده و دریافت حمایت از آن‌ها می‌تواند به کاهش احساس تنهایی و افسردگی کمک کند.
6. مشاوره روانشناختی: در صورت نیاز، مشاوره روانشناختی و روان‌درمانی بهبود وضعیت روحی فرد را تسریع می‌کند.

به طور کلی، رعایت این روش‌ها به عنوان یک سبک زندگی سالم، نه تنها برای پیشگیری از اختلال دیس تایمی بلکه برای حفظ سلامتی روانی و جسمی بسیار مهم است

تشخیص بیماری دیس تایمی به چه صورت است؟

تشخیص این اختلال بر اساس علائم و نشانه‌های ذهنی و جسمی فرد، توسط پزشک یا روانشناس انجام می‌شود. برخی از علائم این بیماری شامل حالت افسردگی مزمن و مداوم، احساس نارضایتی، کاهش انرژی، کمتر شدن توانایی‌های روزانه، اختلال در خواب و افزایش وزن یا کاهش وزن بدون دلیل آشکار هستند. همچنین برای تشخیص دقیق‌تر، پزشک ممکن است از پرسشنامه‌های مختلفی مانند پرسشنامه بیک (Beck) و استاندارد اختلالات روانی و مصرف مواد (DSM-5) استفاده کند. در صورت تشخیص این بیماری، درمان مناسب از جمله مشاوره و داروهای ضد افسردگی ممکن است بهبود وضعیت بیمار را تسریع کند.

همچنین، برای تشخیص دیس تایمی، باید اطمینان حاصل شود که علائم بیمار به مدت حداقل دو سال مداوم بوده‌اند و به مراتب شدیدتر از افسردگی معمولی نبوده‌اند. همچنین، باید مطمئن شد که بیمار به مدت بیش از دو هفته از تمام علائم افسردگی رنج می‌برد.

به دلیل شباهت علائم دیس تایمی با سایر اختلالات روانی، تشخیص این بیماری توسط پزشک یا روانشناس با استفاده از پرسشنامه‌های ویژه و مصاحبه با بیمار صورت می‌گیرد. در نتیجه، در صورت تجربه هرگونه علائم افسردگی مزمن و مداوم، بهتر است به پزشک یا روانشناس مراجعه کنید تا بتوانند با استفاده از روش‌های تشخیصی مناسب، وضعیت شما را ارزیابی کنند و راهکارهای درمانی مناسب را برای شما تعیین کنند.

درمان این اختلال

درمان بیماری دیس تایمی شامل مشاوره و درمان دارویی می‌شود. در مرحله اول، مشاوره با یک روانشناس یا متخصص روان‌درمانی برای بررسی وضعیت روانی و شناخت علت اصلی افسردگی، توصیه می‌شود. مشاوره شامل ارائه راهکارهای تغییر شیوه‌های زندگی و ارائه راه حل‌های موثر برای مقابله با عوارض افسردگی است.

علاوه بر مشاوره، داروهای ضد افسردگی نیز برای درمان دیس تایمی تجویز می‌شوند. این داروها اغلب شامل دسته‌هایی مانند مهارکننده‌های بازجذب سروتونین (SSRI)، مهارکننده‌های بازجذب سروتونین و نوراپی‌نفرین (SNRI) و داروهای دیگری هستند که با کاهش علائم افسردگی، بهبود وضعیت بیمار را تسریع می‌کنند.

به علاوه، ترکیب درمان دارویی با مشاوره و روش‌های تغییر شیوه‌های زندگی مانند ورزش، خواب کافی و مصرف یک رژیم غذایی سالم و متعادل، می‌تواند به بهبود وضعیت بیمار کمک کند.

نتیجه گیری

ما در این مقاله راجع به درمان دیس تایمی و علل آن نیز صحبت کرده ایم و هر آنچه نیاز است تا شما راجع به این بیماری بدانید را آورده ایم در نتیجه بهتر است برای درمان زود هنگام خود حتما به متخصص روانپزشک یا روانشناس در سایت دکتر با من مراجعه نمایید.

شیوه ی اخذ نوبت بدین شکل است که شما بعد از مراجعه به سایت، بهتر است نام پزشک یا متخصص مدنظر خود را جستجو نموده و سپس با توجه به زمان و ساعتی که پزشک در پروفایل خود قرار داده است، نوبت خود را رزرو نمایید.

با آرزوی بهبودی و سلامتی شما بیمار عزیز دکتر با من

منابع

• Persistent depressive disorder – Symptoms and causes
• Dysthymic Disorder – PMC – NCBI
• Dysthymia | Johns Hopkins Medicine
• Dysthymia (Mild, Chronic Depression) – WebMD
• Persistent Depressive Disorder (PDD) – Cleveland Clinic
• Dysthymic Disorder: Background, Etiology, Epidemiology
• Dysthymia – Harvard Health
• Persistent Depressive Disorder (Dysthymia): What It Is and More
• Persistent Depressive Disorder (PDD) – FamilyDoctor.org

مراقبت از پوست یکی از راه‌هایی است که از زمان‌های گذشته تا به امروز، برای کاهش سرعت روند پیری پوست، سفر کرده است. لایه برداری پوست صورت نیز یکی از روش‌های مراقبت از پوست است که علاوه بر حس خوب و شادابی، به شما ظاهری زیبا و سرحال هدیه می‌دهد.

این روزها در دام معیارهای صنعت زیبایی، گیر افتاده‌ایم و نماینده‌های تصویری کمتری از خود در فضای مجازی مشاهده می‌کنیم. در نتیجه کمتر به خود عشق می‌ورزیم و از خود مراقبت می‌کنیم. ما در این مقاله می‌خواهیم عنوانی را معرفی کنیم که یکی از راه‌های عشق ورزی به خود است.

لایه برداری پوست، پیامی را به مغز ارسال می‌کند که من برای خود ارزش قائل هستم و خود را دوست دارم. در نتیجه عشق را به خود هدیه می‌دهید.

لایه برداری پوست به ما کمک می‌کند که پوستی شاداب و درخشان داشته باشیم که عاری از لک و آکنه است. از این رو شما می‌توانید به کمک ارتباط با دکتر پوست آنلاین یا دکتری که به صورت حضوری ویزیت انجام می‌دهد، مسیر لایه برداری درست را به خوبی طی کنید.

لایه برداری پوست صورت چیست؟

تصور کنید که در جلوی آینه ایستاده‌اید و خود را مشاهده می‌کنید. پوستی را می‌بینید که خسته است و رنگ اصلی و طبیعی خود را ندارد. این خستگی و کدر شدن پوست، برآمده از چیست؟!

سلول‌های مرده پوستی چندین لایه از پوست شما را تشکیل می‌دهند. روزانه بین۳۰ تا ۴۰ هزار سلول جدید تولید می‌شود که جایگزین این سلول‌های مرده شوند. با گذر زمان، روند این جایگزینی، کندتر خواهد شد. در نتیجه پوستی کدر، مات و خشک که دارای لک و آکنه است را ایجاد می‌شود.

از این رو روشی به اسم لایه برداری پوست صورت پا به دنیای سلامت و زیبایی گذاشت که به ما در مسیر از بین بردن سلول‌های مرده پوستی کمک کند. لایه برداری پوست روندی است که انواع مختلفی برای از بین بردن لایه‌های پوستی مرده دارد.

در نتیجه پوستی شفاف و شاداب عاری از لکه و آکنه را به ما هدیه می‌دهد. در ادامه انواع روش‌های لایه برداری پوست را بررسی خواهیم کرد.

 

فواید لایه برداری پوست صورت چیست؟

همان‌طوری‌که بیان کردیم لایه برداری پوست برای از بین بردن سلول‌های پوستی مرده است. از این رو می‌تواند منافذ پوست صورت را از آلودگی پاک کند و مانع ایجاد آکنه شود.

پوست صورت در معرض نورخورشید دچار آسیب‌های پوستی می‌شود که به کمک لایه برداری می‌توان آن‌ها را رفع کرد. البته دقت داشته باشید که نباید این ‌آسیب‌ها ملتهب باشند، چراکه لایه برداری باعث التهاب بیشتر آن‌ها می‌شود.

لایه برداری پوست به شما در کاهش روند پیری کمک خواهد کرد و پوستی زیبا، سالم و شاداب را برای شما به ارمغان می‌آورد. در نتیجه شما را در مسیر حال خوب و اعتماد به نفس قرار می‌دهد.

لایه برداری می‌تواند آکنه، جوش‌های سر سیاه پوستی، را از بین ببرد و پوستی صاف را به شما هدیه دهد. همچنین کلاژن سازی را به‌مراتب افزایش می‌دهد و در همین جهت خاصیت ارتجاعی پوست نیز بیشتر می‌شود.

از این رو اگر پوست شما دارای چین و چروک ریزی باشد، لایه برداری پوست صورت به راحتی می‌تواند، آن‌ها را از بین ببرد.

لایه برداری می‌تواند پوستی شفاف با رنگی یکنواخت را به ارمغان بیاورد، چرا که به مرور زمان و کاهش روند چرخه تولید سلولی، سلول‌های مرده پوستی انباشته می‌شوند و به پوست ظاهری کدر می‌دهند.

یکی از فواید لایه برداری پوست، افزایش تأثیرات محصولات بهداشتی است، چرا که وقتی پوست صورت لایه سلولی مرده کمتری داشته باشد، به محصولات مراقبتی پوست، بیشتر اجازه می‌دهد که وارد عمق پوست شوند و تاثیرات خود را به درستی بگذارند.

به عنوان مثال، رطوبت رسانی در عمق لایه‌های پوستی انجام می‌شود، در نتیجه پوستی شاداب را مهمان صورت ما خواهد کرد.

انواع لایه برداری پوست صورت

لایه برداری پوست به دو روش فیزیکی و شیمیایی انجام می‌شود. این دو روش اهداف هم مسیری دارند؛ هر دو برای از بین بردن سلول‌های مرده پوستی و افزایش روند تولید سلول‌های پوستی جدید، استفاده می‌شوند و در این مسیر پوستی شاداب، روشن و عاری از لک را به ارمغان می‌آورند، اما این اهداف به روش‌های مختلفی انجام می‌شوند.

لایه برداری فیزیکی

این روش را به راحتی می‌توانید در خانه انجام دهید. روش فیزیکی شامل محصولاتی است که ذرات ریزی مانند قهوه یا دانه‌های قند را دارند. شما باید این محصولات پوستی را به آرامی روی پوست خود ماساژ دهید. ذرات موجود در محصولات، سلول‌های مرده پوستی شما را از سطح پوست جدا می‌کنند.

توجه داشته باشید محصولی که استفاده می‌کنید، ذرات بسیار درشتی نداشته باشد، چرا که به بافت پوستی شما آسیب خواهند زد. در نتیجه محصولاتی را استفاده کنید که ذرات ریزی داشته باشد و در کنار از بین بردن سلول‌های مرده پوستی، حال خوبی را به پوست شما هدیه دهند.

استفاده از دستکش صورت یا پارچه‌های شست و شو نیز در روش فیزیکی به شما در از بین بردن سلول‌های مرده پوستی کمک خواهند کرد.

در روش لایه برداری پوست صورت به کمک روش فیزیکی، یکسری روندهای میکرودرم نیز وجود دارد که می‌توانند سلول‌های مرده پوستی را از بین ببرند و سرعت چرخه تولید سلول‌های جدید را افزایش دهند.

لایه برداری شیمیایی

اغلب لایه برداری شیمیایی صورت به کمک اسیدها انجام می‌شود. این اسیدها سلول‌های پوستی مرده را بهم متصل می‌کند و آن‌ها را در خود حل می‌کند.

در نتیجه این سلول‌های مرده شل و از سطح پوست جدا می‌شوند. اسیدها بسیار برای پوست و لایه‌برداری مفید هستند. بنابراین از این روش هرگز نترسید، فقط به دنبال فرد مناسبی باشید که این کار را برای شما به درستی انجام دهد.

در واقع لایه برداری شیمیایی روشی است که متخصصان با آسیب کنترل شده به پوست، لایه برداری را انجام می‌دهند. در نتیجه پوستی صاف و درخشان را به وجود می‌آورند.

گلیکولیک اسید (AHA)

اسید گلیکولیک لایه بردار شیمیایی است که به صورت سطحی و ملایم لایه برداری را انجام می‌دهد. لایه برداری پوست صورت به روش شیمیایی به کمک این اسید، توسط متخصصان پوست انجام می‌شود. در حقیقت گلیکولیک، یک اسید طبیعی است که در مرکبات و برخی گیاهان مانند نیشکر وجود دارد. اسید گلیکولیک به شما، پوستی شفاف و روشن را هدیه می‌کند.

اسیدلاکتیک (AHA)

اسید دیگری از خانواده AHA است که بسیار از گلیکولیک، ملایم‌تر است. این اسید به‌طور طبیعی در شیر وجود دارد و هنگامی‌که شیر در مرحله ترش شدن قرار می‌گیرد، تولید می‌شود. در نتیجه لایه برداری پوست صورت به کمک لاکتیک اسید، پوست را در مرحله عاری از لکه‌های پیری، چین و چروک‌های ریز و رنگی یکنواخت قرار می‌دهد.

سالیسیلیک اسید (BHA)

علی‌رغم خانواده AHA که سطحی لایه برداری می‌کنند، سالیسیلیک اسید با باز کردن منافذ پوست، ناخالصی‌ها را از بین می‌برد و لایه برداری عمیقی را انجام می‌دهد. سالیسیلیک اسید، علاوه بر لایه برداری، مانع جوش زدن پوست نیز می‌شود.

آنزیم‌های میوه

آنزیم‌های میوه، روشی دیگر برای لایه برداری شیمیایی است ک در بعضی از میوه‌ها یا انواعی از توت‌ها موجود است. پروتئین‌های کراتین این آنزیم‌ها به سلول‌های پوستی مرده متصل می‌شوند و آنها را تجزیه می‌کنند. در نهایت پوستی زیبا و درخشان را به صورت ما هدیه می‌دهند.

بهترین روش و بهترین مواد

اکنون که با هم روش‌های فیزیکی و شیمیایی را بررسی کردیم، شاید سؤالی در ذهنتان ایجاد شود که بهترین روش و بهترین مواد برای لایه برداری پوست صورت چیست؟

در ابتدا توجه داشته باشید که در مورد این موضوع مشاوره با دکتر پوست می‌تواند در انتخاب مواد و روش درست کمک شایانی باشد، چرا که انتخاب مواد به نوع پوست شما نیز بستگی دارد. در این صورت متخصص پوست بسیار می‌تواند شما را در این مسیر همراهی کند.

ممکن است با توجه نوع پوست شما و مشکلات پوستی که دارید، روش فیزیکی یا شیمیایی یا حتی هر دو مناسب باشد. گاهی وقت‌ها خود ما تصمیم می‌گیریم که از چه موادی و روشی برای لایه برداری استفاده کنیم، همین موضوع ممکن است به پوست شما آسیب بزند، چرا که آن روش یا مواد برای پوست و نگرانی پوستی شما مناسب نبوده است و باعث آسیب شدید پوستی شما شود.

در نتیجه مشاوره با دکتر پوست را جدی بگیرید. درنهایت موادی را انتخاب کنید که به روش ملایم لایه برداری را انجام می‌دهد و به پوست شما هیچ آسیبی را نمی‌رساند.

نبایدهای لایه برداری پوست صورت

به این نکته توجه داشته باشید که هیچ وقت از لایه برداری که مناسب پوست بدن است، برای پوست صورت استفاده نکنید، چرا که این محصولات معمولاً از ذرات درشتی برای لایه برداری پوست بدن استفاده می‌کنند. در نتیجه به پوست شما بشدت آسیب خواهند زد.

هرگز وسوسه نشوید که همزمان از چند محصول لایه بردار استفاده کنید، تنها از یک محصول برای لایه برداری استفاده کنید.

اگر زخم بازی یا بردگی تازه‌ای روی پوست خود دارید، به هیچ عنوان لایه برداری پوست صورت را انجام ندهید.

گاهی وقت‌ها ما از داروهای درمانی برای پوست خود استفاده می‌کنیم، توجه داشته باشید که به ‌طورحتم با متخصص پوست مشورت داشته باشید که در این مسیر دچار تداخل دارویی با لایه بردار نشوید.

هر چند وقت یک بار باید لایه برداری پوست را انجام دهیم؟

متناسب با پوستی که دارید و البته مشورت با متخصص پوست، مشخص می‌شود که هر چند وقت یک بار باید لایه برداری را انجام دهید.

به طورکلی افرادی که دارای پوست‌های معمولی و چرب هستند، تقریباً ۱ تا ۳ بار در هفته مجاز به انجام لایه برداری هستند. این موضوع به نوع لایه برداری‌ که انجام می‌دهید نیز مرتبط است. به عنوان مثال اگر از لایه بردار قوی استفاده می‌کنید، حتما یک بار در هفته لایه برداری را انجام دهید.

افرادی که دارای پوستی حساس و خشک هستند، حتما هفته‌ای یک بار لایه برداری ملایم را داشته باشند، چرا که اگر بیش از یک بار لایه برداری پوست را انجام دهید، ممکن است پوست شما دچار آسیب شود.

آیا لایه برداری بیش از اندازه خطرناک است؟

در بخش فواید لایه برداری پوست صورت بررسی کردیم که لایه برداری برای پوست چقدر مفید و کارآمد است. همانقدرکه لایه برداری، دارای فواید بی‌نظیری است و پوستی سالم را به ارمغان می‌آورد به همان اندازه می‌تواند خطرناک نیز باشد. به یاد داشته باشید، افراط در هر کاری می‌تواند برای شما مضر باشد و حتی به شما آسیب نیز بزند.

همیشه به واکنش‌های پوستی خود توجه کنید و به خواسته آن نیز گوش دهید. گاهی وقت‌ها بعد از لایه برداری مشاهده می‌کنید که پوست صورتتان دچار لکه‌های قرمز شده یا ظاهری پوسته پوسته پیدا کرده است. در نتیجه باید نگران پوست خود شوید و در اولین فرصت با متخصص پوست، مشورت کنید.

اگر بیش اندازه از لایه برداری پوست صورت استفاده کنید، سد پوستی شما به خطر می‌افتد. چربی طبیعی پوست از بین می‌رود و در صدد آن، پوست شاهد کم آبی، آکنه و مشکلات مویرگ خواهد بود.

همچنین این اتفاق، ممکن است باعث شود که پوست به سایر محصولات پوستی که قبلاً در ارتباط با آن‌ها هیچ گونه حساسیتی نداشته است، دچار مشکلاتی شود.

بنابراین بسیار مراقب پوست خود باشید و در لایه برداری افراط نکنید. هر چیزی به اندازه و به وقت انجام شود، می‌تواند بسیار برای شما مفید باشد.

بعد از لایه برداری پوست چه کارهایی باید انجام دهیم؟

به یاد داشته باشید، مراقبت‌های بعد از لایه برداری را جدی بگیرید، چرا که پوست بعد از لایه برداری بسیار حساس می‌شود و اگر در معرض بیش از اندازه نورخورشید قرار گیرد، ممکن است دچار آسیب جدی شود. از این رو پوست خود را با لایه ضخیم کرم ضد آفتاب بپوشانید.

صورت خود را به صورت منظم بشویید و از محصولاتی که متخصص پوست برای شما تجویز کرده است، به خوبی استفاده کنید.

جمع‌بندی

پوست یکی از بزرگ‌ترین عضو بدن است که با اعصاب رابطه مستقیم دارد. بنابراین هنگامی‌که از پوست خود مراقبت می‌کنید، حس خوبی را به ذهن و روح خود هدیه می‌کنید. در این مقاله انواع لایه برداری پوست صورت، مورد بررسی قرار گرفتند و شما اگاهی کامل نسبت به لایه برداری پوست پیدا کرده‌اید.

اکنون وقت آن است که دکتر پوست مناسب خود را پیدا کنید، اما نمی‌دانید چگونه؟

اگر ساکن تهران هستید، می توانید به کمک سایت دکتر با من، بهترین متخصص پوست تهران را پیدا کنید و در این راه از او کمک بخواهید. حتی کسانی که در تهران ساکن نیستند، می توانند در این سایت ارتباط با دکتر پوست آنلاین برقرار کنند.

کشیدن پوست صورت روشی در جراحی زیبایی محسوب می‌شود که هدف آن ایجاد ظاهری جوان‌تر برای صورت است. این جراحی می‌تواند پوست شل و آویزان اطراف خط فک را سفت کند. همچنین می‌تواند چین و چروک‌‌های عمیق اطراف دهان، بینی، پوست آویزان و چربی اضافی زیر چانه و گردن را از بین ببرد. اما این عمل جراحی نیز مانند سایر جراحی‌های زیبایی مسائلی را به همراه دارد که در این مقاله قصد داریم به عوارض کشیدن پوست صورت بپردازیم.

اگر شما هم قصد دارید جراحی زیبایی کشیدن پوست صورت را انجام دهید، می‌توانید با مراجعه به سایت دکتر با من بهترین متخصص پوست در تهران را بیابید. برای مشاوره و به دست آوردن اطلاعات بیشتر برای تماس با دکتر پوست نیز می‌توانید به این سایت مراجعه کنید که مرجعی مناسب برای معرفی متخصص پوست در تهران است.

کشیدن پوست صورت چیست؟

جراحی لیفت صورت معمولاً به صورت سرپایی انجام می‌شود. ممکن است شامل بیهوشی موضعی و آرام بخش یا بیهوشی عمومی باشد.

این روش ممکن است بین 2 تا 5 ساعت طول بکشد و فرد به طور معمول می‌تواند در همان روز پس از عمل به خانه برود.

در لیفت صورت سنتی، جراح برشی را در جلوی گوش ایجاد می‌کند که به سمت مو یا خط مو و همچنین پشت گوش به پوست سر که دارای مو است، کشیده می‌شود.

جراح پوست را از روی ماهیچه‌های عمیق‌تر صورت و چربی برمی‌دارد و به آرامی پوست را در جهت بالا و عقب می‌کشد. جراح ممکن است بافت‌های عمیق‌تر صورت را سفت کند. همچنین جراح ممکن است برشی کوچک در زیر چانه ایجاد کند که پوست و بافت عمیق‌تر گردن سفت شود. این مورد به عنوان لیفت گردن شناخته می‌شود.

سپس برش‌ها با بخیه و احتمالاً منگنه بسته می‌شوند. ممکن است یک درن زیر پوست پشت گوش به مدت یک یا دو روز گذاشته شود که خون و مایعات اضافی خارج شود و سپس بانداژ اعمال می‌شود.

قبل از انجام جراحی پزشک و بیمار در مورد اینکه جراحی شامل چه مواردی است، محل انجام آن، نوع بیهوشی مورد استفاده، بهبودی و عوارض احتمالی که ممکن است ایجاد شود، صحبت خواهند کرد. جراح و بیمار همچنین باید اهداف و انتظارات جراحی را با توجه به نوع پوست و ساختار استخوان بررسی کنند.

تکنیک‌های جدید جراحی

در ادامه مقاله عوارض کشیدن پوست صورت به برخی از روش‌های جدید این زمینه از دنیای جراحی می‌پردازیم. روش‌های جدید به طور مداوم برای بهبود روش‌های زیبایی در حال توسعه هستند. بسیاری از این روش‌ها ادعا می‌کنند که بهبودی سریع‌تر و آسان‌تری انجام می‌دهند، اما اغلب شامل اصلاحاتی در روش لیفت صورت سنتی هستند. در ادامه به تعدادی از آن‌ها اشاره می‌کنیم.

لیزرها گاهی اوقات برای عمل لیفت گردن که لیپوسکلپچر نام دارد هم مورد استفاده قرار می‌گیرند. این کار اغلب تحت بی‌حسی موضعی، از طریق یک برش یک اینچی زیر چانه انجام می‌شود. از لیزر برای ذوب بخشی از چربی زیر چانه و سفت کردن پوست استفاده می‌شود.

آندوسکوپی ممکن است در لیفت صورت و ابرو استفاده شود. استفاده از دوربین‌های کوچک باعث ایجاد برش‌های کوچکتر می‌شود. این به معنای آسیب کمتر به بافت‌ها و زمان بهبودی سریع‌تر است.

آیا واقعا ارزش جراحی را دارد؟

هدف کشیدن پوست صورت ایجاد ظاهری صاف‌تر و جوان‌تر است. با این حال، ممکن است معایبی را به همراه داشته باشد. برخی از عوارض کشیدن پوست صورت در ادامه آورده شده است.

• لیفت صورت برای همیشه دوام نمی‌آورد. تحقیقات نشان می‌دهد که 5 سال و نیم پس از جراحی، در 21 درصد افراد اثرات لیفت صورت از بین می‌رود، اما 76 درصد از افراد همچنان جوان‌تر از قبل از عمل به نظر می‌رسند.
• در مردان، دستیابی به ظاهری طبیعی پس از جراحی سخت‌تر است، زیرا آن‌ها در جلوی گوش‌های خود مو دارند. اگر پوست به سمت عقب و بالا کشیده شود، ظاهر آن می‌تواند عجیب به نظر برسد.
• هم در مردان و هم در زنان، لیفت صورت می‌تواند منجر به انحراف لاله گوش شود.
• اگر پوست بیش از حد برداشته شود، صورت ممکن است عقب کشیده شود یا مبهوت به نظر برسد.

برای رسیدن به بهترین نتایج، فرد ممکن است به روش‌های اضافی مانند لیفت گردن، لیپوساکشن، جراحی پلک، تزریق چربی، لیفت پیشانی، برداشتن چربی گونه، لیفت ابرو، لایه‌برداری شیمیایی یا لیزری و کاشت گونه یا چانه نیاز داشته باشد.

عوارض کشیدن پوست چیست؟

عوارض کشیدن پوست صورت نادر است و عمل‌های زیبایی معمولاً بی‌خطر هستند، البته تا زمانی که توسط یک متخصص واجد شرایط و با تجربه انجام شوند. با این حال، هر جراحی با خطراتی همراه است. خطرات و عوارض جراحی کشیدن پوست صورت در ادامه آورده شده است.

• خونریزی
• کبودی
• عوارض بیهوشی
• آسیب به اعصاب ماهیچه‌های کنترل‌کننده صورت که معمولاً موقتی است.
• هماتوم
• عفونت
• ریزش مو در اطراف محل برش، اما این غیر معمول است.
• بی‌حسی که می‌تواند در عرض چند روز یا چند هفته بهبود یابد.
• جای زخم
• نکروز پوست یا مرگ بافت
• ناهمواری بین دو طرف صورت
• بزرگ شدن یا ضخیم شدن اسکار

اگر بیمار در روزهای بعد از جراحی متوجه التهاب، درد، قرمزی یا تورم شد، باید حتما به پزشک مراجعه کند. این موضوع می‌تواند نشانه هماتوم باشد. در صورتی که فرد تب داشته باشد، ممکن است به خاطر عفونت باشد.

چند توصیه

در ادامه برای به حداقل رساندن عوارض کشیدن پوست صورت به برخی از نکات خواهیم پرداخت. نکات زیر باید قبل از انجام جراحی کشیدن پوست صورت مورد توجه قرار گیرد. هر فرد می‌بایست شرایط خاص خود را در نظر داشته باشد و با پزشک جراح حتما قبل از جراحی مشورت کند.

• جراحی لیفت صورت برای افرادی که مشکلات پزشکی جدی دارند، توصیه نمی‌شود و کاندید باید از سلامت روحی و جسمی خوبی برخوردار باشد.
• بیماران مبتلا به فشار خون بالا و دیابت در معرض خطر بالاتری از عوارض هستند.
• استعمال دخانیات خطر عوارض بعد از جراحی را افزایش می‌دهد و می‌تواند در بهبود زخم اختلال ایجاد کند. فردی که قصد لیفت صورت را دارد، باید سیگار یا محصولات نیکوتین‌دار را به طور کامل ترک کند.
• مهم است که انتظارات معقول داشته باشید و در نظر بگیرید که لیفت صورت روند کلی پیری را متوقف نمی‌کند.
• خاصیت ارتجاعی پوست و ساختار استخوانی خوب بهترین نتایج را به همراه خواهد داشت.
• بیماران نباید حداقل یک هفته قبل از جراحی از مصرف آسپرین یا سایر داروهای رقیق‌کننده خون استفاده کنند.
• داشتن انتظارات واقع بینانه هنگام انجام جراحی زیبایی مهم است.

در پایان

کشیدن پوست صورت یکی از جراحی‌های زیبایی رایج بوده و معمولاً میزان رضایت در آن بالا است. با این حال، مهم است که از سلامت عمومی جسمی و روانی خوبی برخوردار باشید و همه عوارض کشیدن پوست صورت را در نظر بگیرید.

حتما با یک جراح پلاستیک دارای مجوز مشورت کنید و در مورد تمام خواسته‌ها، نیازها و نگرانی‌های خود صحبت کنید. با هم در مورد نوع جراحی که برای شما و اهداف شما بهترین است، تصمیم خواهید گرفت.