اختلال نوشتن (دیسگرافی) یا نارسانویسی یکی از اختلالات شایعی است که ممکن است برای افرادی که با آن مبتلا هستند، مشکلاتی ایجاد کند. این اختلال با مشکلاتی همچون ناتوانی در نوشتن، خواندن و تفسیر کردن متن، نوشتن به شکل غیر منظم و ناهمگون، ترک کردن جملات ناتمام، عدم توانایی در نگارش انشاء، و کاهش سطح دقت و توجه همراه است. در این مقاله، به بررسی علت ها، علائم، و درمان اختلال نوشتن یا نارسانویسی می پردازیم.

تاریخچه اختلال نوشتن یا نارسانویسی چیست؟

اطلاعات دقیقی درباره تاریخچه اختلال نوشتن یا دیسگرافی وجود ندارد. اما به طور کلی می‌توان گفت که این مشکل در طول تاریخ مورد توجه بسیاری از افراد و پزشکان بوده است. در گذشته، برای درمان نارسانویسی از روش‌های مختلفی مانند تمرینات نوشتاری، تمرینات تقویتی و مشاوره استفاده می‌شد.در سال‌های اخیر، با پیشرفت تکنولوژی و ارتباطات، روش‌های جدیدی برای درمان این مشکل ارائه شده است. برای مثال، نرم‌افزارهایی که برای تمرین نوشتاری و تقویت نوشتار استفاده می‌شوند، روش‌های رایانه‌ای برای ارزیابی و تشخیص نارسانویسی، و روش‌های دارویی توسط روانپزشک برای کاهش علائم این مشکل استفاده می‌شوند.با توجه به اهمیت نوشتن در زندگی روزمره و همچنین در بسیاری از شغل‌ها، درمان اختلال نوشتن بسیار مهم است و افراد مبتلا به این مشکل با درمان‌های مناسب می‌توانند بهبود یابند و در کنترل نوشتن خود موفق باشند.

اختلال نوشتن یا نارسانویسی چیست؟

اختلال نوشتن یا نارسانویسی به مشکلاتی گفته می‌شود که در نوشتار افراد ایجاد می‌شود. این مشکلات ممکن است شامل ناتوانی در نوشتن حروف و اعداد، ناتوانی در نوشتن با سرعت و صحیح بودن حروف و کلمات، و ایجاد اشکالاتی در نوشتن مانند خط‌خطی کردن حروف، تعدیل نشدن فاصله‌های بین کلمات، تغییر سبک نوشتن و … می‌شود.معمولاً این اختلالات به دلیل عوامل مختلفی ایجاد می‌شود. به عنوان مثال، ممکن است اختلالات دیداری، مشکلات عصبی، بیماری‌های مزمن و یا ضعف عضلات دست و پا باعث دیسگرافی شود.در صورت بروز این مشکل، بهتر است به پزشک متخصص اعصاب و روان مراجعه کرده و درمان مناسب را دریافت کنید. همچنین، استفاده از روش‌های درمانی مانند تمرینات خاص، داروها و روش‌های مختلفی که بهبود نوشتار را به هدف دارند، می‌تواند به کاهش این مشکلات کمک کند.

انواع اختلال نوشتن یا نارسانویسی

1. 1. اختلال نوشتاری اسپینینگ: در این اختلال، افراد مشکل دارند کلمات را به درستی نوشته و تلفظ کنند. به طور مثال، ممکن است بجای کلمه “توانایی”، کلمه “تاوانایی” نوشته شود.

1. 1. اختلال نوشتاری گرامری: در این اختلال، افراد مشکل دارند با قواعد گرامری به درستی نوشته شوند. به طور مثال، ممکن است بجای “من به مدرسه می‌روم”، بنویسند “من به مدرسه می‌رود”.

1. 1. اختلال نوشتاری فضایی: در این اختلال، افراد مشکل دارند از فضا به درستی استفاده کنند. به طور مثال، ممکن است برای نوشتن “سلام”، بجای این کلمه، کلمه “مالس” را بنویسند.

1. 1. اختلال نوشتاری انتخابی: در این اختلال، افراد مشکل دارند کلمات را به درستی انتخاب کنند. به طور مثال، ممکن است برای نوشتن “خانه”، کلمه “خونه” را بنویسند.

1. 1. اختلال نوشتاری سمتی: در این اختلال، افراد مشکل دارند از سمتی خاص به درستی نوشته شوند. به طور مثال، ممکن است برای نوشتن یک کلمه، از سمت راست به چپ به جای سمت چپ به راست بنویسند.

1. 1. اختلال نوشتاری مخلوط: در این اختلال، بیش از یک نوع از اختلالات نوشتاری با هم ترکیب شده‌اند. به طور مثال، افراد ممکن است همزمان با اختلال نوشتاری اسپلینگ و گرامری دست و پنجه نرم كنند.

علت های اختلال نوشتن یا نارسانویسی

علت های اختلال نوشتن یا نارسانویسی متفاوت هستند و شامل عوامل ژنتیکی، شرایط محیطی، آسیب های مغزی، و اختلالات روانی می شوند. برخی از علل احتمالی عبارتند از:

عوامل ژنتیکی

• • وراثت اختلالات نوشتن و خواندن

• • بیماری های ژنتیکی مانند اختلال چندقلویی

شرایط محیطی

• • تحریک های خارجی مانند استرس و اضطراب

• • کمبود مهارت های نوشتن و خواندن

• • نداشتن محیط آموزشی مناسب

آسیب های مغزی

• • آسیب های مغزی به دنبال تصادفات ورزشی، حوادث، و ضربه به سر

• • بیماری های مغزی مانند سکته مغزی و ترومای مغزی

اختلالات روانی

• • اختلالات خلقی مانند افسردگی و اضطراب

• • اختلالات عاطفی

علائم اختلال نوشتن یا نارسانویسی

علائم اختلال نوشتن یا دیسگرافی متفاوت هستند و بستگی به شدت این اختلال دارد. برخی از علائم این اختلال عبارتند از:

مشکلات در نوشتن

1. 1. نوشتن به شکل غیر منظم و ناهمگون

1. 1. نوشتن با سرعت کم و یا زیاد

1. 1. نوشتن جملات ناتمام و یا ناقص

مشکلات در خواندن

1. 1. کاهش سطح دقت و دقت توجه

1. 1. مشکل در تشخیص کلمات و حروف

1. 1. مشکل در خواندن با صدای بلند

مشکلات در تفسیر کردن متن

1. 1. نتوانستن تشخیص دادن معنی کلمات و جملات

1. 1. مشکل در توجه به مفاهیم پیچیده

مشکلات در نگارش انشاء

1. 1. عدم توانایی در ترکیب جملات و پاراگراف ها

1. 1. نتوانستن تفسیر و توضیح دادن مفاهیم به شکل کامل

چه افرادی به اختلال نوشتن یا نارسانویسی مبتلا می شوند؟

افرادی که معمولاً مبتلا به اختلال نوشتن یا نارسانویسی هستند، عبارتند از:

• • کودکان: کودکانی که تازه دارند مهارت نوشتن را یاد می‌گیرند، اغلب با این مشکل مواجه می‌شوند.

• • افرادی که دارای اختلال یادگیری هستند: برخی از افراد مبتلا به اختلال‌های یادگیری مانند اختلال یادگیری خاص (دیسلکسی) ممکن است با این مشکل روبرو شوند.

• • افراد دارای مشکلات شناختی: افرادی که با مشکلات شناختی مانند اختلالات ذهنی و اختلالات خلقی روبرو هستند، اغلب با این مشکل مواجه می‌شوند.

• • افراد دارای مشکلات عصبی: برخی افراد مبتلا به بیماری‌های عصبی مانند آسم، اسکلت عضلانی، زخم مغزی و اوتیسم ممکن است با این مشکل روبرو شوند.

• • افرادی که در سنین پایین خیلی کم از نوشتن استفاده کرده‌اند: افرادی که در سنین پایین کمتر از دیگران از نوشتن استفاده کرده‌اند، ممکن است با این مشکل روبرو شوند.

درمان مشکلات روانی

1. 1. مشاوره روانی به منظور درمان اختلالات روانی

1. 1. مصرف داروهای مختلف به منظور کاهش اضطراب و استرس

1. 1. درمان بیماری های مغز

درمان بیماری های مغزی مانند سکته مغزی، ترومای مغزی و التهاب مغزی که بایستی تحت نظر پزشک مغز و اعصاب فرد بیمار قرار بگیرد.

راهکارهای کمکی برای افراد مبتلا به اختلال نوشتن یا نارسانویسی

برای کمک به افرادی که با اختلال نوشتن یا نارسانویسی مبارزه می کنند، راهکارهای کمکی زیر پیشنهاد می شوند:

استفاده از وسایل کمکی نوشتاری

1. 1. استفاده از کیبورد و رایانه به جای نوشتن دستی

1. 1. استفاده از نرم افزارهایی که به تشخیص صحیح کلمات کمک می کنند

تمرین های مرتبط با نوشتن و خواندن

1. 1. تمرین مستمر برای تقویت مهارت های نوشتن و خواندن

1. 1. تمرین خواندن متون ساده و پیچیده به صورت مستمر

کمک از دیگران

1. 1. خواستن کمک از دیگران برای تصحیح متن ها

1. 1. کمک گرفتن از دیگران برای ترجمه متون به زبان های دیگر

برای تشخیص این اختلال، بهتر است به یک متخصص روان‌شناس مراجعه کنید. متخصصین روان‌شناس با استفاده از ابزارهای مختلفی مانند مصاحبه، سنجش و ارزیابی‌های روان‌شناختی و همچنین مشاهده علایم و نشانه‌های بالینی، این اختلال را تشخیص می‌دهند.

نتیجه گیری

اختلال نوشتن یا نارسانویسی یا دیسگرافی یک اختلال رایج در بسیاری از افراد است. با توجه به شدت این اختلال، می توان از روش های مختلفی برای درمان آن استفاده کرد. همچنین، با استفاده از راهکارهای کمکی مختلف، افراد مبتلا به این اختلال می توانند بهبود یابند و به طور موثرتری با زندگی خود در مجتمع های اجتماعی و حرفه ای مواجهه شوند.ما در این مقاله در خصوص بیماری اختلال نوشتن یا نارسانویسی صحبت نموده ایم و تمام زوایای آن را برای شما مشخص نموده ایم تا بتوانید به خوبی این بیماری را شناخته و آن را درمان کنید. در واقع هدف این است که بتوانید در مقابل این بیماری شکست نخورید و از بهترین دکتر روانپزشک یا دکتر اعصاب و روان در سایت دکتر با من نوبت اخذ کنید.شیوه ی اخذ نوبت بدین شکل است که شما وارد سایت شده و سپس اسم دکتر مدنظر خود را جستجو کرده و با توجه به پروفایل روانپزشک یا روانشناس از وی نوبت آنلاین اخذ کنید. منابع:● Disorder of written expression and dysgraphia – NCBI ● Written Expression Disorder: A Guide ● Disorders of Reading and Writing ● Dysgraphia – Wikipedia ● What Is Dysgraphia? ● Dysgraphia: What It Is, Symptoms, Diagnosis & Treatment ● What is a Disorder of Written Expression? ● Dysgraphia: Symptoms, Causes, Treatment ● ManagementWritten Expression Disorder ● What Is Dysgraphia?یس

تیم حرفه ای روانپزشکی دکتر با من همواره، در این زمینه کنار بیماران خود بوده و در سطح کلی در حال اطلاع رسانی و معرفی بهترین روانپزشک ها در تهران و سایر شهرهای ایران است. تا شما علاوه بر آشنایی با بیماری خود، نوبت خود را نیز اخذ نمایید. در این مطلب اختلال سازگاری را برای شما بیان نموده ایم تا بتوانید به خوبی این اختلال را بشناسید پس تا انتهای مقاله همراه ما باشید.

تاریخچه بیماری

اختلال سازگاری یکی از اختلالات روانی است که به معنای عدم توانایی فرد در تطبیق با محیط اجتماعی و زندگی روزمره خود است. این بیماری در دسته اختلالات اضطرابی قرار دارد و به عنوان یکی از شایع‌ترین اختلالات روانی در جامعه شناخته می‌شود.تاریخچه این بیماری به قدمتی بیش از ۱۰۰ سال بازمی‌گردد. این اختلال ابتدا توسط روانشناسان و پزشکان به عنوان “ناتوانی تطبیقی” یا “ناتوانی اجتماعی” شناخته شد. در سال ۱۹۸۰، با انتشار نسخه سوم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-III)، این اختلال با نام “اختلال سازگاری” شناخته شد.در نسخه‌های قبلی DSM، این اختلال با عنوان “اختلالات تنظیمی” شناخته می‌شد و شامل اختلالاتی مانند ناتوانی تطبیقی، اختلال تنظیمی بیش فعالی و اختلال تنظیمی نوعی دیگر بود.اختلال سازگاری در ابعاد مختلفی مانند شغلی، تحصیلی، رابطه‌ای و غیره مشاهده می‌شود و می‌تواند برای فرد باعث ایجاد مشکلات جدی در زندگی شود. درمان این اختلال با استفاده از مشاوره روانشناختی، درمان دارویی و تغییر سبک زندگی ممکن است.

مفهوم اختلال سازگاری

اختلال سازگاری به وضعیتی گفته می‌شود که در آن فرد به دلیل تغییراتی در زندگی خود، نمی‌تواند به درستی با محیط اطراف خود سازگاری پیدا کند. این تغییرات می‌توانند شامل مواردی مانند از دست دادن یک عزیز، جدایی از خانواده، اخراج شدن از محیط کاری، ازدواج، انتقال به شهر دیگر و یا هر تغییر دیگری در زندگی باشد. افرادی که از این اختلال رنج می‌برند، ممکن است احساس ناراحتی، نگرانی، نارضایتی، خشم یا بی‌اعتمادی کنند. این افراد معمولاً قادر نیستند به درستی با محیط اطراف خود سازگاری پیدا کنند و به دلیل این مشکلات، ممکن است عملکرد شخصیتی، اجتماعی و شغلی شان تحت تأثیر قرار گیرد. درمان این اختلال با مشاوره یا روانشناس معروف در سایت دکتر با من و در صورت لزوم مصرف داروها انجام می‌شود.

علت اختلال سازگاری چیست؟

اختلال سازگاری یا اختلال اضطراب وسواسی-اجباری یک اختلال روانی است که با تکرار وسواس‌ها و عملیات اجباری برای کاهش اضطراب همراه است. برخی از علل این اختلال شامل ژنتیک، محیطی، شیمیایی و روانی هستند. به طور مثال، مطالعات نشان داده‌اند که اختلال سازگاری ممکن است به دلیل ترکیبی از ژنتیک و محیطی باشد. همچنین، عوامل شیمیایی مانند نارسایی سروتونین در مغز می‌تواند باعث تشدید این اختلال شود. از سوی دیگر، فشار روانی، تجربه‌های نامطلوب، ترس و اضطراب نیز می‌توانند به ایجاد این اختلال کمک کند.علاوه بر این، برخی از مطالعات نشان داده‌اند که مصرف برخی داروها و مواد مخدر نیز می‌توانند باعث ایجاد این اختلال شوند. همچنین، فردی که در خانواده‌اش افرادی با اختلال سازگاری دارد، بیشتر احتمال دارد که خود این اختلال را تجربه کند.از جمله علائم و نشانه‌های اختلال سازگاری می‌توان به تکرار وسواس‌ها و عملیات اجباری، ناتوانی در کنترل این تکرارها، کاهش عملکرد در امور روزمره و تحریک اضطراب اشاره کرد. درمان این اختلال با استفاده از روش‌های مختلفی از جمله روان‌درمانی و داروهای ضداضطراب صورت می‌گیرد.

علائم اختلال سازگاری چیست؟

علائم اختلال سازگاری شامل موارد زیر می‌شود:1- اضطراب و ترس از تغییرات و تعدیلات کوچکی که در زندگی رخ می‌دهد.2- تنش و استرس بیش از حد در مواجهه با شرایطی که قبلا با آنها روبرو شده‌اند.3- ناتوانی در مدیریت احساسات، نمایش عواطف بیش از حد یا کم‌تر از حد و قابل پیش‌بینی نبودن رفتارها.4- دشواری در برقراری روابط اجتماعی و ارتباط با دیگران، عدم توجه به نیازهای دیگران و بی‌توجهی به احساسات آنها.5- بی‌توجهی به سلامت جسمی و روانی خود، عدم توجه به نیازهای بدنی خود و نادیده گرفتن علائم جسمی و روانی بیماری.6- دشواری در تعیین اولویت‌ها و برنامه‌ریزی برای رسیدن به اهداف، تاخیر در انجام کارها و ناتوانی در اجرای برنامه‌های ریزی شده.7- داشتن افکار منفی و افسردگی بیش از حد، افسردگی مزمن و ناتوانی در انجام کارها و فعالیت‌های روزمره.8- دشواری در تنظیم خود و تطبیق با تغییرات جدید در محیط، مشکل در تغییر عادت‌های قدیمی و پذیرش تحولات جدید.9- افزایش استفاده از الکل و مواد مخدر به عنوان فرار از واقعیت و مشکلات زندگی.10- داشتن مشکلات خواب و بیداری، افسردگی شدید صبحگاهی، خستگی بیش از حد و داشتن مشکلات در تمرکز و حافظه11- افزایش احساس خشم، تحمل کمتر در مواجهه با مشکلات و توتر بیش از حد در موقعیت‌های روزمره.12- داشتن رفتارهای خودمراقبتی ناکافی مانند نادیده گرفتن نیاز به استراحت و تغذیه مناسب، ورزش کردن و مراقبت از سلامت جسمی و روانی.13- نارضایتی از زندگی و عدم رضایت از خود، افزایش احساس ناامیدی و ناتوانی در دستیابی به اهداف.14- داشتن افکار خود آمیخته و عدم قابلیت تفکر منطقی، افزایش اندیشه‌های منفی و افسردگی.15- عدم توانایی در تغییر الگوهای رفتاری مخرب و دستیابی به الگوهای رفتاری سالم و سازگار با زندگی.اختلال سازگاری می‌تواند تأثیرات شدیدی بر روی کیفیت زندگی فرد داشته باشد و نیاز به درمان و مشاوره دارد. در صورتی که این علائم در خود یا در افراد اطرافیان مشاهده شود، بهتر است به روانشناس و روانپزشک در سایت دکتر با من مراجعه نمایید.

 چه افرادی در معرض بیماری اختلال انطباقی هستند؟

افرادی که تحت فشارهای روانی و اجتماعی زیادی قرار دارند، افرادی که از طریق روابط ناهمسو با دیگران مواجه هستند، افرادی که مشکلات مالی، خانوادگی، شغلی و سلامتی را تجربه می‌کنند، افرادی که دچار اعتیاد به مواد مخدر، الکل و مشکلات رفتاری هستند و افرادی که به طور کلی تجربیات منفی و ناامیدکننده‌ای در زندگی خود داشته‌اند، معرض خطر اختلال سازگاری هستند. همچنین، افرادی که دچار اختلالات روانی مانند افسردگی، اضطراب، اختلالات خواب، اختلالات خوردن و… هستند نیز در معرض خطر اختلال سازگاری قرار دارند.

راه های پیشگیری از اختلال سازگاری

برخی راه‌های پیشگیری از اختلال سازگاری عبارتند از:1- مراقبت از سلامت روانی و جسمی و مداومت در ورزش، خواب و تغذیه مناسب.2- بهره‌گیری از روش‌های مدیریت استرس مانند تکنیک‌های تنفس، مدیتیشن، یوگا و تمرینات استراحتی.3- توسعه مهارت‌های ارتباطی و روابط بلندمدت و سالم با افراد اطراف، شامل روابط خانوادگی، روابط کاری و روابط اجتماعی.4- توسعه مهارت‌های حل مسئله، تصمیم‌گیری و تفکر منطقی و سازگار با واقعیت‌های زندگی.5- توسعه اعتماد به نفس و خودآگاهی و مراقبت از تعادل روانی.6- توسعه مهارت‌های مدیریت زمان و برنامه‌ریزی مناسب.7- ایجاد تعادل مناسب بین کار و زندگی شخصی.8- جستجوی کمک و مشاوره از متخصصان روانشناسی در صورت نیاز.توجه به این موارد و تلاش برای پیشگیری از اختلال سازگاری می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی و رضایتمندی شخص کمک می کند.

روش های تشخیص اختلال سازگاری

تشخیص اختلال سازگاری بر اساس علائم و نشانه‌هایی که فرد نشان می‌دهد، ممکن است توسط پزشکان و روان‌شناسان انجام شود. برخی از راه‌های تشخیص اختلال سازگاری عبارتند از:1- مصاحبه با فرد و گرفتن سوابق پزشکی و روان‌شناسی و سوابق اجتماعی.2- استفاده از پرسش‌نامه‌های استاندارد برای ارزیابی علائم اختلال سازگاری.3- تشخیص همراهی علائم اختلال سازگاری با اختلالات روانی دیگر مانند افسردگی، اضطراب و اختلالات خواب.4- تشخیص همراهی علائم اختلال سازگاری با عوارض جسمی مانند درد مزمن و بیماری‌های قلبی-عروقی.5- تشخیص همراهی علائم اختلال سازگاری با مشکلات شغلی و اجتماعی.6- بررسی علائم فیزیکی مانند فشار خون، ترشح هورمون استرس و اختلال در رفتارهای روزانه.تشخیص صحیح و سریع اختلال سازگاری می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی فرد کمک کرده و از پیشرفت علائم بیشتر جلوگیری کند.

روش های درمان اختلال انطباقی

اختلال استرس حاد یک وضعیت روانی است که به دلیل تجربه یک رویداد ترسناک و ناگوار به وجود می‌آید. در صورتی که به این اختلال رنج ببرید، روش‌های درمانی زیر می‌تواند به شما کمک کند:۱- درمان دارویی: مصرف داروهای ضد اضطراب، آرامبخش، ضد افسردگی و یا ترکیبی از آنها می‌تواند به کاهش علائم استرس حاد کمک کند. اما بهتر است قبل از مصرف هر گونه دارویی با پزشک اعصاب و روان خود مشورت کنید.۲- روان‌درمانی: انواع مختلفی از روان‌درمانی برای درمان استرس حاد وجود دارد. درمان شناختی-رفتاری (CBT) می‌تواند به شما کمک کند تا الگوهای منفی فکری و رفتاری خود را تغییر دهید. درمان مشاوره روانی همچنین می‌تواند در بهبود وضعیت روانی شما مفید باشد.۳- تمرین‌های تنفسی: تنفس عمیق و آرام می‌تواند به کاهش علائم استرس حاد کمک کند. شما می‌توانید با یادگیری تکنیک‌های تنفس عمیق و مرتب انجام دادن آنها، احساس آرامش و تسکین بیشتری داشته باشید.۴- ورزش و فعالیت بدنی: ورزش و فعالیت بدنی می‌تواند به کاهش استرس و افزایش حالت خوشحالی کمک کند. برای این کار می‌توانید هر روز به صورت منظم ورزش کنید و فعالیت‌هایی مانند پیاده‌روی، دویدن، شنا و یا یوگا را انجام دهید.۵- تغذیه سالم: تغذیه سالم و متعادل می‌تواند به بهبود وضعیت روحی شما کمک کند. و از مصرف مواد محرک مانند قهوه، نوشیدنی‌های حاوی کافئین و مواد شیرین مانند قند و شکر نیز بهتر است خودداری کنید. همچنین، مصرف مواد مخدر و الکلی نیز می‌تواند علائم استرس حاد را شدت بخشید.۶- مدیتیشن و آرامش‌بخشی: مدیتیشن و تمرین آرامش‌بخشی می‌تواند به کاهش استرس و افزایش تمرکز و آرامش شما کمک کند. شما می‌توانید با حضور در کلاس‌های مدیتیشن و یا استفاده از برنامه‌های موبایلی مانند Headspace و Calm، تکنیک‌های آرامش‌بخشی را یاد بگیرید و از آنها بهره‌مند شوید.۷- استراحت کافی: استراحت کافی و خواب به میزان کافی می‌تواند به بهبود وضعیت روانی شما کمک کند. شما باید تلاش کنید که شبانه‌روز به میزان کافی خواب داشته باشید و از فعالیت‌هایی که موجب بی‌خوابی می‌شوند، خودداری کنید.در نهایت، بهتر است با روانپزشک خود مشورت کنید تا راه‌های درمانی مناسب برای شما تعیین شود. استرس حاد در صورتی که بدون درمان به طولانی‌مدت ادامه پیدا کند، ممکن است باعث به وجود آمدن عوارض جانبی جدی شود.

نتیجه گیری

ما در این مقاله برای شما در خصوص اختلال سازگاری صحبت نموده ایم تا شما به راحتی بتوانید با بیماری خود مقابله نمایید. در نتیجه از بهترین دکتر روانپزشک و اعصاب و روان در سایت دکتر با من نوبت اخذ نمایید.بدین شکل می توانید وارد سایت شوید، و اسم متخصص روانپزشک را جستجو نموده و سپس وارد پروفایل وی شده و با توجه به ساعات و روزهای حضور وی از دکتر نوبت اخذ نمایید و در زمان مشخص به وی مراجعه کنید.منابع

• • Adjustment disorder: MedlinePlus Medical Encyclopedia

• • Adjustment disorders – Symptoms and causes

• • Adjustment Disorders | Johns Hopkins Medicine

• • Adjustment disorder

• • Adjustment Disorder (Stress Response Syndrome)

• • Adjustment Disorder: What Is It, Symptoms, Causes & …

• • Adjustment Disorder: Types, Causes, and Symptoms

• • Table 3.19, DSM-IV to DSM-5 Adjustment Disorders …

• • Adjustment Disorder – Mental Health Disorders

• • Adjustment Disorder Signs & Symptoms

یکی از اختلالاتی که ممکن است که در هر سنی برای شخص رخ دهد، اختلال راه رفتن در خواب است که هر چه زودتر درمان آن شروع شود به شخص کمک بزرگی شده است. به همین جهت پیشنهاد می شود تا انتهای مقاله همراه باشید و برای نتیجه گیری بهتر از دکتر روانشناس یا روانپزشک در سایت دکتر با من نوبت اخذ نمایید.

تاریخچه ی بیماری

اختلال راه رفتن در خواب (به انگلیسی: Sleepwalking) یک اختلال خواب است که در آن فرد در حالت خواب، به صورت خودکار و بدون آگاهی از اطرافش، از رختخواب بلند شده و شروع به حرکت می‌کند. این حرکت ممکن است به صورت ساده و محدود به حرکت در اتاق خواب باشد، یا به صورت پیچیده‌تری شامل حرکت خارج از خانه و حتی راندن خودرو باشد.اختلال راه رفتن در خواب از قدیمی‌ترین اختلالات خواب شناخته شده است و در کتاب‌های پزشکی قدیمی نیز اشاره شده است. اما تحقیقات علمی در این زمینه چند دهه اخیر به شکل جدی‌تری آغاز شده است.در سال ۱۸۵۳، این اختلال برای اولین بار توسط جان داروین در کتابش به نام “The Expression of the Emotions in Man and Animals” توصیف شد. در سال ۱۸۸۳، نوبلیست فرانسوی جن باتیست ادوار چارکوفسکی، این اختلال را به عنوان “سومنامبولیسم” (somnambulisme) توصیف کرد.تحقیقات علمی درباره این اختلال در دو قرن اخیر به شکل گسترده‌ای انجام شده است. در سال ۱۹۵۳، آرتور گویترز اولین مقاله علمی درباره راه رفتن در خواب را منتشر کرد. از آن زمان به بعد، تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام شده و اختلال راه رفتن در خواب به عنوان یکی از اختلالات خواب شناخته شده است.در دهه ۱۹۶۰، تحقیقات بیشتری درباره روابط این اختلال با دیگر اختلالات روانی انجام شد. در دهه ۱۹۸۰، اختلال راه رفتن در خواب به عنوان یکی از اختلالات رویارویی با خواب شناخته شد و در DSM-III-R (دستورالعمل تشخیصی و آماری اختلالات روانی، نسخه سوم، بازبینی شده) به عنوان یکی از اختلالات خواب آورده شد.اختلال راه رفتن در خواب همچنان یکی از اختلالات خواب شناخته شده است و تحقیقات علمی درباره آن همچنان ادامه دارد. معمولاً این اختلال در کودکان و نوجوانان شایع‌تر است و با رشد سن کاهش می‌یابد، اما ممکن است در بزرگسالان هم رخ دهد. درمان این اختلال معمولاً شامل ترک عادت‌های غلط در خواب، مصرف داروهای آرام‌بخش و در برخی موارد مشاوره روان‌شناسی است.

مفهوم اختلال راه رفتن در خواب

اختلال راه رفتن در خواب یکی از اختلالات خواب است که در آن فرد در حالت خواب، به صورت خودکار و بدون آگاهی از اطرافش، از رختخواب بلند شده و شروع به حرکت می‌کند. این حرکت ممکن است به صورت ساده و محدود به حرکت در اتاق خواب باشد، یا به صورت پیچیده‌تری شامل حرکت خارج از خانه و حتی راندن خودرو باشد.اختلال راه رفتن در خواب معمولاً در طول فاز خواب عمیق رخ می‌دهد و ممکن است به دلیل عوامل مختلفی نظیر استفاده از الکل، مصرف داروها، خستگی بدنی، تنش روحی و … درمان این اختلال ممکن است شامل ترک عادت‌های غلط در خواب، مصرف داروهای آرام‌بخش و در برخی موارد مشاوره روان‌شناسی باشد. همچنین، برخی روش‌های پیشگیری نظیر کاهش استفاده از الکل و داروهای آرام‌بخش، بهبود شرایط خواب و کاهش تنش‌های روحی و روانی می‌توانند به رفع این اختلال کمک کنند.اختلال پاراسومنیا یا خواب پریشی از انواع دیگر اختلالت خواب است که در آن فرد وضعیت عملکردی نامناسبی را تجربه می کند.

علت اختلال راه رفتن در خواب

علت دقیق خوابگردی هنوز به طور کامل مشخص نشده است، اما برخی عواملی که می‌توانند به ایجاد این اختلال کمک کنند عبارتند از:

• • ژنتیک: برخی مطالعات نشان داده‌اند که اختلال راه رفتن در خواب ممکن است به صورت ارثی منتقل شود.

• • خستگی بدنی: خستگی بدنی می‌تواند باعث ایجاد این اختلال شود، به همین دلیل این اختلال در افرادی که ورزش زیادی می‌کنند، کار سنگین انجام می‌دهند و یا در شرایط استرس زیادی هستند، شایع‌تر است.

• • استفاده از الکل وداروها: مصرف الکل و داروهای آرام‌بخش می‌تواند باعث ایجاد این اختلال شود و شدت آن را افزایش دهد.

• • سایر اختلالات خواب: برخی اختلالات خواب مانند اختلال هایپر اکتیویتی خواب (REM) و اختلالات تنفسی در خواب می‌توانند باعث ایجاد اختلال راه رفتن در خواب شوند.

• • شرایط روانی: تنش‌های روانی مانند اضطراب، افسردگی و استرس می‌توانند باعث ایجاد این اختلال شوند.

• • بیماری‌های مرتبط: برخی بیماری‌های مرتبط مانند بیماری پارکینسون، صرع و افتخاذ مغزی می‌توانند باعث ایجاد این اختلال شوند.

در کل، اختلال راه رفتن در خواب می‌تواند به علت ترکیبی از عوامل فوق و یا عوامل دیگری که هنوز مشخص نشده‌اند، ایجاد شود. به هر حال، تشخیص دقیق علت این اختلال نیازمند مطالعات بیشتری است که ممکن است در آینده به علل و ماهیت این اختلال کمک کنند.

آیا این اختلال می‌تواند در طول روز نیز ایجاد شود؟

اختلال راه رفتن در خواب معمولاً در طول شب و در حین خواب رخ می‌دهد و به صورت خودکار و بدون آگاهی از اطراف به وقوع می‌پیوندد. با این حال، در برخی موارد نادر، این اختلال می‌تواند در طول روز نیز ایجاد شود. به عنوان مثال، در برخی افراد، این اختلال می‌تواند در طول خواب در روز (نظیر در ساعات بعد از ناهار) رخ دهد که به آن بازجویی در خواب در روز می‌گویند. با این حال، این نوع از اختلال بسیار نادر است و بیشتر موارد اختلال راه رفتن در خواب مرتبط با فاز خواب عمیق شب می‌باشد.

آیا این اختلال می‌تواند برای افرادی که شب‌ها کار می‌کنند نیز رخ دهد؟

بله، خوابگردی ممکن است برای افرادی که شب‌ها کار می‌کنند نیز رخ دهد. در واقع، برخی از افراد که به شیفت شب کار می‌کنند، این اختلال را در شیفت خود تجربه کرده‌اند. عواملی که ممکن است این اختلال را در افرادی که شب‌ها کار می‌کنند ایجاد کنند، شامل تغییرات در تمرکز و توجه، خستگی بدنی، ناهماهنگی بین روزهای کار و روزهای تعطیل و تغییر ساعت خواب برای تطبیق با شیفت کاری می‌باشد.اگر شما به شیفت شب کار می‌کنید و علائم اختلال راه رفتن در خواب را تجربه می‌کنید، بهتر است با دکتر روانشناس خود مشورت کنید تا راه‌هایی برای بهبود شرایط خواب و کاهش این اختلال پیدا کنید. به عنوان مثال، ایجاد یک روال خواب منظم و بهترین شرایط خواب، کاهش مصرف الکل و داروهای آرام‌بخش، و تغییر ساعت خواب به طور تدریجی و بهبود شرایط کاری می‌تواند به کاهش علائم اختلال راه رفتن در خواب کمک کند.

آیا مصرف قهوه و انرژی‌دهنده‌ها می‌تواند خوابگردی را تشدید کند؟

بله، مصرف قهوه و انرژی‌دهنده‌ها می‌تواند این اختلال را تشدید کند. قهوه و انرژی‌دهنده‌ها حاوی کافئین هستند که یک محرک قوی است و می‌تواند اثرات منفی بر روی خواب داشته باشد. مصرف مقدار زیادی قهوه و انرژی‌دهنده‌ها، می‌تواند باعث ایجاد بیشتر از خستگی، بیداری و بی‌قراری در ساعات خواب شود و در نتیجه، این موجب تشدید علائم خوابگردی می‌شود.بنابراین، بهتر است افرادی که از این اختلال رنج می‌برند، مقدار مصرف قهوه و انرژی‌دهنده‌ها را کاهش داده و در صورت امکان آن‌ها را از رژیم غذایی خود حذف کنند. همچنین، ممکن است بهتر باشد که این افراد قبل از خواب، از مکمل‌های آرامبخش یا گیاهانی مانند آویشن و نعناع استفاده کنند که می‌توانند به خواب آرام و بهتر کمک کنند. به هر حال، بهتر است قبل از هرگونه تغییر در رژیم غذایی و مصرف مکمل‌ها، با روانپزشک خود مشورت کنید.

انواع اختلال راه رفتن در خواب چیست؟

انواع اختلال راه رفتن در خواب عبارتند از:

1. 1. اختلال راه رفتن در خواب ساده: در این نوع اختلال، فرد در طول شب به صورت ناگهانی از رختخواب بلند شده و شروع به راه رفتن در اتاق خود می‌کند. عملکرد فرد در این حالت معمولاً ساده و بی‌هدف است و ممکن است به صورت تکراری رخ دهد.

1. 1. اختلال راه رفتن در خواب پیچیده: در این نوع اختلال، فرد در طول شب به صورت ناگهانی از رختخواب بلند شده و شروع به حرکت کردن در اتاق خود و حتی خارج از خانه می‌کند. فرد ممکن است در این حالت باهتمامی به موانع و خطرات اطراف نداشته و ممکن است خود و دیگران را به خطر بیندازد.

1. 1. اختلال مرتبط با فاز خواب عمیق (REM): در این نوع اختلال راه رفتن در خواب، فرد در فاز خواب عمیق REM خود، که معمولاً در ابتدای شب رخ می‌دهد، به صورت ناگهانی از رختخواب بلند شده و شروع به حرکت کردن در اتاق خود می‌کند. عملکرد در این حالت معمولاً پیچیده و بی‌هدف است و ممکن است فرد به صورت تکراری این اختلال را تجربه کند.

1. 1. اختلالات تنفسی در خواب: در این نوع اختلال، مشکلات تنفسی مانند آپنه شبانه، که موجب اختلال در نوع و کیفیت خواب می‌شود، می‌تواند باعث ایجاد اختلال راه رفتن در خواب شود.

در کل، اختلالات راه رفتن در خواب ممکن است با علائم مختلفی همراه باشند و ممکن است به صورت تکراری رخ دهند. در صورتی که شما به علائم این اختلالات دچار هستید، بهتر است با روانپزشک خود مشورت کنید تا علت دقیق را تشخیص دهید و راه‌های درمانی مناسب را برای کنترل این اختلال در نظر بگیرید.

راه های پیشگیری از بیماری خوابگردی چیست؟

برای پیشگیری از اختلال راه رفتن در خواب، رعایت برخی روش‌های ساده و کم هزینه می‌تواند مفید باشد. برخی از این روش‌ها عبارتند از:

1. 1. رعایت یک روال خواب منظم: برای رفع اختلال در خواب، بهتر است که به یک روال خواب منظم عادت کنید و همیشه در یک ساعت مشخص به خواب بروید و در همان ساعت هر روز بیدار شوید.

1. 1. ایجاد یک محیط خواب مناسب: برای بهبود کیفیت خواب، بهتر است در یک محیط خواب مناسب و آرام قرار بگیرید، که شامل تاریکی کامل، دمای مناسب و صدای کم می‌باشد.

1. 1. کاهش مصرف الکل، دخانیات و مواد مخدر: مصرف الکل، دخانیات و مواد مخدر می‌تواند به موقعیت اختلال راه رفتن در خواب کمک نکند و برعکس، ممکن است علایم را شدت ببخشد. بنابراین بهتر است از این مصرف‌ها خودداری کنید.

1. 1. محافظت از خود در حین خواب: برای جلوگیری از آسیب در طول راه رفتن در خواب، بهتر است از محافظت‌های مناسب استفاده کنید. به‌عنوان مثال، شما می‌توانید سطح زمین اتاق خود را خالی از هرگونه مانع کنید و از فرش نرم و پوشیدنی استفاده کنید.

1. 1. تمرین و افزایش تمرین و افزایش فعالیت بدنی: تمرین و فعالیت بدنی منظم می‌تواند به کاهش استرس و افزایش کیفیت خواب کمک کند. بهتر است قبل از خواب، تمرین‌های آرامش بخشی مانند یوگا انجام دهید.

1. 1. مدیریت استرس: استرس می‌تواند یکی از عواملی باشد که باعث ایجاد اختلال در خواب می‌شود. برای کاهش استرس، می‌توانید از تکنیک‌های تنفسی، ماساژ، موسیقی آرامش بخش و تمرینات ذهنی استفاده کنید.

1. 1. مصرف مکمل‌های آرامش‌بخش: برخی مکمل‌های آرامش‌بخش مانند آویشن، پروتئین‌های گیاهی مانند تریپتوفان، و عصاره‌های گیاهی مانند آویشن و نعناع، می‌توانند به کاهش علائم اختلال راه رفتن در خواب کمک کنند. قبل از مصرف هرگونه مکمل، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.

در کل، برای پیشگیری از اختلال راه رفتن در خواب، رعایت یک سری اصول برای سلامت جسمی مناسب و مدیریت استرس، ایجاد یک روال خواب منظم و ایجاد یک محیط خواب مناسب، می‌تواند مفید باشد. همچنین، در صورتی که علائم این اختلال را تجربه می‌کنید، بهتر است به پزشک خود مراجعه کنید تا علت دقیق را تشخیص دهید و راه‌های درمانی مناسب را برای کنترل این اختلال در نظر بگیرید.

راه های درمان اختلال راه رفتن در خواب

برای درمان خوابگردی، راه‌های مختلفی وجود دارد، که شامل موارد زیر می‌شوند:

• • درمان علل شناخته‌شده: در برخی موارد، علائم اختلال راه رفتن در خواب ممکن است به علل قابل درمان برمی‌گردد، مانند سندرم پای بیقرار یا اختلالات تنفسی در خواب، بهتر است با روانپزشک خود مشورت کنید تا علت دقیق را تشخیص دهید و روش درمانی مناسب را انتخاب کنید.

• • روش‌های رفع استرس: استرس می‌تواند یکی از عواملی باشد که باعث ایجاد اختلال در خواب می‌شود. برای کاهش استرس، می‌توانید از روش‌های مختلفی مانند تکنیک‌های تنفسی، ماساژ، موسیقی آرامش بخش و تمرینات ذهنی استفاده کنید.

• • درمان دارویی: در برخی موارد، ممکن است روانپزشک شما داروهایی را تجویز کند که می‌توانند به کاهش علائم اختلال راه رفتن در خواب کمک کنند. داروهایی مانند بنزودیازپین‌ها، متوکلوپرامید و آنتیدپرسانت‌ها ممکن است مفید باشند.

• • روش‌های رفع اضطراب: اضطراب می‌تواند یکی از عواملی باشد که باعث ایجاد اختلال در خواب می‌شود. برای کاهش اضطراب می‌توانید از روش‌های مختلفی مانند روان‌درمانی، تکنیک‌های مدیتیشن، تمرینات ریلکسیشن و داروهای ضداضطراب استفاده کنید.

• • روش‌های آموزش خواب: برای بهبود کیفیت خواب، می‌توانید به روش‌های آموزش خواب مانند تکنیک‌های تنفسی عمیق، تمرینات ذهنی و تکنیک‌های ریلکسیشن متمرکز شوید.

• • روش‌های فیزیولوژیک: برخی از روش‌های فیزیولوژیک مانند استفاده از لوازم بهداشتی خاص مانند ماساژ‌ پا، استفاده از دمای مناسب اتاق، تمرینات یوگا و تکنیک‌های تمرینی مانند تحرکات پایین‌دست، می‌توانند به کاهش علائم اختلال راه رفتن در خواب کمک کنند.

در کل، برای درمان خوابگردی، بهتر است با متخصص روانپزشک خود مشورت کنید تا علت دقیق را تشخیص دهید و روش درمانی مناسب را انتخاب کنید. بهتر است از روش‌های درمانی مختلفی استفاده کنید، تا بهبود کامل حاصل شود. همچنین، رعایت روش‌های ساده‌ای مانند رعایت یک روال خواب منظم، ایجاد یک محیط خواب مناسب، کاهش استرس، و افزایش فعالیت بدنی و مدیریت استرس می‌تواند بهبود کیفیت خواب شما را تسریع کند.

نتیجه گیری

خوابگردی یکی از اختلالات شایع در خواب است که می‌تواند باعث ایجاد استرس و اختلال در کارایی روزانه شود. رعایت روش‌های ساده پیشگیری و درمانی مانند رعایت یک روال خواب منظم، ایجاد یک محیط خواب مناسب، کاهش استرس، افزایش فعالیت بدنی، مدیریت استرس و استفاده از روش‌های درمانی مختلف، می‌تواند به بهبود کیفیت خواب کمک کند.با این حال، در صورتی که علائم اختلال راه رفتن در خواب شما بدون تغییر پیدا می‌کند یا برای مدت طولانی ادامه دارد، بهتر است به پزشک روان درمانگر مراجعه کنید تا علت دقیق را تشخیص دهید و روش درمانی مناسب را انتخاب کنید. همچنین، بهتر است از داروها و مکمل‌ها تنها با پیشنهاد روانپزشک خود استفاده کنید. در کل، خوابگردی با شناخت علت دقیق و رعایت روش‌های پیشگیری و درمانی مناسب، می‌تواند کنترل و بهبود پذیر باشد.منابع

• • Sleepwalking – Symptoms and causes – Mayo Clinic

• • Sleepwalking: What is Somnambulism?

• • Sleepwalking (Somnambulism): Causes, Symptoms & …

• • Sleepwalking

• • Parasomnias: Sleepwalking

• • Adult sleepwalking is serious condition that impacts health …

• • Sleepwalking (Somnambulism)

تیم روانپزشکی و اعصاب و روان دکتر با من تا به حال با نگارش مقالات مختلف در این حوزه، نقش مهمی در خصوص آگاهی بخشیدن به افراد جامعه داشته و در این مطلب نیز درباره ی مهمترین بیماری روانپزشکی یعنی بیماری تجزیه هویت صحبت نموده ایم و پیشنهاد می شود که تا انتهای مطلب همراه ما باشید.

تاریخچه اختلال تجزیه هویت

بیماری تجزیه هویت (Dissociative Identity Disorder) که پیشتر به عنوان اختلال شخصیت چندگانه شناخته می‌شود، یکی از اختلالات روانی است که با وجود مطالعات و پژوهش‌های بسیار، هنوز هم بسیار پیچیده به نظر می‌رسد.

این اختلال، به طور کلی، به مجموعه‌ای از علائم و نشانه‌ها اطلاق می‌شود که برای فردی که از این اختلال رنج می‌برد، هویت یا هویت‌های مختلفی به وجود می‌آید که هر یک از آن‌ها دارای ویژگی‌های منحصر به فرد و متمایز هستند. بدین معنی که هر هویت می‌تواند تجربیات، احساسات، واکنش‌ها و حتی ذهنیت متفاوتی داشته باشد.

بیماری تجزیه هویت بیشتر در زنان دیده می‌شود و بیشتر در دوران کودکی و نوجوانی آغاز می‌شود. هر چند که این اختلال قابلیت تشخیص در بزرگسالان نیز دارد، اما به دلیل پوشش دهی غیرعلمی و عامه‌پسند، برخی از تصورات نادرست در مورد آن شایع شده است.

تاریخچه بیماری تجزیه هویت به سال‌های قبل از قرن بیستم بازمی‌گردد، اما تشخیص این اختلال در کتاب راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) به عنوان یک اختلال جداگانه در سال ۱۹۸۰ صورت گرفت. پیش از آن، این اختلال به عنوان اختلال «شخصیت دوگانه» (Multiple Personality Disorder) شناخته می‌شد و تا دهه ۱۹۷۰ بیشتر به عنوان یک اختلال کمیاب تلقی می‌شود.

با انتشار DSM-III در سال ۱۹۸۰، اختلال تجزیه هویت به عنوان یک اختلال رسمی شناخته شد. در طول سال‌های بعدی، مطالعات و پژوهش‌های بیشتری درباره این اختلال انجام شد و نسخه‌های بروزرسانی شده DSM، به همراه دیگر کتاب‌های تشخیصی و آماری، بهبودهایی در تشخیص و درمان این اختلال به وجود آورد.

از جمله عواملی که باعث شناخته شدن این اختلال شده است، می‌توان به کتاب “Sybil” اشاره کرد که در سال ۱۹۷۳ منتشر شد و داستان یک زن با اختلال تجزیه هویت را روایت می‌کند. این کتاب تا حد زیادی باعث شد تا این اختلال به عنوان یک موضوع مورد توجه عمومی قرار گیرد و به این ترتیب، بیشتر مورد مطالعه قرار گیرد

مفهوم اختلال تجزیه هویت

اختلال تجزیه هویت یا “انتساب همگن” یک اختلال روانی است که در آن افراد از خود، به طور غیرعادی جدا شده و به شکل جداگانه‌ای از هویت اصلی خود، تجربه می‌کنند. در این اختلال، فرد دارای دو یا بیشتر از یک هویت جانبی است که به طور دور از هم ارتباط برقرار می‌کنند و ممکن است با هم رقابت کنند.

در این اختلال، افراد از خودشان به عنوان یک شخصیت جداگانه به شکل کامل در نظر گرفته می‌شوند. هر شخصیت جانبی دارای نام، رفتارهای خاص و حتی افکار و احساساتی متفاوت از شخصیت اصلی است. در بسیاری از موارد، شخصیت‌های جانبی می‌توانند با هم ازدواج کرده یا دوست داشته باشند و ممکن است در موقعیت‌های مختلف به کار گرفته شوند.

انواع اختلال تجزیه هویت چیست؟

اختلال تجزیه هویت یک اختلال شخصیتی است که معمولاً به دلیل تجزیه شدن هویت فرد به چندین هویت جایگزین به وجود می‌آید. بر اساس نسخه پنجم DSM، سه نوع از این اختلال وجود دارد:

1. اختلال تجزیه هویت جایگزین (DID): این نوع اختلال به دلیل داشتن دو یا بیشتر از هویت‌های جایگزین برای یک شخصیت اصلی رخ می‌دهد. هر هویت با خود تجربه، رفتار و حتی گاهی اوقات جنسیت مختلفی دارد. هویت‌ها ممکن است با یکدیگر ارتباط برقرار نکنند و در برخی موارد، یکی از هویت‌ها به طور موقت از بین برود و جای خود را به یک هویت دیگر بدهد.
2. اختلال تجزیه هویت بدون هویت جایگزین (OSDD): در این نوع از اختلال، شخص یک هویت اصلی دارد که اغلب با نام واقعی خودش شناخته می‌شود. اما هنگامی که شخص تحت فشار قرار می‌گیرد یا با شرایطی روبرو می‌شود که احساس تهدید را به وجود می‌آورد، هویت‌های جایگزینی برای هویت اصلی به وجود می‌آیند. در این نوع از اختلال، هویت‌های جایگزین به طور عادی در دسترس شخص نیستند و به دلیل فشار یا استرس به وجود می‌آیند.
3. اختلال تجزیه هویت محدوده‌ای (DDNOS): در این نوع از اختلال، تجزیه هویت فرد، به چندین هویت جایگزین رخ نمی‌دهد، اما فرد تجربه‌هایی دارد که نشان می‌دهد هویتش در طول زمان تغییر می‌کند.

علل بیماری تجزیه هویت چیست؟

بیماری تجزیه هویت (در جنون اختلال شخصیت چند شخصیتی) یک اختلال روانی است که بر اساس نظریه‌های مختلفی می‌تواند به وجود آید. برخی از علل احتمالی شامل:

1. تجربه‌های زندگی ناگوار: تجربه‌های ناگواری مانند سوء استفاده جنسی، سوء رفتار، زندگی در یک خانواده ناپایدار، فشارهای زیاد و … ممکن است باعث بروز این اختلال شود.
2. وراثت: مطالعات نشان داده‌اند که وراثت نقشی در بروز این اختلال دارد. به عنوان مثال، اگر پدر یا مادر یا برادر یا خواهری از فرد این اختلال را دارا باشد، احتمال بروز این اختلال در فرد افزایش می‌یابد.
3. مشکلات مغزی: مشکلاتی مانند صدمات مغزی، سکته مغزی، سرطان مغز و … ممکن است باعث بروز این اختلال شوند.
4. سایر اختلالات روانی: برخی از اختلالات روانی مانند اختلالات اضطرابی، افسردگی و اختلالات خوردن همراه با این بیماری می‌تواند باشند و باعث بروز آن شوند.
5. از دست دادن هویت فردی: فردی که از هویت خود دچار شک و تردید شود، ممکن است به دلیل ناتوانی در شناسایی با خودش، هویت خود را به دست نیاورده و در نتیجه این اختلال را تجربه کند.
6. نارضایتی از وضعیت فعلی زندگی: فردی که از وضعیت فعلی زندگی خود نارضایت است، ممکن است از این اختلال رنج ببرد. این نارضایتی می‌تواند به علت فشار کاری، مشکلات مالی، نارضایتی در روابط شخصی و … باشد.
7. عوارض ناشی از مصرف مواد: مصرف برخی از مواد مخدر و الکل ممکن است باعث بروز این اختلال شود.

لازم به ذکر است که هر چند این عوامل ممکن است در بروز این اختلال نقش داشته باشند، اما دقیقاً علت این اختلال هنوز به طور کامل مشخص نشده است.

راه های پیشگیری از بیماری اختلال تجزیه هویت چیست؟

اختلال تجزیه‌ هویت یک بیماری روانی جدی است که نیازمند درمان متخصصان روانشناسی و روانپزشکی است. با این حال، پیشگیری از بیماری و کاهش احتمال ابتلا به آن نیز میسر است.

برخی از راه‌های پیشگیری از بیماری اختلال تجزیه‌ی هویت عبارتند از:

1. تحریک احساس مثبت: رفع استرس‌ها و احساسات منفی، و تحریک احساسات مثبت و اعتماد به نفس باعث کاهش احتمال ابتلا به بیماری‌های روانی، شامل اختلال تجزیه‌ی هویت می‌شود.
2. ارتباط برقرار کردن با دیگران: برقراری رابطه‌های اجتماعی مفید و داشتن روابط سالم با دیگران می‌تواند کمک کند تا احساس ایزوله شدن کاهش یابد. این مسئله می‌تواند از ایجاد و تشدید علائم بیماری‌های روانی، شامل اختلال تجزیه‌ی هویت، جلوگیری کند.
3. ارتباط با خانواده: داشتن ارتباط سالم و نزدیک با خانواده می‌تواند به کاهش احتمال ابتلا به بیماری‌های روانی کمک کند، شامل اختلال تجزیه‌ی هویت.
4. تحلیل رویاها: رویاها می‌توانند نشانگر مشکلات و مسائل روانی شوند که در زندگی روزمره تجربه می‌شود. تحلیل رویاها و بررسی احتمال ارتباط آن‌ها با مشکلات روانی می‌تواند به کاهش احتمال ابتلا به بیماری‌های روانی، شامل اختلال تجزیه‌ی هویت کمک کند.
5. مدیریت استرس: کاهش استرس‌ها و اضطراب با تکنیک برای کاهش احتمال ابتلا به بیماری‌های روانی، از جمله اختلال تجزیه‌ی هویت، بسیار مفید است. مدیریت استرس می‌تواند باعث کاهش احتمال ابتلا به بیماری‌های روانی و تحقق روند روانی سالم و مثبت شود.
6. مراقبت از سلامت جسمی: مراقبت از سلامت جسمی می‌تواند باعث کاهش احتمال ابتلا به بیماری‌های روانی شود. فعالیت‌های ورزشی و رژیم غذایی سالم می‌تواند به بهبود وضعیت روانی کمک کند و احتمال ابتلا به بیماری‌های روانی شامل اختلال تجزیه‌ی هویت را کاهش دهد.
7. از مصرف مواد مخدر خودداری کنید: مصرف مواد مخدر می‌تواند باعث شدید شدن علائم بیماری‌های روانی شامل اختلال تجزیه‌ی هویت شود و بیشتر افراد را در معرض خطر قرار دهد. به همین دلیل از مصرف مواد مخدر خودداری کردن بسیار حیاتی است.

به طور کلی، انجام فعالیت‌هایی مانند تحریک احساس مثبت، برقراری روابط اجتماعی سالم، مدیریت استرس، مراقبت از سلامت جسمی و خودداری از مصرف مواد مخدر می‌تواند به کاهش احتمال ابتلا به بیماری‌های روانی، شامل اختلال تجزیه‌ی هویت، کمک کند. همچنین در صورت داشتن علائمی شبیه به بیماری‌های روانی، بهتر است به یک دکتر روانکاو و روانپزشک مراجعه کرده و مشاوره دریافت کنید.

تشخیص بیماری اختلال تجزیه هویت به چه صورت است؟

تشخیص بیماری تجزیه‌ای هویت باید توسط یک متخصص روان‌پزشک یا روان‌شناس صورت گیرد. برای تشخیص این بیماری، این تخصص‌ها از معیارهایی مانند DSM-5 و ICD-11 استفاده می‌کنند. برای تشخیص بیماری اختلال تجزیه‌ای هویت، باید حداقل دو شخصیت یا هویت متمایز در فرد وجود داشته باشد که هر یک دارای خصوصیات، هویت، رفتار و روابط مختلف با دیگران هستند.

بیمار با این اختلال، اغلب مواردی را توصیف می‌کند که باعث ناتوانی وی در کنترل و مدیریت هویت خود شده‌اند و احساس می‌کند که او کنترل ندارد و هویتش به طور مستقل عمل می‌کند.

برای تشخیص این بیماری، معمولا از ابزارهایی مانند مصاحبه بالینی، آزمون‌های پرسشنامه‌ای و بررسی تاریخچه پزشکی و روان‌شناختی فرد استفاده می‌شود. همچنین، در برخی موارد، برای تشخیص این بیماری ممکن است به مشاوره با خانواده و اطرافیان فرد نیز نیاز باشد.

در تشخیص بیماری اختلال تجزیه‌ای هویت، باید دقت شود که این بیماری با دیگر بیماری‌های روان‌شناختی هم‌زمان مانند اختلالات اضطرابی، افسردگی، اختلال وسواسی-جبری، اختلالات خوردن و اعتیادها می‌تواند همراه باشد. بنابراین، برای تشخیص صحیح بیماری، باید این بیماری‌ها توسط دکتر روانپزشک با دقت تشخیص داده شوند و اگر هم‌زمانی وجود داشته باشد، باید به شیوه‌هایی متناسب با بیماری‌های هم‌راستا مداخله شود.

بعد از تشخیص بیماری اختلال تجزیه‌ای هویت، باید درمان مناسب برای فرد تعیین و اجرا شود. درمان‌های مختلفی برای این بیماری وجود دارد که ممکن است شامل مصاحبه‌های روان‌درمانی، درمان‌های دارویی، درمان‌های خانوادگی و درمان‌های ترکیبی باشد. هدف از درمان بیماری اختلال تجزیه‌ای هویت، بهبود کنترل و مدیریت هویت، افزایش کیفیت زندگی فرد و کاهش احتمال وقوع مشکلات جدی در آینده است.

درمان این بیماری چیست؟

بیماری تجزیه‌ هویت یا اختلال هویتی یکی از اختلالات شخصیتی است که باعث می‌شود فرد نتواند هویت خود را با دیگران تفکیک دهد و احساس کند که دارای چند شخصیت است. درمان این اختلال شامل مداخلات روان‌شناختی متنوعی است که باید با توجه به شدت اختلال، نیازهای هر بیمار و شرایط شخصی او تعیین شود.

در برخی موارد، داروهای ضدافسردگی، ضد اضطراب و ضد روان‌پریشی هم می‌تواند برای بهبود وضعیت این بیماران مورد استفاده قرار بگیرد. همچنین، مشاوره خانواده و پشتیبانی از بیماران نیز درمان این بیماری را کمک می‌کند.

معمولا درمان اختلال تجزیه‌ای هویت شامل مداخلاتی مانند روان‌درمانی، مشاوره، تحلیل رویاها و روش‌های تغذیه‌ای مناسب است. روان‌درمانی مبتنی بر اثرات دوجنسگرایی و مشکلات شناختی مانند ناتوانی در تمرکز و کنترل عواطف می‌تواند به شدت در بهبود این بیماری موثر باشد. هدف این نوع درمان افزایش آگاهی از هویت و احساسات، ایجاد ارتباط با دیگران، تقویت خودشناسی و تسهیل فرایند تمرکز و توجه است.

به علاوه، ارائه پشتیبانی از بیمار و خانواده او نیز می‌تواند در بهبود وضعیت بیمار مؤثر باشد. پشتیبانی از بیماران شامل ایجاد محیطی پذیرایی و دوستانه، فراهم کردن اطلاعات مرتبط با بیماری و راهکارهای مداوا، پشتیبانی از بیمار در حین تجربه ناگوار شدن هویت و ارائه راهکارهای مقابله با تحولات هویتی ناشی از اختلال تجزیه‌ای هویت است.

در نهایت، درمان اختلال تجزیه‌ای هویت به عنوان یک فرایند طولانی و پیچیده مطرح است و باید با همکاری متخصصان در حوزه روان‌شناسی و پزشکی انجام شود. به طور کلی، پیدا کردن متخصصینی که با این بیماری آشنایی دارند و توانایی درمان آن را دارند، می‌تواند بهبود وضعیت بیمار را تسریع کند.

نتیجه گیری

ما در این مقاله در خصوص بیماری اختلال تجزیه هویت، صحبت کرده ایم تا شما بتوانید آگاهی لازم در این خصوص را داشته باشید تا بتوانید به خوبی از پس بیماری خود برآیید و در نتیجه نزد روانپزشک و متخصص اعصاب و روان بروید.

شما می توانید به سایت دکتر با من مراجعه نمایید و سپس تخصص مورد نظر خود را جستجو نمایید و در زمان و روز خالی وی، نوبت آنلاین خود را ثبت کنید. با آرزوی بهبودی و سلامتی شما بیمار عزیز دکتر با من

منابع

• Dissociative Identity Disorder: What Is It, Symptoms & Treatment
• Scholarly articles for dissociative identity disorder
• Dissociative Identity Disorder (Multiple Personality Disorder)
• What Are Dissociative Disorders? – Psychiatry.org
• Dissociative disorders – NHS
• Dissociative Disorders | NAMI: National Alliance on Mental …
• Dissociative Identity Disorder – StatPearls – NCBI Bookshelf
• Dissociation and dissociative disorders – Better Health Channel
• All About Dissociative Identity Disorder (DID) – Psych Central

مجموعه ی پزشکی دکتر با من به صورت کاملا تخصصی در حوزه ی روانپزشکی فعالیت دارد، و ما در این مطلب در خصوص، بیماری آگورافوبیا یا ترس از شلوغی صحبت کرده ایم که بهتر است تا انتهای مطلب همراه ما باشید.

تاریخچه ی بیماری آگورافوبیا

تاریخچه‌ی آگورافوبیا یا ترس از مکان های شلوغ به دوران باستان بازمی‌گردد، اما به عنوان یک اختلال روانی شناخته شدن آن در قرن بیستم اتفاق افتاد. در سال ۱۹۴۷، آگورافوبیا به عنوان یکی از اختلالات روانی و اضطرابی شناخته شد و از آن زمان به بعد، پژوهش‌های زیادی در این زمینه انجام شد. در دهه ۱۹۶۰، نخستین مطالعه‌های رسمی در مورد آگورافوبیا انجام شد و تاکنون بسیاری از روان‌شناسان و متخصصین روان‌پزشکی به بررسی این اختلال پرداخته‌اند. در حال حاضر، روش‌های درمانی مختلفی برای درمان آگورافوبیا وجود دارد که می‌تواند وضعیت افراد مبتلا به این اختلال را بهبود بخشد.

مفهوم بیماری ترس از مکان های شلوغ

نوعی اختلال اضطراب است. آگورافوبیا شامل ترس و اجتناب از مکان ها یا موقعیت هایی است که ممکن است باعث وحشت و احساس گرفتگی، درماندگی یا حس خجالت زدگی شود. ممکن است از یک وضعیت واقعی یا آینده ترس داشته باشید. به عنوان مثال، شما ممکن است از استفاده از حمل و نقل عمومی، قرار گرفتن در فضاهای باز یا محصور، ایستادن در صف یا حضور در جمع ترس داشته باشید.

حالت های مختلف بیماری ترس از شلوغی

آگورا فوبیا یا ترس از فضای باز، یکی از انواع از اختلالات اضطرابی است که می‌تواند باعث محدودیت‌های شدیدی در زندگی روزمره فرد شود. برخی از انواع بیماری آگورافوبیا شامل:

1. 1. افت فشار خون: این بیماری بیشتر در افراد مسن و افرادی که دچار بیماری قلبی هستند رخ می‌دهد.

1. 1. بیماری منفی شدید: افرادی که به شدت منفی‌اند و تمایل دارند همیشه به چیزهای منفی فکر کنند، ممکن است به آگورافوبیا مبتلا شوند.

1. 1. اختلال فرهنگی: برخی از افراد به دلیل فرهنگی بودنشان به فضای باز و مکان‌های باز ترس دارند.

1. 1. بیماری اسکیزوفرنی: افرادی که دچار بیماری اسکیزوفرنی هستند ممکن است به آگورافوبیا مبتلا شوند.

1. 1. تروما: افرادی که تجربه تروماتیکی مانند سانحه، آتش سوزی، جنگ و… داشته‌اند، ممکن است به آگورافوبیا مبتلا شوند.

علت بیماری آگورافوبیا چیست؟

بیماری ترس از شلوغی یکی از اختلالات اضطرابی است که می‌تواند به صورت ناگهانی در افراد بروز کند. علت دقیق این بیماری هنوز به طور کامل مشخص نشده است. با این حال، برخی از علل احتمالی بیماری آگورافوبیا عبارتند از:

• • وراثت: بعضی از مطالعات نشان داده‌اند که این بیماری در بعضی از خانواده‌ها به عنوان یک بیماری وراثتی گزارش شده است.

• • تجربه ناخوشایند در گذشته: تجربه تروماتیک در گذشته مانند سانحه، تصادف، سرقت و… می‌تواند باعث بروز این بیماری شود.

• • ترس از بیماری‌های قلبی: برخی از افراد با توجه به علائمی که در زمان تجربه افت فشار خون و سایر بیماری‌های قلبی داشته‌اند، می‌توانند به ترس از فضای باز بیفتند.

• • شیوع فرهنگی: در بعضی از فرهنگ‌ها، فضای باز و طبیعت به عنوان چیزی ترسناک و تهدیدآمیز تصور می‌شود و ممکن است برخی افراد به دلیل تحت تأثیر گذشته و تربیت‌شان به این ترس دچار شوند.

با توجه به اینکه علت دقیق این بیماری هنوز به طور کامل مشخص نشده است، برای درمان آن بهتر است با یک متخصص روانشناسی مشاوره کنید.

چه افرادی مبتلا به بیماری آگورافوبیا می شوند؟

افرادی که می‌توانند به بیماری آگورافوبیا مبتلا شوند، شامل افرادی با ویژگی‌های زیر می‌شوند:

1. 1. افرادی که تجربه تروماتیکی در گذشته داشته‌اند مانند تصادف، سانحه، سرقت و…

1. 1. افرادی که بیماری‌های قلبی و فشار خون بالا داشته‌اند و ترس از بروز این بیماری‌ها را دارند.

1. 1. افرادی که به دلیل تحت تاثیر قرار گرفتن از فضای بسته و بدون نور، به فضای باز و ترکیب با طبیعت احتیاج دارند.

1. 1. افرادی که با محدودیت‌هایی در زندگی شخصی یا اجتماعی خود مواجه هستند.

1. 1. افرادی که بیش از حد به خطرپذیری خود و محیط زندگی خود اهمیت می‌دهند.

1. 1. افرادی که در شرایط استرس‌زا قرار دارند و از بروز خطر ترس دارند.

با این حال، بیماری آگورافوبیا در همه افراد قابلیت بروز دارد و این بیماری می‌تواند به صورت ناگهانی در هر کسی رخ می دهد.

چگونه می توان از بیماری آگورافوبیا جلوگیری نمود؟

برای جلوگیری از بیماری آگورافوبیا می‌توان به روش‌های زیر توجه کرد:

• • آموزش مهارت‌های مقابله با استرس و اضطراب

• • مراجعه به متخصصین روانشناسی و روان‌پزشکی در صورت بروز علائم شدید بیماری

• • ایجاد شرایط زندگی سالم و با کیفیت برای کاهش استرس‌های روزمره

• • مراجعه به مشاوران حرفه‌ای و پشتیبانی از جامعه در صورت تجربه تروما و تجربه وقایع ناگوار

• • استفاده از تکنیک‌های آرامش‌بخش مانند تنفس عمیق و مدیتیشن

• • آموزش به دیگران درباره بیماری و علائم آن و ایجاد ارتباط با افراد مبتلا به همین بیماری به منظور تبادل تجربه و حمایت روانی

با این حال، اغلب بیماران آگورافوبیا به کمک درمان و مشاوره‌های مناسب توسط روانپزشک یا متخصص اعصاب و روان در سایت دکتر با من بهبود یافته و به شرایط زندگی خود بازگشتند.

نحوه ی درمان بیماری ترس از شلوغی چگونه است؟

بیماری آگورافوبیا یا ترس از شلوغی، یکی از اختلالات اضطرابی است که می‌تواند زندگی فرد را تحت تاثیر قرار دهد. درمان این بیماری اغلب شامل مداخلات رفتاری-شناختی است که در زمینه کاهش اضطراب و افزایش آگاهی فرد در مورد تجربیات و واکنش‌های خود موثر است.درمان‌هایی که می‌توان برای درمان آگورافوبیا استفاده کرد عبارتند از:

1. 1. روش‌های رفتاری-شناختی: این روش‌ها شامل تکنیک‌هایی مانند آموزش تنفس عمیق، تمرینات تخیلی، رفتار درمانی و رویارویی گری با ترس هستند.

1. 1. داروها: برخی از داروهای ضد اضطراب می‌توانند برای درمان آگورافوبیا موثر باشند، اما تنها در صورتی که توسط یک روانپزشک متبحر تجویز شوند و تحت نظارت او مصرف شوند.

1. 1. روش‌های مکمل: برخی از روش‌های مکمل مانند ماساژ و آروماتراپی نیز می‌توانند به عنوان روش‌های تکمیلی در درمان آگورافوبیا مورد استفاده قرار بگیرند.

به طور کلی، درمان ترس از شلوغی بهتر است توسط یک روان‌شناس یا مشاور حرفه‌ای صورت گیرد تا بهترین نتیجه‌ به دست آید.

چه داروهایی برای درمان بیماری ترس از مکان های شلوغ استفاده می شود؟

برای درمان بیماری آگورافوبیا، برخی داروهای ضد اضطراب می‌توانند توسط پزشکان تجویز شوند. در زیر، چند نمونه از این داروها ذکر شده است:

• • بنزودیازپین‌ها: این دسته از داروهای ضد اضطراب شامل داروهایی مانند دیازپام (Valium)، لورازپام (Ativan)، کلونازپام (Klonopin) و آلپرازولام (Xanax) هستند.

• • آنتی‌دپرسان‌ها: برخی از آنتی‌دپرسان‌ها مانند سرترالین (Zoloft) و فلوکستین (Prozac) می‌توانند در درمان آگورافوبیا مفید باشند.

• • بتابلوکرها: برخی از بتابلوکرها مانند پروپرانولول (Inderal) نیز می‌توانند در کاهش اضطراب مرتبط با آگورافوبیا مؤثر باشند.

همانطور که گفته شد، تجویز داروها برای درمان آگورافوبیا تنها توسط روانپزشک صورت می‌گیرد و باید تحت نظارت وی مصرف شوند. همچنین، باید توجه داشت که درمان برخی از اختلالات اضطرابی شاید به کمک داروها نتیجه مطلوبی نداشته باشد و ممکن است نیاز به درمان شناختی-رفتاری داشته باشد.

بررسی آمار بیماران آگورافوبیا در جهان

با توجه به اینکه بیماری آگورافوبیا یا ترس از شلوغی یکی از اختلالات اضطرابی اجتماعی است، دقیقاً آمار بیماران آگورافوبیا مشخص نیست و تعداد دقیق آن نیز مشخص نیست. با این حال، برآورد می‌شود که بین ۷ تا ۹ درصد از جمعیت جهان با این اختلال مواجه هستند و برخی از آمارها نشان می‌دهند که زنان بیشتر از مردان به این بیماری دچار می‌شوند. همچنین، این بیماری معمولاً در افرادی که به علت تجربه ترس و وحشت شدیدی در مواجهه با حیوانات دارند، مشاهده می‌شود.

نتیجه گیری

ما در این مقاله در خصوص بیماری آگورافوبیا یا ترس از شلوغی صحبت کرده ایم تا شما اطلاعات کامل از این بیماری را داشته باشید و بتوانید در درمان خود به خوبی کمک نمایید. همچنین بهتر است که شما در درجه ی اول به دکتر روانپزشک در سایت دکتر با من مراجعه نمایید.نحوه ی اخذ پذیرش در سایت دکتر با من به این صورت است که شما بعد از مراجعه به سایت، متخصص مدنظر خود را سرچ کرده و در آنجا لیست کامل خدمات را مشاهده می نمایید که می توانید با  توجه به ساعات و روز آن، نوبت اینترنتی خود را رزرو نمایید.با آرزوی سلامتی و بهبودی شما همراهان عزیز دکتر با منمنابع

• • Agoraphobia – Symptoms and causes – Mayo Clinic

• • Agoraphobia – Wikipedia

• • Agoraphobia: What It Is, Causes, Symptoms & Treatment

• • Agoraphobia – Better Health Channel

• • Agoraphobia: Symptoms, Causes, and Treatments – WebMD

• • Agoraphobia – StatPearls – NCBI Bookshelf

• • Agoraphobia – NIMH – National Institutes of Health (NIH)

• • Agoraphobia: Types, Causes, and Symptoms – Healthline

• • Agoraphobia: Symptoms, Causes, Treatment, and Coping

ما در سایت دکتر با من در خصوص بیماری های روانی صحبت کرده ایم تا شما اطلاعات لازم را بدست آورید و در خصوص بیماری اختلال شخصیت به صورت کامل در این مقاله صحبت کرده ایم که شما بهتر است برای آشنایی با این اختلال تا انتهای مقاله همراه ما باشید.

مقدمه

اختلال شخصیت، گروهی از 10 بیماری روانی است که اثر طولانی مدت و مخرب بر روی تفکر، رفتار، خلق و خو و ارتباط با دیگران را به وجود می آورد. افراد مبتلا به اختلالات شخصیت اغلب متوجه نمی شوند که افکار و رفتارهایشان مشکل ساز است. در نتیجه بهتر است توسط پزشک تشخیص داده شود تا به درستی درمان صورت بگیرید.

مفهوم اختلال شخصیت

اختلال شخصیت یک وضعیت سلامت روانی است که شامل الگوهای بلندمدت، فراگیر و مخرب تفکر، رفتار، خلق و خو و ارتباط با دیگران است. این الگوها باعث ناراحتی قابل توجه فرد و یا اختلال در عملکرد او می شود. 10 نوع اختلال شخصیت وجود دارد که هر کدام ویژگی ها و علائم متفاوتی دارند.

و اما شخصیت چرا مهم است؟ برای تعیین اینکه چه کسی هستیم، حیاتی است. این شامل ترکیبی منحصر به فرد از ویژگی های مختلف از جمله نگرش ها، افکار و رفتارها و همچنین نحوه بیان این ویژگی ها در تعامل خود با دیگران و با دنیای اطراف است.

اختلالات شخصیت ممکن است باعث ادراک تحریف شده از واقعیت، رفتارهای غیرعادی و پریشانی در جنبه های مختلف زندگی شود. از جمله می توان به کار، روابط و عملکرد اجتماعی اشاره کرد. علاوه بر این، افراد مبتلا به اختلال شخصیت ممکن است رفتارهای آزاردهنده خود یا تأثیر منفی آنها بر دیگران را تشخیص ندهند.

مروری بر انواع اختلال شخصیت

بر اساس مطالعات صورت گرفته بر اساس کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، که انتشارات مرجع استاندارد برای بیماری های روانی شناخته شده است، 10 نوع اختلال شخصیت را در سه خوشه (دسته) اصلی سازماندهی می کند. هر خوشه علائم مشترک متفاوتی دارد.

اختلالات شخصیتی دسته (a)

اختلالات شخصیتی دسته A شامل تفکر یا رفتارهای غیرعادی است. این موارد عبارتند از:

• اختلال شخصیت پارانوئید: ویژگی اصلی این بیماری پارانویا است که عبارت است از بی اعتمادی و بدگمانی زیاد به دیگران بدون دلیل کافی برای سوء ظن. افراد مبتلا به پارانوئید اغلب بر این باورند که دیگران سعی در تحقیر، آسیب رساندن یا تهدید آنها دارند.
• اختلال شخصیت اسکیزوئید: این وضعیت با یک الگوی ثابت جدایی و بی‌علاقگی عمومی نسبت به روابط بین فردی مشخص می‌شود. افراد مبتلا به اسکیزوئید در هنگام تعامل با دیگران طیف محدودی از احساسات را دارند.
• اختلال شخصیت اسکیزوتایپی: افراد مبتلا به این بیماری الگوی ثابتی از ناراحتی شدید و نیاز محدود به روابط نزدیک را نشان می دهند. روابط آنها ممکن است توسط دیدگاه های تحریف شده که دارند، تخریب شود.

اختلالات شخصیت دسته ( B)

اختلالات شخصیت دسته B شامل رفتارهای نمایشی و نامنظم است. افراد مبتلا به این نوع شرایط، احساسات شدید، ناپایدار و رفتارهای تکانشی از خود نشان می دهند.

اختلالات شخصیت خوشه B عبارتند از:

• اختلال شخصیت ضد اجتماعی (ASPD): افراد مبتلا به ASPD به دیگران احترام نمی گذارند و از هنجارها یا قوانین پذیرفته شده اجتماعی پیروی نمی کنند. افراد مبتلا به ASPD ممکن است قانون را زیر پا بگذارند یا به اطرافیان خود آسیب فیزیکی یا روحی وارد کنند. آنها ممکن است از پذیرفتن مسئولیت رفتارهای خود امتناع کنند و یا نسبت به پیامدهای منفی اعمال خود بی توجهی نشان دهند.
• اختلال شخصیت مرزی (BPD): این وضعیت با مشکل در تنظیم هیجانی مشخص می شود که منجر به کاهش عزت نفس، نوسانات خلقی، رفتارهای تکانشی و متعاقب آن مشکلات روابط می شود.
• اختلال شخصیت هیستریونیک: این وضعیت با احساسات شدید، ناپایدار و یک تصویر مخدوش از خود، مشخص می شود. برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت هیستریونیک، عزت نفس آنها به تایید دیگران بستگی دارد و از احساس واقعی خود ارزشمندی ناشی نمی شود. آنها تمایل شدیدی دارند که مورد توجه دیگران قرار گیرند و ممکن است رفتارهای نمایشی و یا نامناسبی برای جلب توجه نشان دهند.
• اختلال شخصیت خودشیفته: این وضعیت شامل الگوی ثابتی از برتری و بزرگ‌نمایی، نیاز مفرط به تمجید و تحسین و عدم همدلی با دیگران است. این افکار و رفتارها اغلب ناشی از عزت نفس پایین و عدم اعتماد به نفس است.

اختلالات شخصیت دسته C

اختلالات شخصیت دسته C شامل اضطراب و ترس شدید است. آنها عبارتند از:

• اختلال شخصیت اجتنابی: افراد مبتلا به این بیماری احساس بی کفایتی مزمن دارند و نسبت به قضاوت منفی توسط دیگران بسیار حساس هستند. اگرچه آنها دوست دارند با دیگران تعامل داشته باشند، اما به دلیل ترس شدید از طرد شدن، از تعامل اجتماعی اجتناب می کنند.
• اختلال شخصیت وابسته: این وضعیت با نیاز مداوم و مفرط به مراقبت توسط شخص دیگری مشخص می شود. همچنین شامل تسلیم بودن، نیاز به اطمینان مداوم و ناتوانی در تصمیم گیری است. افراد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته اغلب به شخص دیگری بسیار نزدیک می شوند و تلاش زیادی برای راضی نگه داشتن آن شخص صرف می کنند. آنها تمایل به نشان دادن رفتار منفعلانه و چسبیده دارند و ترس از جدایی دارند.
• اختلال شخصیت وسواسی اجباری (OCPD): این وضعیت با نیاز مداوم و شدید به نظم، کمال گرایی و کنترل (بدون جایی برای انعطاف) مشخص می شود که در نهایت انجام یک کار را کند یا مختل می کند. همچنین می تواند در روابط تداخل ایجاد کند.

این یک بیماری جدا از اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) است که به عنوان یک اختلال اضطرابی طبقه بندی می شود. در حالی که افراد مبتلا به OCD معمولاً می دانند که OCD باعث رفتار آنها می شود و می پذیرند که نیاز به تغییر دارند، افراد مبتلا به OCD معمولاً خودآگاهی کمی از رفتارهای خود دارند.

اختلالات شخصیت چه افرادی را تحت تاثیر قرار می دهد؟

اختلالات شخصیت به صورت عمومی بر روی رفتار و روابط افراد تأثیر می‌گذارند و ممکن است باعث مشکلات مختلفی در زندگی شخصی، اجتماعی و حرفه‌ای آنها شود. این اختلالات می‌توانند بر روی هر فردی تأثیر بگذارند، اما بیشتر در زمینه‌های زیر شایع‌تر هستند:

۱. افراد بالای ۱۸ سال: اختلالات شخصیت معمولاً در سنین بالاتر از ۱۸ سال شروع می‌شوند و در بیشتر موارد، با علائمی که به صورت پایدار در طول زمان به وجود می‌آیند، همراه هستند.

۲. افرادی که به علائم اختلال شخصیتی دچار هستند: افرادی که به علائمی همچون افسردگی، اضطراب، ترس از رفتار اجتماعی، خودکشی، تنش‌های بین فردی، مشکلات در کنترل عصبانیت و… دچار هستند، احتمال ابتلا به اختلالات شخصیتی بیشتر است.

۳. افرادی که تجربه آسیب‌های روانی داشته‌اند: افرادی که تجربه آسیب‌های روانی همچون سوءاستفاده جنسی، سوءاستفاده فیزیکی، سوءاستفاده عاطفی و… داشته‌اند، احتمال ابتلا به اختلالات شخصیتی بیشتر است.

۴. افرادی که به مواد مخدر و الکل اعتیاد دارند: افرادی که به مواد مخدر و الکل اعتیاد دارند، بیشتر در معرض ابتلا به اختلالات شخصیتی هستند.

آیا می شود از اختلالات شخصیتی پیشگیری نمود؟

بله، می‌توان از اختلالات شخصیتی پیشگیری کرد، اما این وابسته به عواملی مانند نوع اختلال شخصیتی، علل آن، شرایط و محیط زندگی فرد، تاریخچه خانوادگی و جوانی و سایر عوامل مرتبط است.

در بعضی از موارد، پیشگیری از اختلال شخصیتی با اقدامات آموزشی و تربیتی از طریق خانواده و مدرسه، شناخت و مدیریت احساسات، ارتقای مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی و تغییر رفتارهای نامناسب امکان‌پذیر است.

همچنین، در بعضی موارد، ممکن است نیاز به مراجعه به یک متخصص روانشناس یا روانپزشک حاذق در تهران برای درمان اختلالات روانی باشد، اما همیشه پیشگیری از بروز این اختلالات از درمان آنها مقتدرتر است.

میزان شیوع اختلال شخصیت در جهان

اختلالات شخصیت خیلی شایع نیستند، اما در بین جامعه افرادی هستند که با این اختلالات روبرو هستند. آمارهای مختلفی وجود دارد اما تخمین زده شده است که حدود 1 درصد تا 3 درصد از جمعیت، دارای اختلال شخصیت هستند.

این اختلالات به صورت متفاوت در مردان و زنان شایع هستند و در مردان بیشتر دیده می شوند. علاوه بر این، برخی از اختلالات شخصیت در دوران کودکی و نوجوانی شروع می شود و بعضی دیگر در دوران بزرگسالی ظاهر می شوند.

اختلالات شخصیت می توانند تأثیرات جدی و مهمی بر روی زندگی فردی، اجتماعی و حرفه ای فرد داشته باشند و در صورت عدم درمان ممکن است به شدت تاثیرگذار باشند. بهترین راه برای مقابله با این اختلالات، شناخت آنها و درمان صحیح آنها است.

علت به وجود آمدن اختلال شخصیت چیست؟

اختلالات شخصیتی یک موضوع پیچیده هستند ممکن است علت آنها، تنها یک عامل نباشد. اما برخی از عوامل شایعی که به ایجاد اختلالات شخصیتی می‌انجامند، شامل موارد زیر هستند:

1. عوامل ژنتیکی: مطالعات نشان می‌دهند که عوامل ژنتیکی می‌توانند نقش مهمی در ایجاد برخی از اختلالات شخصیتی داشته باشند.
2. محیط پرورشی: محیطی که یک فرد در آن بزرگ شده است، می‌تواند بر روی شکل گیری شخصیت او تاثیرگذار باشد. به عنوان مثال، روابط نامناسب با والدین، زمانی که کودک بزرگ می‌شود، می‌تواند به شکل گیری اختلالات شخصیتی کمک کند.
3. تجربیات سخت: تجربیات منفی مانند سوءاستفاده جنسی، خشونت، سوء استفاده از مواد مخدر و… می‌توانند به شکل گیری اختلالات شخصیتی کمک کنند.
4. عوامل فیزیکی: برخی از بیماری‌های مغزی و مشکلات سلامتی می‌توانند نقشی در ایجاد اختلالات شخصیتی ایفا کنند.
5. عوامل روانی: اضطراب، افسردگی، استرس و سایر مشکلات روانی می‌توانند به شکل گیری اختلالات شخصیتی کمک کنند.

توجه داشته باشید که هیچ عامل تنها نمی‌تواند به ایجاد یک اختلال شخصیتی منجر شود و اغلب ترکیبی از این عوامل ممکن است نقشی در ایجاد آن داشته باشد.

علائم بیماری اختلال شخصیت چیست؟

اختلال شخصیت یک حالت روانی است که با رفتارها و روابط اجتماعی نامناسب و ثابت که با یک یا چندین بعد شخصیتی مرتبط است، مشخص می شود. برخی از علائم اختلال شخصیت شامل:

۱. رفتار ناپایدار: شخصی که به اختلال شخصیت مبتلاست ممکن است به شدت تغییر کند، یعنی از یک لحظه به لحظه دیگر، در فکر و عملکرد خود متفاوت باشد.

۲. مشکلات در ارتباط با دیگران: افرادی که اختلال شخصیت دارند، معمولاً مشکلاتی در برقراری روابط با دیگران دارند. آنها ممکن است بی‌توجهی، انزوا، یا عصبی‌ بودن را تجربه کنند.

۳. رفتار مخرب: شخصیت‌های اختلالی ممکن است رفتارهایی نامناسب یا مخربی نشان دهند، مانند خشونت و سوء استفاده از دیگران.

۴. ناتوانی در تطبیق با موقعیت‌های مختلف: شخصی که اختلال شخصیت دارد، ممکن است نتواند به خوبی با موقعیت‌های مختلفی که با آنها مواجه می‌شود، تطبیق پیدا کند.

۵. اضطراب و افسردگی: افرادی که اختلال شخصیت دارند، ممکن است با اضطراب، افسردگی، یا اختلالات خواب و بیداری مواجه شوند.

۶. نارسایی در فرایند تصمیم‌گیری: شخصی که اختلال شخصیت دارد، ممکن است ناتوانی در تصمیم‌گیری داشته باشد و از تحلیل‌های نامناسب برای تصمیم‌گیری استفاده کند.

تشخیص بیماری اختلالات شخصیتی

تشخیص بیماری اختلال شخصیت به طور کلی بر اساس ملاحظاتی صورت می گیرد که شامل علائم و نشانه های بیماری است و برای تشخیص، نیاز به ارزیابی کامل و جامع از نواحی مختلف زندگی فرد از جمله روابط بین فردی، کارآیی، رفتار و عملکرد می باشد.

برای تشخیص اختلال شخصیت، معمولا از ملاحظات زیر استفاده می شود:

1. مشاهدات ارزیابی کننده: ارزیابی کننده باید با فرد مبتلا به اختلال شخصیت، مصاحبه کرده و به مشاهدات و احساسات فرد توجه کند.
2. ارزیابی روانشناختی: ارزیابی روانشناختی به منظور ارزیابی شخصیت فرد بکار می رود. این ارزیابی شامل مصاحبه، آزمون های روانشناختی و بررسی تاریخچه پزشکی و خانوادگی فرد است.
3. ارزیابی پزشکی: برخی اختلالات شخصیت ممکن است ناشی از عوامل پزشکی مانند اختلالات تیروئیدی یا دردهای مزمن باشند. بنابراین، برای تشخیص دقیق باید بررسی پزشکی نیز انجام شود.

در نهایت، تشخیص بیماری، باید توسط پزشکان و متخصصین بهداشت روان انجام شود. با توجه به نوع اختلال شخصیت و شدت آن، درمان شامل داروها، مشاوره و پشتیبانی روانی، و گاهی اوقات بستری در بیمارستان نیز ممکن است.

تشخیص بیماری اختلال شخصیت به چه صورت است؟

تشخیص اختلال شخصیت به طور کلی توسط یک پزشک حرفه‌ای در حوزه روانشناسی و روان‌درمانی انجام می‌شود. در این روند، دکتر روان‌شناس یا روان‌درمانگر با استفاده از روش‌های مختلفی مانند مصاحبه، ارزیابی‌های روان‌شناسی و پرسشنامه‌های استاندارد، سعی می‌کند تا به تشخیص نهایی برسد.

برای تشخیص اختلال شخصیت، ابتدا باید شواهد و نشانه‌های مرتبط با آن مورد بررسی قرار گیرند. سپس، با استفاده از ابزارهای ارزیابی و پرسشنامه‌های مناسب، اطلاعات لازم جمع‌آوری و تحلیل می‌شوند. در نهایت، با بررسی شواهد و نشانه‌های جمع‌آوری شده و ارزیابی وضعیت شخصی فرد، تشخیص نهایی اختلال شخصیت قطعی خواهد شد.

همچنین ممکن است برای تشخیص این بیماری، روان‌درمانگر با فرد به صورت شخصی صحبت کرده و تجربیات، احساسات و رفتارهای فرد را به طور کامل بررسی کند. این روش به عنوان مصاحبه‌ی بالینی شناخته می شود.

درمان اختلال شخصیت به چه صورت است؟

اختلالات شخصیت درمان پذیر هستند، اما به دلیل تنوع و گستردگی آنها، درمان باید به شکل شخصی سازی شده و به هر فرد به صورت جداگانه بسته بندی شود. درمان اختلالات شخصیت بسته به نوع مشکل، شدت و علائم آن، مدت زمان بیماری و وضعیت اجتماعی و شخصیتی فرد متفاوت است.

اختلالات شخصیت بیشتر از دیدگاه روان‌درمانی درمان می‌شوند. درمان اختلالات شخصیت می‌تواند شامل مشاوره، درمان دارویی، و یا هر دوی آنها باشد.

درمان مشاوره: درمان مشاوره برای افراد با اختلال شخصیت به منظور تقویت روابط اجتماعی، کاهش افکار و احساسات منفی و بهبود تصمیم گیری های سالم و عملکرد اجتماعی استفاده می شود. این نوع درمان به وسیله مشاوره فردی یا گروهی انجام می شود.

درمان دارویی: برای درمان برخی از علائم اختلالات شخصیت مانند اضطراب، افسردگی، و نگرانی، داروهای ضد افسردگی، ضد اضطراب و دیگر داروهای روان شناسی می توانند مفید باشند. در برخی از موارد، درمان دارویی ممکن است برای کاهش سطح اضطراب و خشم در شرایط خاص مورد استفاده قرار گیرد.

ترکیبی از درمان‌های مختلف: برای بسیاری از افراد با این اختلال، درمان ترکیبی از روش های مختلف می تواند موثر باشد. این شامل درمان مشاوره و دارویی می‌شود.

نتیجه گیری

ما در این مقاله در خصوص بیماری اختلال شخصیت یک مرور کلی داشته ایم تا شما بتوانید به راحتی در این خصوص اطلاعات کلی و جامعی را بدست آورید. هدف ما این است که با آگاهی بخشیدن بتوانیم به افراد زیادی کمک کنیم. برای این کار بهتر است از متخصص روانپزشکی در سایت دکتر با من نوبت اخذ نمایید.

شیوه اخذ نوبت بدین شکل است که ابتدا بایستی به سایت مراجعه نمایید و سپس در آنجا نام متخصص خود را جستجو نمایید و به همین طریق می توانید وارد پروفایل پزشک شوید و در آنجا از وی نوبت اینترنتی اخذ نمایید.

منابع

• https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/personality-disorders/symptoms-causes/syc-20354463
• https://www.nhs.uk/mental-health/conditions/personality-disorder/
• https://en.wikipedia.org/wiki/Personality_disorder
• https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/9636-personality-disorders-overview
• https://www.mind.org.uk/information-support/types-of-mental-health-problems/personality-disorders/types-of-personality-disorder/
• https://www.nhsinform.scot/illnesses-and-conditions/mental-health/personality-disorder
• https://www.nimh.nih.gov/health/topics/borderline-personality-disorder
• https://www.healthdirect.gov.au/personality-disorders
• https://www.mhanational.org/conditions/personality-disorder

ما در این مقاله در خصوص بیماری اختلال خواب ناکافی صحبت کرده ایم که به شما پیشنهاد می شود در صورت نیاز به پزشک متخصص روانپزشکی مراجعه نمایید، تا هر چه زودتر بهبود یابید. در واقع هدف از این مقاله آشنایی شما با این بیماری است.

تاریخچه بیماری

خواب ناکافی مشکلی است که بشریت از آغاز تاریخ با آن روبرو شده است. در زمان‌های گذشته، نوعی افسردگی به نام “نینا” در مصر با توجه به علائم آن که شامل افسردگی، خواب ناکافی، افزایش تعریق و اضطراب بود، شناخته شده بود. در دوره باستانی یونان، هیپوکرات از نقص خواب به عنوان علامت بیماری خبر می‌داد. همچنین، آریستوتل معتقد بود که خواب، نیازی ضروری برای بازیابی قدرت بدنی است.

در طول قرن های مختلف، رویکردهای متفاوتی برای درمان خواب ناکافی پیشنهاد شده است. در دوره رنسانس، نویسندگانی مانند شکسپیر و سوئیفت به خواب و نیاز آن به توجه بیشتری پرداختند. در سال 1662، رابرت بروس، اولین کتاب راجع به خواب به نام “The Anatomy of Melancholy” را نوشت و روی مهمانی های خود نیز به شیوه ای خاص به خواب پرداخت.

در قرن 20، با پیشرفت تکنولوژی و تغییرات اجتماعی، مشکلات خواب ناکافی افزایش یافت. در دهه 1950، داروهای جدید برای درمان بیماری های روانی مانند اضطراب و افسردگی به بازار عرضه شدند. در دهه 1970، برای اولین بار بحث در مورد اختلالات خواب، اختلالات در ساختار خواب و اثرات آن بر روی سلامتی بدن مطرح شد.

اکنون، با پیشرفت تحقیقات پزشکی و علوم روانشناختی، درمان های مختلفی برای خواب ناکافی وجود دارد. همچنین، فناوری نیز برای کمک به بهبود کیفیت خواب استفاده می شود.

مفهوم اختلال خواب ناکافی

اختلال خواب ناکافی به عنوان یکی از مهم‌ترین مشکلات سلامت روانی و جسمی، در حال حاضر مورد توجه بسیاری از پژوهشگران و پزشکان قرار دارد. این مشکل به معنای عدم دریافت مقدار کافی خواب می‌باشد که به طور مستمر برای تامین نیازهای فیزیکی و روانی بدن به آن نیازمند است. این مشکل می‌تواند به صورت موقت یا مزمن و در برخی افراد با علائم شدید یا خفیف رخ دهد.

افراد مبتلا به اختلال خواب ناکافی معمولاً شامل علائمی همچون خواب در طول روز، افزایش تعریق، خستگی، افزایش تحرک، کاهش تمرکز و توجه، بی قراری و افسردگی می‌شوند. این مشکل می‌تواند بر روی کیفیت زندگی فرد تاثیر بسیار زیادی داشته باشد و در برخی موارد به اختلالات روانی و جسمی بیشتری منجر شود.

عوامل مختلفی می‌تواند موجب ایجاد اختلال خواب ناکافی شود از جمله استرس، اضطراب، افسردگی، بیماری‌های جسمی، تغییرات سنی، مصرف مواد مخدر و الکل، مصرف بیش از حد قهوه و مشروبات الکلی، وضعیت محیط خواب نامناسب، و برخی داروها.

درمان اختلال خواب ناکافی ممکن است شامل تغییرات در سبک زندگی، تغییر در رفتارهای خواب، مصرف داروها، درمان بیماری‌های جسمی و روانی و در برخی موارد درمان با رویکردهای روان‌درمانی و روان‌شناختی باشد.

علت خواب ناکافی چیست؟

علت خواب ناکافی می‌تواند بسیار متنوع باشد و به طور کلی می‌توان آن را به دو دسته عوامل داخلی و خارجی تقسیم کرد.

عوامل داخلی شامل بیماری‌های جسمی و روانی، تغییرات هورمونی، عوامل ژنتیکی و وضعیت محیط داخلی بدن مانند درد و ناراحتی‌های جسمی می‌شود.

عوامل خارجی شامل استرس، اضطراب، افسردگی، مصرف مواد مخدر و الکل، مصرف بیش از حد قهوه و مشروبات الکلی، نورهای شدید در محیط، وضعیت محیط خواب نامناسب، نوع کار و ساعت کاری نامناسب، مسائل مالی و خانوادگی، تغییرات زمانی و سفرهای بین المللی و برخی داروها می‌شود.

همچنین تغییر در روتین خواب، مصرف مواد اعصاب‌گیر و داروهایی که تاثیر منفی بر روی کیفیت خواب دارند نیز می‌توانند علت خواب ناکافی باشند.

در کنار عوامل بالا، عوامل سن، جنسیت، شرایط زندگی، شغل، فرزندآوری و شیوع بیماری‌های خاص نیز می‌تواند تأثیر گذار باشد. به طور کلی شناسایی علت اصلی خواب ناکافی می‌تواند به درمان و بهبودی فرد کمک کند.

انواع اختلال خواب ناکافی

انواع اختلال خواب ناکافی شامل موارد زیر می‌شود:

1. بی‌خوابی مزمن (Insomnia): که با مشکل در شروع خواب، بیدار شدن در اوایل صبح و کاهش کیفیت خواب همراه است.
2. نارسایی خواب خودکار (Sleep Apnea): در این اختلال، تنفس فرد در طول شب به صورت مکرر و موقتی قطع می‌شود که منجر به بیدار شدن مکرر و افت کیفیت خواب می‌شود.
3. اختلال خواب در نوپا (Circadian Rhythm Sleep Disorder): که در آن روتین خواب فرد به دلیل تفاوت در مناطق زمانی، کارهای شبانه‌روزی، سفرهای بین‌المللی و غیره بهم ریخته و مشکلاتی برای خواب به وجود می‌آید.
4. رست‌خوابی (Restless Leg Syndrome): در این اختلال فرد احساس ناراحتی در پاها و بعضی اوقات دست‌ها دارد که برای رفع آن باید حرکت کند، در نتیجه خواب فرد به شدت مختل می‌شود.
5. پاراسومنیا (Parasomnia): که شامل اختلالات خواب مانند خواب‌رفتگی، سرگیجه، تکان‌خوردن، خواب‌چرخیدن و سایر اختلالات مرتبط با حرکات خودکار در خواب می‌شود.

تشخیص و درمان این اختلالات به وسیله بهترین روانپزشکان تهران در سایت دکتر با من صورت می پذیرد.

چه افرادی بیشتر دچار اختلال خواب می شوند؟

افرادی که دارای عوامل زیر هستند، بیشتر دچار اختلالات خواب می‌شوند:

1. افرادی که در سنین بالای 65 سال هستند.
2. افرادی که دچار اضطراب، افسردگی، استرس و یا مشکلات روانی دیگر هستند.
3. افرادی که دارای بیماری‌های مزمن مانند دیابت، بیماری قلبی، آرتریواسکلروز، آسم، بیماری های تیروئید و غیره هستند.
4. افرادی که مصرف الکل، دخانیات و یا داروهایی که بر روی سیستم عصبی مرکزی اثر دارند را ادامه می‌دهند.
5. افرادی که در شیفت‌های ناقص و غیرمنظم کار می‌کنند.

اگر شما یا عزیزانی از شما دارای عوارض خواب ناکافی هستند، بهتر است توسط متخصص روانپزشک معاینه و درمان شوید.

راه های پیشگیری از اختلال خواب چیست؟

برخی راه‌های پیشگیری از اختلالات خواب عبارتند از:

1. رعایت روال خواب مطمئن و ثابت، در همان ساعت هر شب.
2. ایجاد یک محیط خواب مناسب، به مانند ایجاد خلوص هوا، روشنایی‌های کم و آرام و استفاده از تخت خواب و بستر مناسب.
3. اجتناب از مصرف نوشیدنی‌ها و غذاهایی که دارای کافئین هستند، مانند چای سیاه و قهوه، به ویژه در ساعات بعد از ظهر و شب.
4. انجام تمرینات و ورزش منظم، به‌خصوص در بعد از ظهر و همچنین ایجاد یک برنامه تمرین منظم.
5. اجتناب از مصرف الکل و دخانیات، به‌ویژه در ساعات بعد از ظهر و شب.
6. ایجاد یک روال قبل از خواب، مانند گوش دادن به موسیقی آرامش بخش، آرام کردن روان و بدن و غیره.
7. رعایت اصول بهداشت روانی، از جمله ایجاد روابط مثبت با دیگران، رفع تنش‌ها و استرس‌ها و غیره.
8. ممنوعیت استفاده از دستگاه‌های الکترونیکی مانند تلفن همراه و تبلت در ساعات نزدیک به خود را دارد.
9. رعایت تعادلی در ساعات کار و استراحت و به حداقل رساندن ساعات کاری در شیفت‌های ناقص و غیرمنظم.
10. توجه به نیازهای بدنی و روانی خود، مانند تغذیه سالم، تحرک کافی، استراحت و دوری از تنش‌ها.
11. تشخیص و درمان بیماری‌هایی که می‌توانند علت اختلالات خواب باشند، مانند آسم، بیماری‌های قلبی، بیماری‌های تیروئید و غیره.
12. مراجعه به پزشک متخصص خواب در صورت داشتن علائم اختلال خواب، مانند دشواری در خوابیدن، بیدار شدن زودهنگام، خواب غیرعمیق، خواب همراه با احساس خستگی و غیره.

رعایت این موارد می‌تواند به بهبود کیفیت خواب و جلوگیری از اختلالات خواب کمک کند.

آمار جهانی اختلال خواب ناکافی

بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی، بیش از 30 درصد از جمعیت جهان با مشکلات خواب مواجه هستند و درصد بالاتری از زنان نسبت به مردان به این مشکلات دچار می‌شوند. همچنین، بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آمریکا، حدود ۷۰ میلیون افراد در ایالات متحده با مشکلات خواب روبرو هستند.

در کشورهایی با فرهنگی شبانه‌روزی شدید مانند ژاپن، شیوع اختلالات خواب بسیار بالاست و حتی به عنوان یک مشکل بهداشتی مطرح شده است.

برای درمان اختلال خواب ناکافی، روش‌های متنوعی وجود دارد که بهتر است با مشاوره پزشک متخصص سلامت روان تعیین شود.

برخی از روش‌های معمول درمان اختلال خواب عبارتند از:

1. تغییر شیوه زندگی: اصلاح شیوه زندگی و رعایت تعادلی در ساعات خواب و استراحت، تغذیه، ورزش، تحرک و کاهش تنش‌های روانی می‌تواند بهبود قابل توجهی در کیفیت خواب داشته باشد.
2. درمان دارویی: استفاده از داروهای خواب‌آور می‌تواند به کاهش دشواری در خواب و بهبود کیفیت خواب کمک کند. اما استفاده از داروهای خواب‌آور باید با مشورت و نظارت پزشک متخصص خواب صورت گیرد.
3. روش‌های رفع تنش: روش‌هایی مانند ماساژ، تکنیک‌های تنفسی، یوگا و مدیتیشن می‌تواند به کاهش تنش و اضطراب و بهبود خواب کمک کند.
4. روش‌های درمان رفتاری: مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT)، که برای بهبود مسائل خواب تمرکز بر تغییر الگوی فکری و رفتاری است.

به هر حال، درمان بهترین راه برای مقابله با اختلال خواب ناکافی، تشخیص دقیق و درمان سریع و به موقع است که نیاز به مشاوره پزشکی دارد.

علاوه بر این، برخی توصیه‌های دیگری نیز می‌تواند به بهبود کیفیت خواب کمک کند، از جمله:

1. رعایت زمان خواب منظم: برنامه‌ریزی برای ساعت خواب و بیداری منظم بهبود کیفیت خواب را بهبود می‌بخشد.
2. رعایت محیط خواب: رعایت محیطی تاریک و خنک و استفاده از تشک و بالشتی مناسب می‌تواند به بهبود کیفیت خواب کمک کند.
3. رعایت محدودیت مصرف الکل و قهوه: محدودیت مصرف الکل و قهوه در ساعت‌های شب، می‌تواند به بهبود کیفیت خواب کمک کند.
4. رعایت محدودیت استفاده از گوشی و تبلت در ساعات شب: استفاده از گوشی و تبلت در ساعات شب، می‌تواند به تحریک شبکه‌های عصبی و افزایش بیداری در ساعت‌های شبانه کمک کند که باعث کاهش کیفیت خواب می‌شود.
5. مصرف مواد مخدر و ترک کنندگان: مصرف مواد مخدر و ترک کنندگان می‌تواند باعث ایجاد مشکلات خواب در برخی افراد شود. لذا توصیه می‌شود که از مصرف این مواد خودداری کنید.
6. محافظت از سلامت روانی: افرادی که با مشکلات روانی روبرو هستند، ممکن است بیشتر به اختلال خواب ناکافی دچار شوند. لذا حفظ سلامت روانی و مشاوره با متخصصین روانشناسی می‌تواند به بهبود کیفیت خواب کمک کند.

بهتر است در صورت داشتن مشکل در خواب، با پزشک اعصاب و روان مشورت کنید. پزشک شما می‌تواند شما را برای تشخیص و درمان اختلال خواب ناکافی، به یک متخصص خواب ارجاع دهد. به عنوان راهکارهای درمانی، روانپزشک ممکن است به شما داروها، روش‌های متمرکز شده درمان (CBT-I) و دیگر روش‌های درمانی را توصیه کند.

با توجه به اینکه اختلال خواب ناکافی می‌تواند تاثیرات زیادی بر سلامت و کیفیت زندگی شما داشته باشد، لازم است که به بهبود کیفیت خواب خود توجه کنید. با پیگیری منظم و تلاش برای ایجاد شیوه زندگی سالم، شما می‌توانید بهبود قابل توجهی در کیفیت خواب خود داشته باشید.

تشخیص بیماری اختلال خواب ناکافی به چه شکل است؟

تشخیص اختلال خواب ناکافی با توجه به علائم و نشانه‌هایی که بیمار گزارش می‌دهد و بررسی های جسمی و شرایط خواب ایشان تعیین می‌شود. پزشک ممکن است از شما بخشی از سابقه پزشکی شما را بپرسد و از شما درخواست انجام آزمایشاتی مانند آزمایش خون بخواهد تا بررسی کند آیا وجود بیماری هایی مانند بیماری های تیروئید، بیماری های قلبی، سندرم پای بی‌حسابی و … باعث ایجاد اختلال خواب شود.

ممکن است پزشک شما شما را به یک متخصص خواب ارجاع دهد تا با استفاده از ابزارهایی مانند سنجش فعالیت مغزی در طول خواب (پولی‌سومنوگرافی)، ضربان قلب، اکسیمتری و دیگر ابزارهای تشخیصی، به بررسی علت اختلال خواب شما بپردازد. برای تشخیص دقیق تر می‌توان از روش تعیین میزان هورمون‌های خواب (مانند ملاتونین) نیز استفاده کرد.

در کل، تشخیص دقیق اختلال خواب ناکافی نیاز به مشاوره روانپزشک دارد. لذا در صورتی که به هر دلیلی به خواب کافی نمی‌رسیدید، با روانپزشک خود مشورت کنید.

نتیجه گیری

ما در این مقاله در خصوص یکی از بیماری های شایع در روانپزشکی صحبت کرده ایم تا شما آشنایی کافی نسبت به اختلال خواب ناکافی بدست آورید.

علاوه بر این موضوع، سایت پزشکی دکتر با من در زمینه ی نوبت دهی آنلاین پزشکی فعالیت دارد و شما می توانید با جستجوی نام متخصص مدنظر خود، نوبت آنلاین از سایت دکتر با من دریافت کنید.

منابع

• Insufficient Sleep Syndrome – Baptist Health
• Insufficient Sleep Syndrome
• Insufficient Sleep Syndrome: Is it time to classify it as …
• Insufficient sleep: Evaluation and management – UpToDate
• Insufficient Sleep – an overview | ScienceDirect Topics
• Insufficient Sleep Syndrome: A Blind Spot in Our Vision of …
• Insufficient Sleep Syndrome (ISS)
• Sleep deprivation

بالا رفتن سطح آگاهی در جامعه در خصوص بیماری های روانپزشکی هدف ماست. در نتیجه تیم تخصصی روانپزشکی دکتر با من همواره تلاش نموده تا بهترین روانپزشک های تهران و سایر شهرهای ایران را شناخته و با انواع بیماری های روانی نیز آشنا شوید. در این مطلب نیز در خصوص بیماری ناتوانی ذهنی نگارش نموده ایم که پیشنهاد می کنیم تا انتهای مطلب همراه ما باشید.

تاریخچه بیماری

ناتوانی ذهنی یکی از قدیمی‌ترین بیماری‌های شناخته شده در جوامع انسانی است و به عنوان یکی از اختلالات روانی-اجتماعی شناخته می‌شود. تاریخچه این بیماری به دوران باستان بازمی‌گردد و در تمدن‌هایی مانند تمدن‌های یونان باستان، رومی، ایران باستان و هندوستان باستان به عنوان یک بیماری شناخته شده بود.

در دوران قرون وسطی، به ناتوانی ذهنی توجه ویژه‌ای شده و به عنوان یک بیماری شناخته شده بود. در این دوره، مردم به طرق مختلفی به بیماران ناتوانی ذهنی روی می‌آوردند و اغلب این بیماران به عنوان یک نوع از شیاطین تلقی می‌شدند. در اوایل قرن ۱۸، جامعه پزشکی در اروپا شروع به بررسی بیماری‌های روانی کرد و ناتوانی ذهنی را به عنوان یکی از بیماری‌های روانی شناختند.

در قرن ۱۹، فیلیپ پینل، پزشکی فرانسوی، به کشف روش‌های جدید درمان کندذهنان پرداخت و بسیاری از بیماران را درمان کرد. پس از آن، مراکز درمانی و مراکز آموزشی برای ناتوانان ذهنی در سراسر جهان تاسیس شدند و روش‌های مختلفی برای درمان و پشتیبانی از این افراد توسعه یافت.

امروزه، برخی از محققان بر این باورند که بیماری کند ذهنی به عنوان یکی از اختلالات عصبی شناختی شناخته شده و می‌تواند به وسیله روش‌های مختلف درمانی مدیریت شود.

مفهوم بیماری ناتوانی ذهنی

ناتوانی ذهنی به عدم توانایی فرد در انجام وظایف مرتبط با فعالیت‌های ذهنی اشاره دارد. این مشکل ممکن است در حوزه‌های مختلفی مانند یادگیری، توجه، حافظه، پردازش اطلاعات و … بروز کند و معمولا با توجه به شدت آن، می‌تواند برای فرد دچار مشکلات جدی و بزرگی شود. برخی از علائم ناتوانی ذهنی شامل اِشکال در یادگیری و تفکر، کاهش حافظه، عدم تمرکز، ناتوانی در حل مسائل و … می‌باشند. معمولا این مشکل با تمرینات و روش‌های آموزشی مختلف قابل بهبود و کاهش است.

به عنوان مثال، برای بهبود یادگیری و تفکر، فرد می‌تواند از تمریناتی مانند حل مسائل منطقی، بازی‌های ذهنی، خواندن و نوشتن استفاده کند. همچنین، استفاده از روش‌هایی مانند تکرار و تمرین مکرر نیز بهبود بخشیدن به حافظه و یادگیری کمک می‌کند. برای افزایش تمرکز نیز می‌توان از روش‌های مختلفی مانند مدیتیشن، تمرین‌های تنفسی و یا روش‌های تمرینی دیگر استفاده کرد.

در موارد شدیدتر ناتوانی ذهنی، بهتر است با بهترین دکتر فوق تخصص مغز و اعصاب در سایت دکتر با من و یا روانپزشکان مشورت کرد تا راه‌های مناسب برای درمان این مشکل پیدا شود. همچنین، از اهمیت بالایی برای جلوگیری از بروز ناتوانی ذهنی در سالمندان، کودکان و افرادی با بیماری‌های ذهنی برخوردار است.

به همین دلیل، رعایت سبک زندگی سالم و انجام فعالیت‌های ذهنی مختلف به منظور تحریک و بهبود عملکرد مغز، بسیار مهم است.

علت بیماری ناتوانی ذهنی چیست؟

علت این بیماری معمولاً به عوامل مختلفی برمی‌گردد. برخی از این عوامل شامل مشکلات ژنتیکی، آسیب به مغز در دوران جنینی یا در دوران کودکی، عفونت‌های مغزی، مصرف مواد مخدر توسط مادر در دوران بارداری، نقص تغذیه، بیماری‌های مزمن و مشکلات پزشکی دیگر می‌باشد.

در برخی موارد، علت بیماری عقب ماندگی ذهنی مشخص نیست و احتمالاً به عوامل مختلفی مانند محیطی و ژنتیکی بازمی‌گردد. از آنجا که عقب ماندگی ذهنی یک بیماری چند عاملی است، شناسایی دقیق علل آن می‌تواند چالش برانگیز باشد.

بیماری ناتوانی ذهنی در افرادی که از آن رنج می‌برند، می‌تواند باعث محدودیت‌های جدی در زندگی روزمره شان شود. این بیماری می‌تواند تاثیر بسیاری بر روی روابط اجتماعی، تحصیلی، شغلی و روانی افراد داشته باشد. برخی از افراد ناتوان ذهنی ممکن است نیاز به کمک دائمی در تمامی زمینه‌های زندگی داشته باشند، در حالی که برخی دیگر می‌توانند به طور مستقل در برخی از فعالیت‌های روزمره شرکت کنند.

مدیریت و درمان این بیماری بسته به شدت و نوعِ آن متفاوت است. در برخی موارد، ترکیبی از درمان‌های دارویی و روش‌های غیر دارویی می‌تواند موثر باشد. همچنین، برخی از افراد نیاز به پشتیبانی در تمامی زمینه‌های زندگی خود دارند. این پشتیبانی‌ها ممکن است شامل خدمات آموزشی، کمک درمانی، پشتیبانی خانوادگی و توانبخشی باشد.

در کنار مدیریت و درمان بیماری ناتوانی ذهنی، توانمندسازی این افراد و افزایش اعتماد به نفس شان از اهداف اصلی درمان است. به کمک روش‌های مختلفی مانند آموزش مهارت‌های اجتماعی و تحصیلی، توانمندی این افراد بهبود یافته و آن‌ها را قادر به شرکت بیشتر در فعالیت‌های روزمره و اجتماعی خود می کند.

راه های پیشگیری از ناتوانی ذهنی چیست؟

اگر چه عوامل بسیاری می‌توانند به بروز این بیماری منجر شوند، اما برخی از این عوامل قابل پیشگیری هستند. به عنوان مثال:

1. پیشگیری از عفونت‌های مغزی: بهداشت و بهداشت عمومی، واکسیناسیون، ایمنی مسلمانه، ایجاد فضاهای بهداشتی مناسب و استفاده از مواد ضدعفونی کننده می‌توانند به پیشگیری از بروز عفونت‌های مغزی که از جمله عوامل بروز بیماری ناتوانی ذهنی هستند، کمک کنند.
2. ارائه مشاوره به زنان باردار: مصرف مواد مخدر و الکل توسط زنان باردار می‌تواند منجر به بروز بیماری کند ذهنی در فرزندان شان شود. بنابراین، ارائه مشاوره به زنان باردار در خصوص مصرف این موارد دقت کنند.

انواع مدل های مختلف ناتوانی ذهنی

ناتوانی ذهنی شامل چندین نوع می‌شود که در ادامه به آن‌ها اشاره خواهیم کرد:

1. اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی: افرادی که در این گروه قرار می‌گیرند، دچار مشکلاتی مانند ناتوانی در تمرکز، فراموشی، بی‌انضباطی و بی‌حوصلگی هستند.
2. اختلال یادگیری: این نوع ناتوانی ذهنی شامل مشکلات در فرایند یادگیری است. برخی از این مشکلات شامل ناتوانی در خواندن، نوشتن، حساب کردن، درک مطلب و یادداشت‌برداری است.
3. اختلال اضطراب اجتماعی: افرادی که دچار این نوع اختلال هستند، مشکلاتی مانند ترس و نگرانی در مواجهه با اجتماع، عدم رضایت از خود و احساس شرم و ترس از نقد دیگران را تجربه می‌کنند.
4. اختلال افسردگی: افرادی که در این گروه قرار می‌گیرند، احساس ناراحتی، افسردگی، ناامیدی و نارضایتی زیادی دارند.
5. اختلال اضطراب عمومی: افرادی که در این گروه قرار می‌گیرند، در مواجهه با موقعیت‌های مختلف اضطراب زیادی تجربه می‌کنند و این اضطراب باعث تغییر در رفتار و عملکرد آن‌ها می‌شود.
6. اختلال دوقطبی: افرادی که در گروه اختلال دوقطبی قرار می‌گیرند، تغییرات شدید در حالت خلقی و افکارشان تجربه می‌کنند که به دو صورت افسردگی شدید یا هیجان زیاد و پرشوری رخ می‌دهد.
7. اختلال اسکیزوفرنی: این نوع ناتوانی ذهنی شامل مشکلاتی مانند از دست دادن ارتباط با واقعیت، تصورات غلط و عجیب و غریب، تفکر پریودیک، شنیدن صداها و دیدن تصاویر واقعیت‌پردازانه است.
8. اختلالات خوردن: اختلال خوردن شامل مشکلاتی مانند بی‌اشتهایی، اضطراب در مورد وزن و شکل بدن، خوردن بیش از حد و ترکیبات غذایی غلط است.
9. اختلالات خواب: افرادی که در این گروه قرار می‌گیرند، مشکلاتی مانند بی‌خوابی، خواب آلودگی، بیداری شبانه، خواب‌آوری نهایتا و خواب بیش از حد دارند.
10. اختلالات اعتیاد: این نوع ناتوانی ذهنی شامل اعتیاد به مواد مخدر، الکل، دخانیات، بازی‌های رایانه‌ای و اینترنت است.
11. اختلالات رفتاری: این نوع ناتوانی ذهنی شامل مشکلاتی مانند بی‌احترامی به دیگران، تعارض با قوانین و مقررات، تعارض با دیگران، خشونت و خصومت است.

این فهرست نیز کامل نیست و نوعی دیگر از ناتوانی ذهنی نیز وجود دارد. همچنین برخی از افراد ممکن است دارای چند نوع ناتوانی ذهنی باشند. برای تشخیص و درمان هر نوع ناتوانی ذهنی، نیاز به مشاوره و درمان از جانب متخصصین دارید.

مراحل بیماری ناتوانی ذهنی

ناتوانی ذهنی یک بیماری پیچیده است که ممکن است در طول زمان تغییر کند. این بیماری به طور معمول در دوران کودکی تشخیص داده می‌شود ولی ممکن است به دلیل عوامل مختلف، مانند صدمه مغزی، بیماری‌های ژنتیکی و… در هر سنی رخ دهد. در ادامه مراحل بیماری ناتوانی ذهنی شرح داده شده است:

1. در این مرحله، علائم ناتوانی ذهنی تشخیص داده می‌شوند. ممکن است مشاهده شود که کودک در حرکاتش عقب مانده است، برای صحبت کردن کلمات را به هم می‌ریزد یا به خودش آسیب می‌رساند.
2. مرحله تشخیص: در این مرحله، با انجام آزمون‌ها و ملاحظات بالینی، بیماری ناتوانی ذهنی تشخیص داده می‌شود. در این مرحله، نوع و شدت ناتوانی ذهنی مشخص می‌شود.
3. مرحله تداوم: در این مرحله، نیاز به درمان و مراقبت‌های خاصی برای فرد مبتلا به ناتوانی ذهنی وجود دارد. این درمان‌ها شامل ترکیبی از مشاوره و درمان دارویی شوید.

علائم ناتوانی ذهنی

علائم این بیماری ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مشکل در تمرکز و توجه
• کاهش قدرت حافظه و عملکرد شناختی
• افزایش خستگی و کاهش انگیزه
• عدم توانایی در حل مسائل و انجام کارهای روزمره
• افسردگی، اضطراب و تنش روانی
• عدم توانایی در برقراری روابط اجتماعی و احساس انزوا
• مشکل در ارتباط و ارائه ایده ها به دیگران
• کاهش عملکرد در محیط کار و تحصیلی

لازم به ذکر است که این علائم می توانند ناشی از عوامل مختلفی مانند استرس، فشار روانی، نداشتن تعادل در زندگی، بیماری های روانی و … باشند. برای بهبود این وضعیت ، نیاز به تحلیل دقیق و شناخت علت آن داریم و در این راستا می توان از مشاوره روانشناسی استفاده کرد.

آمار جهانی بیماری ناتوانی ذهنی

متاسفانه در مورد این بیماری آمار دقیقی در جهان در دسترس نیست. با این حال، بر اساس تخمین های سازمان بهداشت جهانی، حدود ۱۰ درصد از جمعیت جهان با مشکلات روانی و کندذهنی مواجه هستند.

البته باید توجه داشت که این تخمین ها بر اساس اعلام خود افراد و گزارش کشورها محاسبه شده است و برخی موارد ممکن است به دلیل عدم گزارش و عدم تشخیص بیماری به درستی، این تخمینات دقیق نباشند. همچنین میزان ناتوانی ذهنی در کشورها و مناطق مختلف، بستگی به عوامل مختلفی دارد.

تشخیص بیماری ناتوانی ذهنی به چه صورت است؟

تشخیص این بیماری معمولاً توسط یک تیم از متخصصین بهداشت روانی و پزشکان تعیین می‌شود. این تیم برای تشخیص بیماری از روش‌های مختلفی استفاده می‌کند، از جمله:

1. مصاحبه با بیمار: پزشک با بیمار صحبت کرده و از او سوالاتی در مورد تاریخچه بیماری، علائم، علل و دلایل آن می‌پرسد.
2. ارزیابی روانشناختی: برای تشخیص بیماری، برخی از آزمون‌های روانشناختی مانند آزمون IQ، آزمون خلاقیت و آزمون مهارت‌های اجتماعی انجام می‌شود.
3. آزمایش‌های پزشکی: پزشک نیاز به انجام برخی آزمایش‌های پزشکی دارد تا مشخص شود که آیا بیمار دچار بیماری مرتبط با ناتوانی ذهنی است یا خیر. به عنوان مثال، آزمایش‌های تصویربرداری مغز، آزمایش‌های خون و آزمایش‌های اندوکرین ممکن است انجام شود.
4. ارزیابی توسط متخصصین: بعضی از تخصص‌های پزشکی مانند روان‌شناس، مشاور اجتماعی و متخصص تربیت و توانبخشی بیمار، نیز برای ارزیابی و تشخیص کندذهنی در بیمار مشاوره می‌دهند.

در کل، تشخیص ناتوانی ذهنی معمولاً با ترکیبی از مصاحبه‌های بالینی، آزمون‌های روانشناختی و آزمایش‌های پزشکی تعیین می‌شود.

راه های درمان اختلال یادگیری

ناتوانی ذهنی یا اختلال یادگیری، مشکلی است که برخی افراد با آن مواجه هستند و می‌تواند تحصیلات، کار و روابط شخصی را تحت تاثیر قرار دهد. برای درمان اختلال یادگیری، راهکارهای زیادی وجود دارد که در ادامه به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:

1. ارائه پشتیبانی آموزشی: برخی از افراد با اختلال یادگیری به دلیل عدم درک صحیح مطالب، می‌توانند در تحصیلات خود مشکل داشته باشند. در این صورت، ارائه پشتیبانی آموزشی می‌تواند به آن‌ها کمک کند. مثلا می توانید با استفاده از کلاس‌های خصوصی، آموزشگاه‌های تقویتی و یا استفاده از نرم افزارهای آموزشی، به افراد با اختلال یادگیری کمک کنید تا مواردی که برایشان سخت است را به طور صحیح درک کنند.
2. مشاوره روانشناختی: مشاوره روانشناختی به شخص با ناتوانی ذهنی کمک می کند تا مشکلاتش را شناسایی و درمان کند. مشاوره روانشناختی می‌تواند به شخص با کندذهنی کمک کند تا بهترین روش‌های مدیریت مشکلات خود را انتخاب کند.
3. مصرف داروها: برخی داروها می‌توانند به شخص با ناتوانی ذهنی کمک کنند تا مشکلاتش را کاهش دهد. این داروها ممکن است شامل داروهای روان‌شناسی مانند مهارکننده‌های ADHD یا داروهای ضد افسردگی باشند.
4. تغییر در سبک و روش زندگی: برخی از تغییرات در روش زندگی می‌تواند به شخص با ناتوانی ذهنی کمک کند تا بهتر با مشکلاتش مقابله کند. برای مثال، تغییراتی مانند بهبود تغذیه، ورزش، خواب به موقع، کنترل استرس و افزایش تمرکز می‌تواند به شخص با ناتوانی ذهنی کمک کند.
5. پشتیبانی اجتماعی: حمایت از شخص با ناتوانی ذهنی توسط خانواده، دوستان و مربیان می‌تواند اثربخش باشد. این پشتیبانی می‌تواند شامل تشویق و ارائه امکاناتی مانند کلاس‌های خصوصی، نرم‌افزارهای آموزشی و غیره باشد.
6. استفاده از تکنولوژی: برخی از برنامه‌های کامپیوتری و نرم‌افزارهای موجود می‌توانند به شخص با ناتوانی ذهنی کمک کنند تا مشکلاتش را حل کند. به عنوان مثال، نرم‌افزارهایی مانند Dragon Dictate می‌توانند به شخص با ناتوانی ذهنی کمک کنند تا صحبت خود را به متن تبدیل کنند و به همین دلیل، کمک می‌کنند تا روی مسائل آکادمیک بهتر برایشان تمرکز کنند.

در کل، درمان این اختلال می‌تواند با استفاده از روش‌های مختلف صورت گیرد و می‌تواند به شخص کمک کند تا بهترین عملکرد را در تحصیلات، شغل و روابط شخصی خود داشته باشد.

نتیجه گیری

ما در این مقاله در خصوص بیماری ناتوانی ذهنی صحبت نموده ایم که صرفا به جهت آگاهی شما بیماران عزیز است. در واقع هدف این است که بتوانید بهترین دکتر روانپزشک در تهران و سایر شهرهای ایران را پیدا کنید و معالجه خود را هر چه سریعتر آغاز و روند بهبودی را شروع نمایید.

علاوه بر این لازم به ذکر است که بدانید به دلیل وجود سایت دکتر با من ما این کار را برای شما آسان تر کرده ایم و می توانید با مراجعه به سایت و جستجوی نام پزشک مدنظر خود و یا تخصص مربوطه، پزشک را پیدا نموده و نوبت آنلاین را رزرو نمایید. با آرزوی بهبودی و سلامتی شما بیمار عزیز دکتر با من

منابع

• Facts About Intellectual Disability – CDC
• Intellectual disability – Wikipedia
• What is Intellectual Disability? – Special Olympics
• What is Intellectual Disability? – Psychiatry.org
• Intellectual Disability | Center for Parent Information and …
• Intellectual Disability – StatPearls – NCBI Bookshelf
• Intellectual Disability in Children – WebMD
• Intellectual Disability – Children’s Health Issues – MSD Manuals

از قرن هشتم میلادی تا کنون یکی از عوامل ایجاد یرقان را ویروس های عفونی می دانند و در حال حاضر پزشكان بر این باورند که ویروس‌های هپاتیت A، B و C و D و E و F و G و همین طور VTT VE-SEN EBV به بیماری هپاتیت منجر خواهند شد که بیماری و یا علائم زردی را نیز با خود به همراه دارد.

اولین دانشمندی که بیماری یرقان یا زردی را مطرح کرد، بقراط بود که او نیز در آن دوران علت درستی راجع به این بیماری بیان نکرد.

از گذشته تاکنون مطالعات بسیاری بر روی این بیماری صورت گرفته است، اما با این وجود زمانی که شما دچار زردی می شوید، باز هم پزشک متخصص نمی تواند صد درصد علت را به شما بگوید.

از گذشته تاکنون مطالعات زیادی بر روی انواع ویروس های هپاتیت انجام شده است. یکی از دانشمندان این حوزه، مك كالم در سال ۱۹۴۷ توانست ویروس‌های هپاتیت B ,A را از یکدیگر شناسایی کند، آقای دین (Dane) در سال ۱۹۷۰ نوع ویروس هپاتیت B را به صورت کامل بررسی کرد و به همین جهت این ویروس را به نام “Dane Particle” نام گذاری کردند. بعد ها ویروسی دیگر در هپاتیت شناخته شد که هیچ کدام از آنها نبوده و تا مدت ها این ویروس را non A non B Hepatitis می خواندند.

دانشمندان بعد از بررسی های فراوان علت به وجود آمدن این ویروس و نام آن را دقیقا مشخص و به نام هپاتیت C معرفی کردند. به همین ترتیب از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۹ ویروس‌های دیگری نیز شناسایی شدند.

مفهوم بیماری هپاتیت چیست؟

بیماری هپاتیت به التهاب کبد بر میگردد و یک عفونت ویروسی است که می تواند کشنده باشد. عوامل بسیاری مانند عوارض دارو، سمومی که به بدن وارد می شوند و یا مصرف بیش از حد از الکل باعث بروز این بیماری می شود.

هپاتیت دارای چندین نوع است و به صورت کامل در زیر آورده شده است.

این بیماری چنانچه 6 ماه طول بکشد، حاد می شود اما اگر بیشتر از آن باشد، مزمن است.

بر اساس آمارهای جهانی، بیش از سیصد و چهل هزار نفر در دنیا به بیماری هپاتیت دچار هستند. این آمار کمی نیست به همین جهت ما در این مقاله در خصوص انواع آن و راه های پیشگیری از این بیماری برای شما صحبت کرده ایم که بهتر است تا انتهای مقاله همراه ما باشید.

بررسی انواع هپاتیت

هپاتیت ویروسی

این مدل از بیماری عفونت التهابی کبد است که منشا آن به ویروس هپاتیت باز می گردد و احتمال دارد، منشأ التهابی که در بدن شخص به وجود آمده است، ویروس هپاتیت باشد که می تواند خطر جدی برای کبد انسان به همراه داشته باشد. دانشمندان ویروس های مختلف مرتبط با هپاتیت، از جمله A، B، C، D و E را کشف کرده‌اند.

• هپاتیت A

این مدل از بیماری هپاتیت بسیار خفیف بوده و می توان گفت، که راحت تر از بقیه قابل درمان است و از طریق آب های آلوده و یا غذاهای ناسالم، منتقل می شود.

• هپاتیت B

این مدل از هپاتیت مزمن بوده و می توان گفت که زمان درمان آن بیشتر طول خواهد کشید و متاسفانه بیش از ۲۵۷ میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به این ویروس هستند و بایستی حتما آن را جدی گرفت و پیگیری نمود.

راه‌های انتقال هپاتیت B : از طریق ترشحات آلوده، خون، ترشحات واژن یا مایع منی که به این ویروس HBV هم می گویند.

• هپاتیت C

این بیماری ناشی از التهاب با گرید بالاتر است و ناشی از ویروس هپاتیت C است که می توان گفت یکی از شایع‌ترین عفونت‌های ویروسی خونی بسیار شدید است. این بیماری، خیلی مسری است و از طریق ارتباط با ویروس HCV به وجود می آید.

• هپاتیت D

این نوع هپاتیت نسب به انواع دیگرِ خود کمتر شایع بوده و می توان گفت کسی که به هپاتیت B مبتلا باشد احتمالا به نوع D نیز دچار می شود. موضوع مهم دیگر این است که این مدل از ویروسِ هپاتیت از طریق ارتباط با خون آلوده ایجاد می شود.

• هپاتیت E

این بیماری از راه آب به انسان منتقل می شود و در نتیجه می توان گفت که بسیار بیماری خطرناکی است و به خصوص برای کودکان و زنان باردار به شدت آسیب زاست. همچنین این نوع هپاتیت مانند انواع دیگرِ آن، که از طریق ارتباط با ویروس ها ایجاد می شوند، صرفا از راه غذا و یا آب آلوده انتقال و یا شیوع پیدا می کند.

آیا هپاتیت از طریق بزاق منتقل می شود؟

از میان هپاتیت های نام برده شده، هپاتیت B از طریق بزاق منتقل نمی شود. در نتیجه می توان گفت که غذا خوردن فردی که مبتلا به این بیماری است مشکلی را ایجاد نمی کند و در نتیجه حتی استفاده از قاشق و چنگال این فرد نیز مضر نیست.

ولی انتقال این بیماری از طریق تماس جنسی قابل انتقال است و یا حتی می توان گفت که از طریق زخم آلوده نیز انتقال پیدا می کند.

از جمله مواردی که بیشترین انتقال ویروس هپاتیت را به همراه دارند:

• داشتن ارتباط جنسی بسیار زیاد با افراد متعدد
• استفاده چند نفر از یک تیغ و یا یک مسواک
• استفاده از لوازم آرایشی افراد متعدد از یک وسیله
• چنانچه مادر بیمار باشد به فرزند خود منتقل می کند.

بیماری هپاتیت چه علائمی دارد؟

افرادی که مبتلا به هپاتیت C و B هستند تا زمانی که به کبد آنها آسیب نرسد، متوجه نخواهند شد. اما چنانچه بسیار حاد باشد، قطعا به سرعت خود را نشان می دهد که علائم زیر از جمله نشانه های شایع این بیماری است:

• خستگی زیاد
• علائم سرماخوردگی حاد
• ادرار تیره رنگ
• تغییر رنگ مدفوع در انسان
• درد شکم به صورت غیر نرمال
• کم شدن اشتها در فرد
• کاهش وزن غیرطبیعی
• زرد شدن پوست و چشم‌ها در زمان شدید شدن آن

چگونه می توان هپاتیت را تشخیص داد؟

در این جا متخصص عفونی با معاینه های اصولی خود ممکن است که احتمال وجود بیماری هپاتیت را بدهد و در نتیجه از شما می خواهد که علاوه بر معاینه بالینی حتما آزمایش های تخصصی مدنظر پزشک را نیز انجام دهید.

آزمایش های تخصصی هپاتیت شامل موارد زیر است:

تست ها	مثبت شدن تست بعد از ورود ویروس به بدن	مدت زمان مثبت ماندن تست بعد از مثبت شدن تست	منفی شدن تست بعد از ورود ویروس به بدن
HBs Ag	4 – 12 wk	18 – 20 wk	5.5 – 8.5 mo
HBs Ab	6 – 9 mo	6 – 10 yr	6 – 10 yr
HBc Ab(IgM)	2 – 12 wk	2.5 – 5.5 mo	3 – 6 mo
HBc Ab(Total)	3 – 12 wk	تا پایان عمر	تا پایان عمر
HBe Ag	5 – 7 wk	7 – 9 wk	13 – 16 wk
HBe Ab	13 – 16 wk	5 – 8 mo	8 – 12 mo

موارد زیر از جمله مراحلی است که پزشک متخصص در خصوص تشخیص بیماری هپاتیت انجام می دهد:

• پزشک سوابق بیماری در فرد را بررسی می کند.

در اینجا پزشک در ابتدا با فشار دادن ناحیه شکمی متوجه خواهد شد که شخص بیمار است و یا دردی را در خود حس می کند یا خیر.

• آزمایش های کبدی

یک سری آزمایش های تخصصی در خصوص التهاب کبدی وجود دارد، که در صورت مثبت بودن احتمال اینکه شما مبتلا به هپاتیت باشید وجود دارد. به طور کلی شما با آزمایش خون سنجیده خواهید شد که در کدام مرحله از بیماری هستید.

• سونوگرافی

از جمله اقدامات مهم دیگری که بهتر است انجام دهید، سونوگرافی است تا مشخص شود که آیا کبد شما درگیر تومور یا التهاب خارجی است یا خیر. سونوگرافی شکم و لگن از الزاماتی است که بایستی انجام دهید.

• بیوپسی کبد

بیوپسی اصولا از طریق یک سوزن ریز به داخل شکم انجام می شود و می توان گفت که کمی با درد همراه است اما با برداشتن نمونه ایی که پزشک متخصص انجام می دهد، متوجه خواهد شد که وضعیت بیماری شما چگونه است.

واکسن هپاتیت چه زمانی تزریق می شود؟

واکسن هپاتیت B برای همه ی سنین کاملا مجاز است. در واقع به دلیل اینکه این ویروس تبعات بسیار زیادی دارد، و حتی ممکن است در آینده به یک عفونت مادام العمر تبدیل شود، لذا تزریق این واکسن برای تمام افراد توصیه می شود تا از بروز بیماری های جدی تر و بزرگتر جلوگیری شود.

درمان هپاتیت از چه طریقی صورت می گیرد؟

• داروهای های ضد ویروس که به صورت خوراکی هستند: مانند تنوفوویر و آدفوویر که وظیفه ی حفظ سلامت جسمانی و سیستم ایمنی بدن را دارند.
• تزریق اینترفرون: این دارو به بدن در مقابله با ویروس هپاتیت کمک می کند و به نوعی می توان گفت که شما از این طریق می توانید، این ویروس را نابود کنید.
• پیوند کبد: در اینجا کبد شخص به شدت آسیب می بیند و احتمال آن وجود دارد که پزشک تشخیص پیوند کبد دهد.

آیا این ویروس جان انسان را می گیرد؟

هپاتیت در نوع های C و B بسیار کشنده هستند، به نوعی که احتمال دارد در صورت درمان نشدن فرد، او را به کام مرگ بکشاند. در واقع زمانی که کبد انسان از کار بیفتد و یا بیماری های عفونی او شدید شود احتمال این وجود دارد، که دچار مشکلات جدی تری مانند:

• اختلالات انعقاد خون
• تجمع مایع در شکم
• افزایش فشار خون پورتال
• نارسایی کلیه
• آنسفالوپاتی کبدی (نوعی مشکل مغزی)
• کارسینوم هپاتوسلولار (نوعی سرطان کبد)

پس در نتیجه سعی کنید که از این بیماری جلوگیری کنید و یا اینکه به موقع درمان شوید و سراغ بهترین پزشک متخصص عفونی نیز بروید.

آیا فرد مبتلا به هپاتیت نیاز به رژیم غذایی خاص دارد؟

هر بیماری نیاز به یک رژیم غذایی خاص دارد، مثلا بهتر است که شما از چربی و نمکِ کمتر استفاده کنید و یا اینکه از غذاهای پرچرب پرهیز نمایید. در واقع این کار به نوعی یک شیوه کنترل بیماری در خانه است. بهتر است که در منزل از مصرف هر نوشیدنی الکلی جدا خودداری نمایید.

داشتن یک رژِم غذایی مناسب و پرفایده: تمام گروه‌های غذایی از جمله غلات، میوه‌ها، سبزیجات، گوشت، حبوبات، لبنیات را حتما در برنامه ی غذایی خود داشته باشید و در نتیجه می توان رشد این بیماری را کنترل کرد.

مصرف مواد غذایی پر فیبر: از جمله موادی که به شدت تاثیر مثبت و مستقیم بر روی کبد فرد دارد سبزیجات، نان سبوس‌دار، غلات کامل و برنج قهوه‌ای است که می تواند فیبر مورد نیاز بدن شما را تامین کند.

تا می توانید آب مصرف کنید چرا که مصرف آن نه تنها برای کبد بسیار مفید است بلکه موجب خواهد شد شما بدن سالم و تندرستی داشته باشید.

در نهایت پیشنهاد ما به شما این است که در صورت بروز مشاهده بیماری و علائم بالا حتما از پزشکان متخصص بیماری عفونی دکتر با من نوبت گرفته و سریعا به آنها مراجعه کنید تا اتفاقات بدتری گریبان شما را نگیرد و از سلامتی کامل همواره برخوردار باشید. امیدواریم که هیچگاه دچارهیچ نوعی بیماری در زندگی خود نشوید.

این مقاله قصد دارد به موضوع “مراقبت از پوست در شب” بپردازد و مطالبی را در این زمینه به افراد علاقه‌مند ارائه دهد.

شاید شما هم در جستجوی دکتر و متخصص پوست باشید و به همین دلیل به دنبال دکتر پوست جنوب تهران و همچنین سایر نقاط تهران بگردید. پیشنهاد این است که در ابتدا جزئیاتی راجع به پوست و اهمیت رسیدگی به آن بدانید.

خواب و زیبایی با هم در ارتباط هستند. در واقع افراد می‌توانند عادت‌های خوبی را در خود به وجود آورند و از این طریق از مزایای مراقبت از پوست بهره مند شوند. قرارگیری پوست در حالت ترمیم به صورت شبانه رخ داده و به این ترتیب جذب موادی که به آن رسیده است را انجام می‌دهد.

پوست را می‌توان اندامی مهم به شمار آورد. در واقع پوست اولین خط دفاعی بدن است که با بیماری‌ها مقابله می‌کند. پوست می‌تواند محافظت از سایر قسمت‌های بدن، تنظیم دمای مناسب بدن و ارسال پیام‌هایی راجع به آسیب از طریق گیرنده‌های عصبی را انجام دهد. از سویی دیگر پوست نشان دهنده زیبایی و سلامت افراد است و مشاهده اولین علائم پیری روی پوست امکان‌پذیر خواهد بود.

در این مقاله مواردی پیشنهاد می‌شود که مراقبت‌های پوستی در شب به درستی انجام شوند و نتیجه آنها به حداکثر برسد. با این مقاله همراه شوید و آن را تا انتها مطالعه کنید.

نکات و موارد مربوط به مراقبت از پوست در شب شامل چه مواردی است؟

در ادامه به مواردی اشاره خواهد شد که برای مراقبت از پوست در شب مفید و موثر است.

شسته شدن صورت قبل از اینکه به رختخواب بروید

شاید از این نکته آگاه نباشید، اما امکان دارد که نیازی به شستشوی صورت در صبح نداشته باشید؛ به ویژه اگر پوست حساس یا خشکی دارید. اما این اقدام در شب ضرورت دارد. زیرا چنین شستشویی از بین برنده آلودگی‌های انباشته شده روی پوست طی روز است. این آلودگی‌ها قسمتی از عوامل به وجود آورنده آکنه و تسریع روند پیری پوست هستند.

استفاده از محصولات حاوی رتینوئید برای مبارزه با علائم پیری

در صورت مراجعه به یک متخصص پوست برای آغاز روتین به تاخیر انداختن علائم پیری به احتمال بسیار بالا توصیه پزشک استفاده از رتینوئید یا رتینول خواهد بود. افزایش تولید کلاژن جهت مقابله با خطوط ظریف و چین و چروک‌ها به وسیله مشتقات ویتامین آ (ویتامین A) انجام خواهد شد. تحقیقات نشان دهنده این است که رتینوئیدها موجب افزایش گردش خون سلولی پوست خواهند بود و سبب تحریک پوست شما نیز خواهند شد.

توصیه متخصصان این است که در صورت مواجهه با اندکی قرمزی یا سوزش در صورت خود حین شستشو، توقف این محصولات را برای یک یا دو شب اجرا کنید و پس از برطرف شدن این التهابات، شروع به مصرف مجدد این محصولات کنید.

بهتر است که تهیه انواع تجویز شده با نسخه باشد و از زیاده‌روی در مصرف این محصولات جلوگیری شود. بهترین نتایج ضد پیری با استفاده از رتینوئیدها بعد از 12 ماه نمایان خواهد شد.

دقت و توجه در انتخاب آنتی اکسیدانی که در شب مورد استفاده قرار می‌دهید

استفاده از برخی از آنتی اکسیدان‌ها بهتر است در هنگام صبح باشد. این آنتی اکسیدان‌ها قابلیت خنثی کردن رادیکال‌های آزادی را دارند که پوست را در طی شبانه روز مورد حمله قرار می‌دهند. رادیکال‌های آزاد را می‌توان موادی دانست که با حمله به سلول‌های سالم می‌توانند موجب آسیب‌دیدگی آنها شوند و در سراسر بدن، بیماری به وجود آورند.

در صورت جستجوی آنتی اکسیدان شبانه، استفاده از سرم حاوی رزوراترول توصیه خواهد شد. خورشید می‌تواند رزوراترول را غیرفعال کند و در نتیجه عملکرد آن در صبح با اختلال مواجه خواهد شد. با برخورداری از زمان و بودجه کافی، از آنتی اکسیدان‌ها استفاده کنید، زیرا ارائه محافظتی کامل‌تر توسط انواع گوناگون آن امکان‌پذیر خواهد بود.

اجتناب از شستشوی پوست صورت با فشار و به صورت مداوم

به طور معمول نمی‌توان گفت که انجام اسکراب یا لایه‌برداری اقدامی موثر و معقول نیست؛ به ویژه اگر استفاده از رتینوئید صورت گیرد. مصرف یک رتینوئید می‌تواند انجام تحریک گردش خون سلولی را به خوبی به جریان اندازد. ترکیب رتینوئید و اسکراب موجب افزایش خطر تحریک خواهد شد. یک بار در هفته انجام اسکراب برای پوست، خطری نخواهد داشت.

نکات مهم در مراقبت از پوست در شب و روز چه مواردی را در بر می‌گیرد؟

• استفاده از کرم ضد آفتاب به صورت مرتب و روزانه
• نگه داشتن پوست به صورت هیدراته (پیشنهاد این است که مقداری آبرسان بعد از حمام روی صورت استفاده شود)
• لایه برداری پوست هر دو ماه یک بار توصیه می‌شود.
• توجه به رژیم غذایی (استفاده از روغن زیتون به جای سایر روغن‌ها و استفاده از ماهی)
• ماساژ دادن صورت برای زیبا و جوان شدن پوست و چهره
• عدم استفاده از سیگار و الکل و خواب کافی
• مصرف نیکوتینامید ریبوزید. این ویتامین از آنتی اکسیدان‌ها محافظت و عملکرد سطح پوست را بازیابی کرده و سطح سرامید را مجدد پر می‌کند. به طور کلی می‌توان گفت که به داشتن پوستی سالم و درخشان کمک می‌کند.

کلام آخر

این مقاله به موضوع “مراقبت از پوست در شب” پرداخته و مطالبی را در این زمینه به مخاطبان خود ارائه داده است. مطالب مطرح شده در این مقاله دارای جنبه اطلاع رسانی و آموزشی است. به همین دلیل است که توصیه می‌شود به پزشک مراجعه شود تا تشخیص و درمان بهتری انجام گیرد. در واقع بهتر است که ارتباط با دکتر پوست و مو مورد توجه قرار داده شود.

در ادامه به آدرس یک وب سایت اشاره شده است؛ اما کاربرد این وب سایت چیست و سبب سهولت در انجام چه کارها و اقداماتی خواهد شد؟

وب سایت دکتر با من از قابلیت ارائه خدمات پزشکی به صورت آنلاین برخوردار است. منظور از خدمات پزشکی، مواردی از جمله مشاوره پزشکی و فروش محصولات پزشکی است. این وب سایت را می‌توان به عنوان پلی برای برقراری ارتباط بین پزشکان و افراد مراجعه کننده در نظر گرفت. به عبارت بهتر می‌توان گفت که وب سایت دکتر با من به عنوان راهکاری ساده و سریع در نظر گرفته می‌شود تا دسترسی به خدمات پزشکی را امکان‌پذیر کند.

توصیه می‌شود که پس از مراجعه به این وب سایت، اقدام به مشخص کردن نیاز خود در حیطه پزشکی، روانشناسی و لوازم پزشکی کنید. به این ترتیب تنها چند کلیک مورد نیاز خواهد بود که امکان دسترسی به خدمات پزشکی و سلامت را فراهم کند.